Ο Γερμανός αρχαιολόγος και γεωγράφος Albert Herrmann πίστευε ότι η αφήγηση του Πλάτωνα για την Ατλαντίδα δεν ήταν καθόλου μύθος, αλλά στηριζόταν σε παραδόσεις που ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα.
Ισχυριζόταν βέβαια ότι έπρεπε να δοθεί στα λεγόμενα του Πλάτωνα μια εξήγηση των γεωγραφικών όρων, οι οποίοι ήταν διαφορετικοί από αυτό που αντιλαμβάνονται οι σύγχρονοι άνθρωποι. Έτσι, κατά τον Albert Herrmann, οι Ηράκλειες Στήλες δεν ήταν το Γιβραλτάρ, αλλά μια άλλη τοποθεσία, κοντά στο Γιβραλτάρ, μόνο που βρισκόταν εντός της Μεσογείου.
Ο Γερμανός Καθηγητής στήριζε τον ισχυρισμό του αυτόν στο ιστορικώς αποδεδειγμένο γεγονός ότι ποικίλα γεωγραφικά τοπωνύμια αναφέρονται διαδοχικά σε διαφορετικά μέρη, όπως επίσης και ονόματα ολόκληρων χωρών και θαλασσών.
Έτσι, σύμφωνα με τη θεωρία του, ο Albert Herrmann τοποθετεί την Ατλαντίδα στην ακτή της Τυνησίας και συγκεκριμένα στη θέση Chott el Djerid, όπου είναι μια εκτενής έρημος, καταμεσής της οποίας υπάρχει μια αλμυρή λίμνη. Μα, στις προϊστορικές εποχές, στη θέση αυτή δέσποζε ένας μεγάλος κόλπος, στο μέσον του οποίου απλωνόταν η νήσος της Ατλαντίδας.
Για να υποστηρίξει τους ισχυρισμούς του, ο Herrmann προέβη σε εκτεταμένες και ενδελεχείς λαογραφικές και αρχαιολογικές έρευνες, οι οποίες απέφεραν πλούσιους καρπούς. Στις παραδόσεις των γηγενών πληθυσμών της περιοχής αυτής της Τυνησίας, επιζούν ακόμη οι αναμνήσεις της ύπαρξης ενός ποταμού, που εξέβαλε στον κόλπο και που παρουσίαζε μεγάλες ομοιότητες με τον Τρίτωνα ποταμό που εξέβαλε στην Ατλαντίδα, όπως τον περιέγραφε ο Πλάτων.
Επίσης, διατηρούνται ακόμη αραβικές παραδόσεις που κάνουν λόγο για την ύπαρξη μιας μυθικής πολιτείας στην Τυνησία κατά τους πανάρχαιους χρόνους. Μάλιστα, αυτή η μυστηριώδης πολιτεία αναφερόταν και στην παμπάλαια και εξαιρετικά λαοφιλή συλλογή ιστοριών και παραμυθιών από τη Μέση Ανατολή, με τίτλο «Χίλιες και μια νύχτες»!
Κατά τη ρωμαϊκή εποχή, οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι είχαν εντοπίσει στα μέρη εκείνα τα υπολείμματα αρχαίων οδών και υδραγωγικών υδροσωλήνων από τον ποταμό Τρίτωνα, ο οποίος είχε πλέον μεταβληθεί σε έλος, το οποίο έφερε το όνομα «Λίμνη της Παλλάδος».
Όπως αναφέρει, άλλωστε, ο Ηρόδοτος, στις εκβολές του Τρίτωνος υπήρχε στο απώτερο παρελθόν ένα ιερό της Παλλάδος Αθηνάς, τη λατρεία της οποίας την είχαν παραλάβει οι Έλληνες από εκεί.
Πράγματι, σύμφωνα με τους μύθους της αρχαιότητας, ο πατέρας της Αθηνάς δεν ήταν ο Ζευς, αλλά ο Ποσειδών. Τους μύθους αυτούς τους αναφέρει και ο Όμηρος.
Τους όμορφους αυτούς μύθους τους συμπληρώνει αριστοτεχνικά και ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο οποίος αναφέρεται και ο ίδιος στον ολοκληρωμένο πολιτισμό των Ατλάντων και των Αμαζόνων, που κατοικούσαν στις εκβολές του Τρίτωνος και οι οποίοι κατόπιν επικράτησαν σε όλο το εύρος της Μεσογείου.
Όλα αυτά τα ιστορικά δεδομένα, όσο κι αν καλύπτονται από μια μυθολογική ατμόσφαιρα, αποτελούν εν τούτοις μια σοβαρή βάση, ώστε να στηριχθεί, σύμφωνα με τον Albert Herrmann, η υπόθεση ότι η Ατλαντίδα δε βρισκόταν πέρα του Γιβραλτάρ, όπου τελείωνε ο κόσμος, κατά τις γεωγραφικές αντιλήψεις των αρχαίων. Αλλά η Ατλαντίδα ευδοκίμησε και αναπτύχθηκε εντός των υδάτων της μεσογειακής λεκάνης, στα παράλια της Τυνησίας.
Το μυστήριο της Ατλαντίδας παραμένει ανέπαφο και το ίδιο θελκτικό εδώ και αιώνες και παρ’ όλες τις θεωρίες και τις εικασίες, εξακολουθεί να είναι ένας πανίσχυρος μαγνήτης για πολλούς επιστήμονες και ερευνητές, οι οποίοι αδημονούν να βρουν τη λύση του.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 18/09/1931…
