Το παρακάτω άρθρο που ακολουθεί, σχετικά με τον προκατακλυσμιαίο πολιτισμό των Αρκτικών Χωρών, είναι γραμμένο από τον έγκριτο Ολλανδό Καθηγητή Ιστορίας Hermann Wirth, ο οποίος υποστήριζε τη θεωρία ότι η Ατλαντίδα βρίσκεται στις χώρες αυτές των αιώνιων πάγων.

Η Βόρεια Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική, στις προϊστορικές εποχές, προσεβλήθησαν από πολλές και μεγάλες περιόδους παγετού. Την εξήγηση για τις περιόδους αυτές παγετού την εξέφρασε πρώτος, με τη μεγαλοφυή θεωρία του σχετικά με τη θέση των Πόλων και τη μετακίνηση των Ηπείρων, ο διακεκριμένος Γερμανός γεωφυσικός, μετεωρολόγος και εξερευνητής των Πόλων, Alfred Wegener, στο έργο του «Η Γένεσις των Ηπείρων και των Ωκεανών».

Σύμφωνα με τον Alfred Wegener, ο οποίος πέθανε στη Γροιλανδία, οι μετατοπίσεις του Βόρειου Πόλου μέχρι τη σημερινή του θέση, είναι αλληλένδετες με την παγοποίηση του βορείου ημισφαιρίου, η οποία συντελέστηκε κατά τη μακρά διάρκεια δεκάδων χιλιάδων ετών, όπως και άλλα κοσμικά φαινόμενα.

Γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι κατά την έναρξη της παγερής αυτής περιόδου διαδραματίστηκαν σημαντικές καθιζήσεις ή ανυψώσεις της επιφάνειας του πλανήτη μας. Έτσι, η Σκανδιναβία, η Σκωτία και η Ιρλανδία υπέστησαν καθιζήσεις και ανυψώσεις υπό και υπέρ της επιφάνειας της θάλασσας. Η περίοδος αυτή για τη Βόρεια Ευρώπη εκτείνεται χρονικά περίπου από το 25.000 μέχρι το 7.000 π.Χ.

Η πρώτη επέλαση της Επιστήμης στις Αρκτικές Χώρες έφερε στο φως συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Καναδοί, Αμερικανοί και Δανοί έστειλαν επιστημονικές αποστολές, προκειμένου να ανασηκώσουν το παγερό πέπλο που σκέπαζε προστατευτικά τις χώρες αυτές της αιώνιας κατάλευκης σιωπής.

Και πράγματι, δεν άργησε να δει το φως του ήλιου ένας θαμμένος και αρκετά αναπτυγμένος πολιτισμός στα βόρεια του Όρμου Hudson και του Πορθμού Bering, ο οποίος ονομάστηκε «Πολιτισμός της Θούλης» από το όνομα της μυστηριώδους νήσου Θούλη, που ήταν γνωστή και στους αρχαίους συγγραφείς.

Η νήσος αυτή εντοπιζόταν, κατά πάσα πιθανότητα, σε απόσταση εξαήμερου πλου μακριά από τη Μεγάλη Βρετανία και ίσως να επρόκειτο για τη σημερινή Νορβηγία.

Ο εξέχων Βυζαντινός ιστορικός Προκόπιος ο Καισαρεύς, στο έργο του «Υπέρ των Πολέμων Λόγοι», αναφέρει για τη νήσο Θούλη ότι εκεί ο ήλιος δε δύει ποτέ το καλοκαίρι και μόνο τον χειμώνα εξαφανίζεται παντελώς για 40 ημέρες. Η ανατολή του παρακολουθείται από φρουρούς τοποθετημένους στις κορυφές των βουνών, οι οποίοι πέντε μέρες νωρίτερα ειδοποιούσαν τους κατοίκους ότι είχαν παρατηρήσει τις πρώτες ενδείξεις της ανατολής του. Αμέσως τότε, όλος ο λαός γιόρταζε τη μεγαλύτερη εορτή του έτους, τη λεγόμενη «Γιουλ».

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Πολιτισμός της Θούλης εμφανίζεται να προηγείται, αλλά και να είναι ανώτερος του πολιτισμού των Εσκιμώων. Αν και οι σημερινοί Εσκιμώοι γνωρίζουν να κατασκευάζουν απλές και λιτές οικίες από κομμάτια πάγων ή από δέρματα ζώων, οι ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν ανέδειξαν πολλά ερείπια στερεών τύπων χειμερινών κατοικιών, τα οποία ήταν ημιυπόγεια. Το δάπεδό τους ήταν στρωμένο όμορφα με μεγάλες πλάκες, ενώ οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από οστά φάλαινας ή από πέτρες και η οροφή τους ήταν χτισμένη από οστέινα πλευρά φάλαινας και από ξύλα, σκεπασμένα με χόρτα και λάσπη. Μάλιστα, μέσα από τα ερείπια αυτά των σπιτιών εξήχθησαν πλήθος ενδιαφερόντων αντικειμένων.

Άλλωστε, όλα τα ευρήματα του Πολιτισμού της Θούλης καταδεικνύουν ότι η ζωή στα μέρη εκείνα, δηλαδή στην περιοχή του σημερινού Όρμου Hudson στον βορειοανατολικό Καναδά, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη θάλασσα. Ο πληθυσμός της χώρας αυτής ήταν κατ’ εξοχήν ναυτικός και καταγινόταν κυρίως με την αλιεία της φάλαινας.

Τα ευρήματα αποδεικνύουν ότι η αρχαία εκείνη χώρα βρισκόταν σε πολύ χαμηλότερο ύψος από το σημερινό. Τα στρώματα όπου φαίνονταν τα ίχνη του Πολιτισμού της Θούλης, άρχιζαν σε βάθος ανάλογο προς την επιφάνεια της θάλασσας, που ήταν 20 μέτρα περίπου υψηλότερη της σημερινής. Έτσι, η βαθμιαία ανύψωση του εδάφους περιόρισε σημαντικά την αλιεία και ειδικά την αλιεία των φαλαινών, εκτοπίζοντας τους γηγενείς πληθυσμούς.

Πολλοί επιστήμονες εξέφρασαν την άποψη, λοιπόν, ότι μαζί με την ανύψωση του εδάφους επήλθε επιδείνωση του κλίματος, όπως συνέβη γύρω στα τέλη του Μεσαίωνα στη Γροιλανδία και επέφερε το τραγικό τέλος των εκεί ισλανδικών και νορβηγικών αποικιών.

Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί το πόσο παλαιός είναι ο Πολιτισμός της Θούλης και αν η ανύψωση των βόρειων ακτών του Όρμου Hudson, που επέφερε το τέλος του, συμπίπτει με την τελευταία ανύψωση της Βορείου Ευρώπης, η οποία εκτιμάται ότι συνέβη γύρω το 8.000 π.Χ. ή είναι μεταγενέστερη.

Οι αρχαίοι αυτοί βορειοευρωπαϊκοί πληθυσμοί ήταν ναυτικοί και περιέπλεαν τις βόρειες ακτές του Ατλαντικού και της Βαλτικής, όπως μαρτυρούν τα ευρήματα. Πάντως, η διάρκεια του Πολιτισμού της Θούλης, όπως και το τέλος του, μας είναι άγνωστα. Υπήρχε, όμως, μια φυλή Εσκιμώων, οι οποίοι είχαν διατηρήσει επί μακρόν τον Πολιτισμό της Θούλης ως παράδοση, αλλά η φυλή αυτή χάθηκε το 1903.

Το μυστήριο της Ατλαντίδας και το αίνιγμα της Θούλης φαίνεται πως περιπλέκονται στενά εκεί στις παγωμένες Αρκτικές Χώρες.

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 15/09/1931…