Ο θρύλος της Ατλαντίδας δημιούργησε ένα πλήθος άλλων θρύλων, τους οποίους διάφοροι ερευνητές πάσχιζαν να αποκωδικοποιήσουν.

Έτσι, ο Αμερικανός εξερευνητής Ρόναλντ Στρατ ισχυριζόταν ότι είχε διαβάσει μια αρχαιότατη επιγραφή γραμμένη στη γλώσσα των Μάγια, της μυστηριώδους αυτής φυλής που ζούσε κοντά στο Μεξικό και η οποία περιείχε την αφήγηση της καταστροφής της Ατλαντίδας. Σύμφωνα με την επιγραφή αυτή, ένας κομήτης άγγιξε τον πλανήτη μας και κατέστρεψε την περιοχή που έπεσε. Από τη σύγκρουση αυτή σηκώθηκε ένα τόσο τεράστιο σύννεφο σκόνης, ώστε η Γη βυθίστηκε στο σκοτάδι για 18 ολόκληρους μήνες, αφανίζοντας ολοσχερώς την Ατλαντίδα.

Το 1912, ο εγγονός του Ερρίκου Σλήμαν, Paul Schliemann, είχε αναστατώσει τον επιστημονικό κόσμο με μια διάδοση ότι μεταξύ των αντικειμένων της συλλογής του επιφανούς αρχαιολόγου παππού του υπήρχε κι ένα αινιγματικό χάλκινο δοχείο, που έφερε την επιγραφή: «Κρόνος, Βασιλεύς Ατλαντίδος». Αρχικά, το εύρημα αυτό εκλήφθηκε ως αψευδής απόδειξη της ύπαρξης της μυθικής ηπείρου. Όπως αποδείχτηκε, όμως, εκ των υστέρων, όλη αυτή η ιστορία ήταν μια σκευωρία, που την είχε στήσει ο νεαρός, προκειμένου να αποκτήσει και ο ίδιος τη φήμη του αξεπέραστου Ερρίκου Σλήμαν.

Ό,τι δεν είχε κατορθώσει να επιβεβαιώσει η Επιστήμη, προσπαθούσε να το ανακαλύψει ο Πνευματισμός. Οι πνευματιστές διατείνονταν ότι η υπόθεση της Ατλαντίδας δεν ήταν δουλειά της Επιστήμης, διότι υπερέβαινε τα υλικά όριά της. Για αυτούς, η Ατλαντίδα ήταν η χώρα του ανώτερου πνεύματος, η κοιτίδα μιας φυλής περισσότερο πολιτισμένης από όλες μαζί τις φυλές της οικουμένης. Επίσης, υπογράμμιζαν ότι από τη μυθική αυτή ήπειρο εκπορεύτηκαν όλα τα αγαθά πνεύματα επί της Γης.

Οι Άτλαντες, για τους πνευματιστές, υπήρξαν τα τελειότερα όντα που αντίκρισαν τον ήλιο και συγκέντρωναν το σύνολο των ανθρώπινων αρετών. Από την πλούσια κληρονομιά τους, ελάχιστα διατήρησαν οι σημερινές γενιές και ακριβώς εκεί εδράζεται, κατά ένα μεγάλο μέρος, η δυστυχία τους.

Μια θεωρία, στηριζόμενη σε επιστημονικά θεμέλια, ήταν εκείνη που είχε διατυπώσει ο Ολλανδός Καθηγητής Ιστορίας Hermann Wirth και εξέφραζε την άποψη ότι η Ατλαντίδα βρισκόταν στις Αρκτικές Χώρες.

Οι χώρες αυτές των αιώνιων πάγων κρύβουν ακόμη τα μυστικά τους, καθώς πράγματι προστατεύουν κάποιο μυστικό, όπως απέδειξαν οι έρευνες του έγκριτου Γερμανού Μετεωρολόγου Alfred Wegener, ο οποίος είχε διαπιστώσει ότι κάτω από τους πάγους της Γροιλανδίας υπάρχουν τα ίχνη χαμένων κόσμων.

Πράγματι, η παράδοση αναφέρει ότι ο Νορβηγός θαλασσοπόρος Έρικ ο Ερυθρός ξεκίνησε το 982 μ.Χ. από την Ισλανδία και έπλευσε δυτικά, όπου συνάντησε στη ρότα του μια κατοικήσιμη γη, που την ονόμασε «Γροιλανδία», δηλαδή «πράσινη χώρα». Μετά από λίγο εγκαταστάθηκαν στη χώρα αυτή άποικοι από τη Σκανδιναβία. Μα, γύρω στα τέλη του Μεσαίωνα, η χώρα αυτή ερημώθηκε και πάλι, αφ’ ενός μεν εξαιτίας των επιδρομών των Εσκιμώων, αφ’ ετέρου δε εξαιτίας της μεταβολής του κλίματος, που έγινε ψυχρότατο και εντελώς αφιλόξενο.

Το 1930, ο Δανός Καθηγητής Alvin Pedersen, μαζί με την επιστημονική αποστολή του, έφτασε μέχρι το εσωτερικό της Γροιλανδίας. Προχωρώντας μέσω των φιόρδ της σε απόσταση 400 χιλιομέτρων, ανακάλυψε ανάμεσα στους πάγους τα χνάρια του παλαιού εκείνου καταπράσινου επίγειου παράδεισου.

Η ανακάλυψη αυτή έστρεψε την προσοχή του επιστημονικού κόσμου προς τις Αρκτικές Χώρες, όπου, καθώς μαρτυρούσαν διάφορα προϊστορικά ευρήματα της προκατακλυσμιαίας εποχής, έζησαν κάποτε άνθρωποι. Την τραγική ανάμνηση του φοβερού δράματος των ανθρώπων εκείνων, των οποίων έσβησε τις εστίες δια παντός ο παγερός βοριάς και οι οποίοι τάφηκαν κάτω από τους πάγους ή εκτοπίστηκαν από αυτούς, διατήρησαν οι αρχαιότερες παραδόσεις της ανθρωπότητας.

Έτσι, για παράδειγμα, στα παμπάλαια βιβλία των Ινδών, οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει κάποτε, σε προϊστορικές εποχές, από κάποια βόρεια χώρα προς την Ανατολή, κατερχόμενοι διαρκώς προς τον Νότο, γίνεται λόγος για τον μεγάλο θεό του Ζωροαστρισμού Ahura Mazda, ο οποίος θεωρούνταν ότι είχε δημιουργήσει τη «χώρα των Αρίων». Μα, το κακό πνεύμα δημιούργησε για αντίποινα τον χειμώνα και το κοκκινωπό χειμερινό φίδι. Έτσι, ξαφνικά, στον εαρινό εκείνο παράδεισο «έγιναν δέκα μήνες χειμώνας και δύο μήνες καλοκαίρι και αυτοί, όμως, ήταν πολύ ψυχροί για το νερό, πολύ ψυχροί για τη γη, πολύ ψυχροί για τα φυτά».

Ανάλογες αφηγήσεις για φοβερούς κατακλυσμούς σε παλαιότατες εποχές αναφέρουν όλες σχεδόν οι παραδόσεις των διάφορων φυλών Εσκιμώων. Σύμφωνα με τις αφηγήσεις αυτές, τα νερά των ωκεανών, ωθούμενα από μια άγρια θύελλα, κατέκλυσαν την ξηρά και υπερκάλυψαν μέχρι και τα ψηλότερα βουνά. Κι όταν τελικά αποσύρθηκαν, έμειναν οι πάγοι, που από τότε σκεπάζουν ολόκληρη τη χώρα.

Πολύ περισσότερο ενδιαφέρουσα είναι μια παράδοση κάποιας άλλης φυλής Εσκιμώων, που έλεγε πως ο κατακλυσμός αυτός συνοδευόταν κι από έναν ισχυρότατο σεισμό, ο οποίος έγινε η αιτία να καταποντιστεί στα βάθη του ωκεανού όλη η ξηρά, που ήταν άλλοτε ένα πελώριο νησί.

Η ομοιότητα της παράδοσης αυτής με τον μύθο του Πλάτωνα σχετικά με την ύπαρξη της Ατλαντίδας είναι καταφανής.

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 14/09/1931…