Εκείνο που πείθει, ελλείψει ιστορικών στοιχείων, σχετικά με την πιθανότητα της ύπαρξης της Ατλαντίδας, είναι η πιθανότητα της καταστροφής της. Με άλλα λόγια, πιστεύεται ότι δεν αποκλείεται διόλου η Ατλαντίδα να έχει αφανιστεί από ισχυρό σεισμό και να έχει καταποντιστεί στα βάθη της θάλασσας, όπως έχει συμβεί και άλλοτε σε διάφορα μέρη του πλανήτη.

Άλλωστε, τον Ιούλιο του 1831, το έδαφος της Σικελίας είχε ταραχθεί από δυνατές σεισμικές δονήσεις. Συγχρόνως, ολόκληρο το πέλαγος, πέρα από τις μεσημβρινές ακτές της, είχε καλυφθεί από πυκνότατη ομίχλη, που έμοιαζε με πυκνό καπνό.

Όμως, το παραδοξότερο ήταν ένα φαινόμενο που παρατήρησαν αρκετοί ψαράδες της περιοχής. Η θάλασσα φαινόταν να χαμηλώνει μέχρι ενός ορισμένου σημείου. Με πολλή τόλμη επιχείρησαν να πλησιάσουν με τις βάρκες τους για να δουν από κοντά τι συνέβαινε. Μα, μόλις ανοίχτηκαν στο πέλαγος, στάθηκε αδύνατον να προχωρήσουν περαιτέρω. Η θάλασσα ήταν κατάμεστη από νεκρά ψάρια, ενώ μύριζε έντονα θειάφι.

Στις 13 Ιουλίου επιτέλους η ομίχλη διαλύθηκε και αναφάνηκε καταμεσής του πελάγους, κοντά στη νήσο Pantelleria, δυτικά της Σικελίας, μια πελώρια στήλη πυκνού καπνού, μέσα από την οποία αναπηδούσαν φλόγες και ακούγονταν βροντές.

Όπως άλλοτε ο Πλίνιος ο Νεότερος, συγγραφέας, δικηγόρος και δικαστής της αρχαίας Ρώμης, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας της έκρηξης του Βεζούβιου που κατέστρεψε την Πομπηία το 79 μ.Χ., τολμώντας να πλησιάσει όσο πιο κοντά γινόταν, έτσι και στη Σικελία τρεις Γερμανοί φυσιοδίφες αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν το σημείο από όπου αναδυόταν ο καπνός, ώστε να λύσουν το μυστήριό του.

Κατάπληκτοι, βρέθηκαν μπροστά σε μια ολοκαίνουρια νήσο, με κατάμαυρες και απόκρημνες πλαγιές, πίσω από τις οποίες ένας μεγάλος ηφαιστειακός κρατήρας έβγαζε διαρκώς κάτασπρους καπνούς σε ύψος 500 περίπου μέτρων. Μαύρα κομμάτια στάχτης και χοντρές σταγόνες καυτού νερού ξεπηδούσαν ασταμάτητα από τον κρατήρα, ενώ κάπου-κάπου τινάσσονταν στον αέρα πελώριες φλογερές πέτρες, που έπεφταν τριγύρω στη θάλασσα.

Εν τω μεταξύ, το νέο αυτό νησί ολοένα και μεγάλωνε. Μάλιστα, στις αρχές του Αυγούστου έφτανε σε ύψος 50 μέτρων από την επιφάνεια των υδάτων. Οι πρόχειρες βυθομετρήσεις των τριών Γερμανών επιστημόνων απέδειξαν ότι ο πυθμένας στο σημείο εκείνο βρισκόταν σε βάθος 200 μέτρων. Συνεπώς, ο κρατήρας του νεοαναδυόμενου ηφαιστείου σχημάτιζε έναν κώνο ύψους 250 μέτρων συνολικά.

Όλος ο επιστημονικός κόσμος της εποχής είχε μείνει εμβρόντητος με το εξελισσόμενο αυτό φαινόμενο. Βεβαίως, πιο πρακτικοί υπήρξαν οι Άγγλοι, οι οποίοι έσπευσαν να καταλάβουν τη νεοφανή νήσο στο όνομα της Αυτού Βρετανικής Μεγαλειότητας, μολονότι της δόθηκε το όνομα «Ferdinandea», προς τιμήν του τότε Βασιλιά της Νάπολης Φερδινάνδου.

Το θαύμα, όμως, αυτό δε διήρκεσε για πολύ. Τον Οκτώβριο, οι εκρήξεις του ηφαιστείου είχαν σταματήσει και ο κρατήρας άρχισε να γεμίζει νερά. Σιγά-σιγά το νησί χαμήλωνε και γύρω στα τέλη του μήνα βρέθηκε κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Για κάμποσο καιρό, οι Σικελοί ψαράδες γνώριζαν τη θέση, όπου υπήρξε το εφήμερο εκείνο νησί. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, η ξέρα χάθηκε και ο πυθμένας απέκτησε το κανονικό του βάθος.

Εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν τους θρύλους της Ατλαντίδας και του μεγάλου κατακλυσμού, τον οποίο αναφέρουν οι Γραφές και οι οποίοι ανάγονται τοπικώς στη Μεσόγειο Θάλασσα, που υπήρξε θέατρο των πλέον συγκλονιστικών φυσικών φαινομένων, αντιλαμβάνεται αμέσως τη σημασία του «θαύματος της νήσου Ferdinandea», το οποίο άλλωστε δεν είναι ούτε μοναδικό.

Ανάλογα φαινόμενα έχουν ξανασυμβεί, όπως και στη Σαντορίνη, αλλά και στη νήσο Μαρτινίκα, όπου το 1903 ανεφάνη επίσης ολόκληρο νησί, το οποίο ήταν η κορυφή του κρατήρα ενός ηφαιστείου, που έφτανε σε ύψος 500 μέτρων.

Συχνά, μάλιστα, το φαινόμενο αυτό προσλαμβάνει και διαστάσεις καταστροφής, όπως το 1883 στη νήσο Ischia της Ιταλίας, δυτικά της Νάπολης, όταν ένα τμήμα του νησιού καταποντίστηκε μαζί με πλήθος παραθεριστών.

Την ίδια χρονιά, μια απίστευτη τραγωδία σημειώθηκε στο νησί Krakatoa του Μαλαισιανού Αρχιπελάγους, η οποία στοίχισε τη ζωή σε 40.000 ανθρώπους περίπου. Η φοβερή αυτή καταστροφή προσέλαβε τη μορφή μιας τρομακτικής έκρηξης λόγω της απότομης εξάτμισης δυσθεώρητων όγκων θαλασσίων υδάτων, που είχαν πλημμυρίσει τον κρατήρα του ηφαιστείου του νησιού Krakatoa.

Αυτή η φυσική καταστροφή υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες, αλλά και τις πλέον παράξενες που γνώρισε η ανθρωπότητα και η οποία συγκλόνισε κυριολεκτικώς τον πλανήτη μας. Οι στήλες του ατμού, μετά την έκρηξη, έφτασαν σε ύψος 30 χιλιομέτρων! Κύματα ύψους 36 και πλέον μέτρων κατέκλυσαν τις γύρω ακτές. Η σφοδρή θαλασσοταραχή, με μορφή τσουνάμι, έγινε αισθητή από την Ιάβα μέχρι και τα γαλλικά παράλια. Ο δε κρότος της έκρηξης ακούστηκε σε μια απίστευτη απόσταση, όση από τη Βιέννη έως τη Γροιλανδία! Μάλιστα, τα κύματα του αέρα, που προκλήθηκαν από την τρομερή πίεση της ηφαιστειακής έκρηξης, διέτρεξαν δύο ολόκληρες φορές τη Γη. Για αρκετά χρόνια μετά την καταστροφή αυτή στο νησί Krakatoa, τα σύννεφα σκόνης που σκορπίστηκαν στον ουρανό, παρέμειναν στον ορίζοντα και μετέβαλλαν τα χρώματα κατά τη δύση του ηλίου.

Το πιο αξιοπερίεργο, που έχει σχέση με τον τρόπο του αφανισμού της Ατλαντίδας, είναι το φαινόμενο που είχε συντελεστεί στο Pozzuoli, που βρίσκεται στα δυτικά της Νάπολης, στην Ιταλία. Το Pozzuoli είναι ένα περίφημο για τις σεισμικές και γεωλογικές συμφορές μέρος της υδρογείου. Το τμήμα αυτό της ιταλικής ακτής βυθίζεται μέσα στη θάλασσα, ενώ αναδύεται και πάλι εκ περιτροπής κατά το πέρασμα των αιώνων. Αδιάψευστος μάρτυρας αυτού του παράδοξου γεγονότος είναι τα ερείπια του θαυμάσιου ναού αφιερωμένου στον θεό Σέραπι, του οποίου ιδίως οι κίονες, που στέκουν ακόμη όρθιοι, είναι καλυμμένοι από κοράλλια κι άλλα οστρακοειδή, από την περίοδο παραμονής τους κάτω από το νερό.

Όπως εύκολα συμπεραίνει κανείς, ο φλοιός της Γης δεν είναι στατικός, αλλά έχει την τάση να αλλάζει και συχνά να διαφοροποιείται.

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 12/09/1931…