Όταν οι Ισπανοί κατακτητές, με επικεφαλής τον εξερευνητή Francisco Pizarro, κατέκτησαν το Περού, ανακάλυψαν εκεί έναν ακμαίο και εξόχως προηγμένο πολιτισμό, τον περίφημο πολιτισμό των Ίνκας, τους οποίους, αφού απογύμνωσαν από όλα τα αμύθητα πλούτη τους σε χρυσό κι ασήμι, τους εξολόθρευσαν με επαίσχυντη ομαδική σφαγή.Πρωτεύουσα της αρχαίας αυτοκρατορίας των Ίνκας ήταν το Κούσκο, από το οποίο διασώθηκαν μόνο ερείπια. Στα ερείπια αυτά, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, διεξήγαγε έρευνες ο διαπρεπής Περουβιανός αρχαιολόγος Luis E. Valcarcel, οι οποίες έφεραν στο φως σπουδαιότατες ανακαλύψεις, που έδιναν μια πλήρη εικόνα της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της αρχαίας αυτής αυτοκρατορίας, αλλά και του βαθμού του πολιτισμού των κατοίκων της.Κατά τις ανασκαφές, εντοπίστηκαν ερείπια κτισμάτων, ναών και ανακτόρων έκπαγλου τέχνης, που προσομοίαζαν με τον αρχαίο αιγυπτιακό ρυθμό, υπέροχα νεκρικά μνημεία και απαράμιλλα έργα τέχνης, διατηρημένα θαυμασίως, τα οποία στο σύνολό τους καταμαρτυρούσαν την αίγλη και την ευμάρεια των Ίνκας.Στους τάφους της ανώτερης κοινωνικής τάξης βρέθηκαν σε αφάνταστη πλησμονή εξαίσια έργα κεραμικής, αγγειοπλαστικής και γλυπτικής, όπως και απειρία χρυσών αναθημάτων με διάφορες εκλεπτυσμένες καλλιτεχνικές απεικονίσεις ζώων, αλλά και γεωμετρικών σχημάτων.Επίσης, βρέθηκε σωρεία όπλων, πελέκεων, λογχών, μαχαιριών, τα περισσότερα εκ των οποίων κατασκευασμένα από καθαρό χρυσάφι, πράγμα το οποίο αποδείκνυε περίτρανα πόσο αφθονούσε το πολύτιμο αυτό μέταλλο στην περιοχή τους.Η άμετρη χρήση του χρυσού, άλλωστε, από τους Ίνκας σε παντός είδους αντικείμενα, όχι μόνο διακοσμητικά, αλλά και πρώτης ακόμα ανάγκης, ήταν εκείνη που διέγειρε την απληστία των Ισπανών κονκισταδόρων και απέληξε στον αφανισμό ενός ολόκληρου λαού, μόνο και μόνο για να διαρπαγούν οι θησαυροί του.Μα, το σπουδαιότερο πράγμα που αποκάλυψαν οι έρευνες στο Κούσκο ήταν κάτι που ανέτρεψε για πάντα τα μέχρι τότε πιστευόμενα περί της κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης της αρχαίας εκείνης αυτοκρατορίας.Μέχρι τότε, λοιπόν, πιστευόταν ότι το κοινωνικό σύστημα των Ίνκας ήταν το αριστοκρατικό, ενώ το πολιτειακό τους σύστημα ήταν η ολιγαρχία. Ωστόσο, οι ανασκαφές με τις αρίφνητες ενεπίγραφες πλάκες απέδειξαν αντιθέτως, κατά τον πλέον αναμφισβήτητο τρόπο, ότι το κοινωνικό και πολιτειακό σύστημα των Ίνκας ήταν σοσιαλιστικό!Κατά το σοσιαλιστικό τους σύστημα, συνεπώς, το οποίο θεωρείται το παλαιότερο εξ όλων των γνωστών στην Ιστορία, το κράτος διαιρούνταν σε κοινότητες, καθεμίας των οποίων τα εδάφη ήταν διηρημένα σε τρία μερίδια.Το πρώτο ανήκε στον Θεό Ήλιο, το δεύτερο ανήκε στον Αυτοκράτορα και το τρίτο, που ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερο των προηγουμένων, ανήκε στους κατοίκους της κοινότητας και διαιρούνταν σε τόσους κλήρους όσοι και οι κάτοικοί της!Κάθε κλήρος γης ονομαζόταν “τούπους”. Κάθε άντρας λάμβανε έναν κλήρο, ενώ κάθε γυναίκα λάμβανε μισό. Κάθε κάτοικος καλλιεργούσε τον κλήρο του για λογαριασμό του, ενώ όλοι μαζί καλλιεργούσαν τους κλήρους του Θεού και του Αυτοκράτορα.Η παραγωγή των δύο τελευταίων κλήρων προοριζόταν για τη συντήρηση των δημοσίων υπαλλήλων, του Αυτοκράτορα και της οικογένειάς του. Επίσης, συντηρούνταν τα ανίκανα προς εργασία μέλη της κοινότητας, καθώς και τα μέλη εκείνα των οποίων η σοδειά καταστρεφόταν εξαιτίας οποιασδήποτε αιτίας.Η παραγωγή του ατομικού κλήρου κάθε μέλους της κοινότητας ανήκε αποκλειστικά στον ίδιο. Έκαστος ιδιοκτήτης, λοιπόν, μπορούσε να καλλιεργήσει ό,τι επιθυμούσε, όπως δημητριακά, λαχανικά ή οπωροφόρα δέντρα και διατηρούσε ανάλογο αριθμό υποζυγίων για την καλλιέργεια και μεταφορά των προϊόντων του.Η εκμετάλλευση της γης προσλάμβανε, κατά την εποχή της σποράς και της συγκομιδής, έναν πανηγυρικό και εορταστικό χαρακτήρα. Κατά τις δύο αυτές εποχές, οργανώνονταν πανηγύρεις και εκδηλώσεις, στις οποίες συμμετείχαν όλα τα μέλη της κοινότητας.Κάθε κοινότητα είχε και ειδικούς επιθεωρητές της εργασίας, οι οποίοι μεριμνούσαν για την καλή και συστηματική διεξαγωγή της. Επιπλέον, τηρούνταν λεπτομερώς στατιστικές καταγραφές της παραγωγής κάθε κοινότητας, οι οποίες συγκεντρώνονταν στην κεντρική υπηρεσία στατιστικής της πρωτεύουσας.Από άποψη στατιστικής, λοιπόν, η αυτοκρατορία των Ίνκας υπερτερούσε σημαντικώς όχι μόνο της Ευρώπης εκείνης της περιόδου, αλλά και της σημερινής ακόμη. Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνονταν οι συναλλαγές, που πραγματοποιούνταν συνήθως με την ανταλλαγή προϊόντων, κανονίζοντας έτσι την προσφορά, τη ζήτηση και την κατανάλωση.Η διοίκηση του κράτους εξασφαλιζόταν με πολυάριθμο διοικητικό προσωπικό, μισθοδοτούμενου και συντηρούμενου από τις κοινότητες.Η στρατιωτική θητεία ήταν επίσης υποχρεωτική για όλους, ενώ, εν καιρώ επιστράτευσης, η συντήρηση του στρατού εξασφαλιζόταν από τις κοινότητες και συγκεκριμένα, από το αποθηκευμένο τους πλεόνασμα των κλήρων που ανήκαν στον Θεό και στον Αυτοκράτορα.Υπό τις συνθήκες τούτες, η χώρα των Ίνκας ήταν η ευτυχέστερη του κόσμου της εποχής εκείνης και η καλύτερη από άποψη κοινωνικής και διοικητικής οργάνωσης.Αν, τελικά, το ισχυρό κράτος των Ίνκας υπέκυψε στους Ισπανούς κατακτητές, τούτο οφείλεται αφ’ ενός στη δολιότητα των κονκισταδόρων, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν κατά τον σκληρότερο τρόπο την αγαθότητα των ιθαγενών κι αφ’ ετέρου στην τελειότητα των όπλων των αντρών του Francisco Pizarro απέναντι στον πρωτόγονο οπλισμό των Ίνκας.Η εξολόθρευση του σπουδαίου αυτού λαού αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα στίγματα κι ένα αξεπέραστο όνειδος της ιστορίας του πολιτισμού της Ευρώπης.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 21/10/1934…
