Ο Ναπολέων Βοναπάρτης είχε στην κατοχή του ένα μυστηριώδες φυλαχτό, στο οποίο είχε αποδώσει όλες τις μεγάλες επιτυχίες του.

Κατά την επιστροφή του από την εκστρατεία της Αιγύπτου, ο Ναπολέων, που τότε ήταν απλώς ένας Στρατηγός, έφερε ένα μετάλλιο, το οποίο έβαλε μέσα σε μια κομψή θήκη και το κρέμασε στον λαιμό του σαν φυλαχτό, δίχως να το αποχωρίζεται ούτε μια στιγμή.

Αλλά, λίγες μέρες πριν από την καθοριστική μάχη της Λειψίας, που έκρινε την τύχη της Αυτοκρατορίας του και επέφερε το πρώτο χτύπημα στον «Κορσικανό Γίγαντα», ο Ναπολέων έχασε το πολύτιμο φυλαχτό του κάτω από τις ακόλουθες περιστάσεις, τις οποίες είχε αφηγηθεί στα απομνημονεύματά του ο Αυλάρχης Louis Antoine Fauvelet de Bourrienne:

Ήταν τότε το έτος 1813. Μετά τη Λειψία, ο Κορσικανός Κολοσσός κλονίστηκε. Επακολούθησαν η εκστρατεία κατά της Γαλλίας, το Βατερλό και η εξορία στο νησί της Αγίας Ελένης. Το φυλαχτό του Ναπολέοντα, το οποίο είχε χαθεί πλέον, είχε τη δική του ιστορία, η οποία ήταν πραγματική και όχι προϊόν φαντασίας.

Μάλιστα, την ιστορία του φυλαχτού την ανακάλυψε πρώτος ένας Γάλλος σε επίσημα έγγραφα του 1798. Επρόκειτο για μια αφήγηση ενός συνεργάτη του Γάλλου Αυτοκράτορα, του Etienne Geoffroy Saint-Hilaire, ο οποίος τον είχε συνοδεύσει στην Αίγυπτο. Η αφήγηση έλεγε:

Έτσι, ο Ναπολέων, αφού πήρε στα χέρια του έναν πυρσό, έκανε μια από εκείνες τις κινήσεις που επιβάλλουν την άμεση υπακοή των παρισταμένων. Ο Ιμάμης, μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο παρά να υπακούσει, άνοιξε δειλά την επιβλητική μπρούτζινη πόρτα, που οδηγούσε σε μια νέα στοά, ακόμα πιο σκοτεινή από την προηγούμενη.

Έφτασαν σιωπηλοί σε έναν μεγάλο νεκρικό θάλαμο, του οποίου τα τοιχώματα, κατασκευασμένα από μάρμαρο και πορφυρίτη, ανταύγαζαν το φως του πυρσού. Πάνω σε ένα κέδρινο κενοτάφιο, που ο χρόνος είχε πια απολιθώσει, αναπαυόταν η μούμια του Μεγάλου Σέσωστρι.

Οι υφασμάτινες λωρίδες, με τις οποίες είχε τυλιχθεί το σώμα του Φαραώ, είχαν καλυφθεί με φύλλα χρυσού. Στην κεφαλή του έφερε το χαρακτηριστικό στέμμα των Αιγυπτίων Βασιλιάδων και πάνω στο στήθος του είχε τοποθετηθεί το ξίφος με το οποίο ο Σέσωστρις είχε δαμάσει και υποτάξει τόσους λαούς.

Γύρω από τη βασιλική μούμια υπήρχαν, κοντά στον τοίχο του νεκρικού θαλάμου, τοποθετημένα περισσότερα από εκατό φέρετρα με μούμιες. Η βουβή αυτή μεταθανάτια ακολουθία του Μεγάλου Φαραώ ήταν οι υπουργοί του, οι γυναίκες του και οι στρατηγοί του.

Κάτω από έναν θόλο, στο βάθος του θαλάμου, στέκονταν οι θεοί Ίσις και Όσιρις σε κολοσσιαία αγάλματα, που ήταν κατασκευασμένα από πολύχρωμο λίθο ιάσπιδος. Οι κεφαλές τους στέφονταν από ένα είδος χρυσής μίτρας, διακοσμημένης με πολύτιμους λίθους, που έλαμπαν σαν τα άστρα του ουρανού.

Μέσα σε τέσσερα δοχεία τεραστίων διαστάσεων, τοποθετημένα στα γρανιτένια βάθρα των αγαλμάτων, υπήρχαν νομίσματα από χρυσό κι ασήμι, που έφεραν παραστάσεις από τα ένδοξα γεγονότα της βασιλεία του Φαραώ Σέσωστρις.

Ο Βοναπάρτης, σιωπηλός, παρατηρούσε τα ιερά αυτά πανάρχαια λείψανα, κειμήλια μιας συγκλονιστικής δόξας, η οποία είχε σβήσει πριν από τέσσερις χιλιάδες χρόνια.

Αίφνης, τον απέσπασε από το ταξίδι της φαντασίας του στο τόσο μακρινό παρελθόν, μια κίνηση του Ιμάμη, ο οποίος πήρε ένα μετάλλιο με το ομοίωμα του Φαραώ μέσα από ένα δοχείο και το έδωσε στον Ναπολέοντα. Τον κοίταξε βαθιά στα μάτια και του είπε:

Πράγματι, πέρασαν 15 χρόνια μετά το γεγονός. Όλον αυτόν τον καιρό, οι υποσχέσεις του Ιμάμη πραγματοποιήθηκαν με τις νίκες του Γάλλου Αυτοκράτορα και την κατάκτηση του κόσμου μέχρι το 1813, οπότε και χάθηκε οριστικά το βαρύτιμο φυλαχτό του.

Την ημέρα εκείνη, όπως έγραφε στα απομνημονεύματά του ο Louis Antoine Fauvelet de Bourrienne: «Τα πάντα πλέον χάθηκαν για τον Κορσικανό Στρατηλάτη!»

Το μυστηριώδες φυλαχτό του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, που είχε συνδέσει άρρηκτα την ύπαρξή του με τις ασταμάτητες επιτυχίες του Γάλλου Αυτοκράτορα, έμελλε να εξαφανιστεί για πάντα μέσα στις σπίθες μιας πυρκαγιάς, μετατρέποντας σε αποκαΐδια τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 16/10/1934…