Την παρακμή της ευγενούς φυλής των Ατλάντων, η οποία έγινε η αιτία της καταστροφής τους, μας την αφηγείται ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης.

Οι Άτλαντες, γενναίοι, άπληστοι και αρπακτικοί, δεν αρκούνταν πλέον στα αγαθά, που τους είχε χαρίσει αφειδώς η Φύση, αλλά εποφθαλμιούσαν και τα αγαθά άλλων λαών. Έτσι, ξεκίνησε μια μακρά περίοδος πολέμων και κατακτήσεων, η οποία οδήγησε τους Άτλαντες από νίκη σε νίκη και στην κατάκτηση όλων σχεδόν των αφρικανικών χωρών της Μεσογείου μέχρι και τη Μικρά Ασία.

Στους πολέμους αυτούς ήρθαν σε σύγκρουση και με τις Αμαζόνες της Αφρικής, οι οποίες τους κατατρόπωσαν, με αρχηγό τους την κόρη του Τεύκρου, την ατρόμητη Βασίλισσα Μύρινα. Μάλιστα, στο τέλος οι Άτλαντες ηττήθηκαν κατά κράτος, μιας και οι θεοί αποφάσισαν να τους τιμωρήσουν παραδειγματικά για την ακόρεστη πλεονεξία τους. Έτσι, για να συμπληρωθεί η τιμωρία τους, η χώρα τους καταστράφηκε ολοσχερώς από ισχυρότατο σεισμό και κατόπιν, καταποντίστηκε στα βάθη του Ωκεανού, στον οποίο έδωσε το όνομά της.

Είναι φανερό, όσον αφορά τουλάχιστον στον μύθο της Ατλαντίδας που αφηγείται ο Πλάτων, ότι ο μέγας αυτός φιλόσοφος δεν έκανε προϊστορική γεωγραφία, αλλά ήθελε να αποδείξει απλώς ότι ο άνθρωπος είναι ανοικονόμητο στοιχείο, άπληστη φύση και πως δεν του φταίει κανείς για τη δυστυχία του, αφού ακόμη και με τις πλέον ιδανικές συνθήκες, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές, βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να κατεργάζεται τη δυστυχία του και την καταστροφή του.

Εν τούτοις, ο θρύλος της Ατλαντίδας γοήτευσε τη φαντασία όλων των γενεών της ανθρωπότητας, ενώ σοβαρότατοι επιστήμονες και αρχαιολόγοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως πίσω από αυτόν τον πασίγνωστο μύθο κρύβεται μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Διότι, λένε, ότι ναι μεν ο Πλάτων αναφέρει τον θρύλο της Ατλαντίδας ως επιχείρημα για να εδραιώσει τις πολιτικές του απόψεις, τον θρύλο όμως αυτόν δεν τον έπλασε ο ίδιος, αλλά τον παρέλαβε από το λαϊκό στόμα. Όπως απέδειξαν, άλλωστε, οι επιστημονικές έρευνες επανειλημμένως, όλοι σχεδόν οι παλαιοί θρύλοι αποτελούν την άγραφη ιστορία των λαών.

Κάποτε πιστευόταν ότι η Ιλιάδα ήταν μια σειρά ευφάνταστων επικών παραμυθιών, που τα απάγγελλαν οι βάρδοι της αρχαιότητας για να διασκεδάζουν τον κόσμο. Οι αρχαιολογικές, όμως, ανακαλύψεις των Μυκηνών και της Τροίας από τον Ερρίκο Σλήμαν απέδειξαν ότι κάθε άλλο ήταν παρά μυθεύματα τα περί του Τρωικού Πολέμου.

Το ίδιο, λοιπόν, πιστευόταν και για τον θρύλο της Ατλαντίδας. Εδώ δε στάθηκε ακόμα κανένας ερευνητής τόσο τυχερός σαν τον Σλήμαν, αλλά η έρευνα του απώτατου αυτού παρελθόντος έκανε ένα μεγάλο βήμα, αφότου ανακαλύφθηκε και αποδείχτηκε ιστορικώς η ύπαρξη του μητρικού δικαίου, που προηγήθηκε κατά πολλές χιλιετηρίδες του αντρικού δικαίου και διαπιστώθηκε τοιουτοτρόπως ότι ούτε ο θρύλος των Αμαζόνων είναι φανταστικός, αλλά στηριζόταν σε ιστορική πραγματικότητα. Έτσι, αποκαταστάθηκε και η αξιοπιστία του πρώτου ιστορικού, του Ηροδότου, για τον οποίο επικρατούσε μέχρι τινός η άποψη ότι αφηγούνταν παραμύθια.

Οι Αμαζόνες, οι οποίες απασχόλησαν πολύ τη φαντασία των αρχαίων και υπήρξαν δημοφιλές αντικείμενο της τέχνης τους, ήταν ένας πολεμικός λαός γυναικών, που ζούσαν αποκομμένες από τους άντρες, απομονωμένες στη χώρα τους. Μια φορά τον χρόνο, το καλοκαίρι, έρχονταν σε επαφή με τους γειτονικούς τους λαούς, χάριν της αναπαραγωγής του είδους τους. Από τα παιδιά, όμως, που γεννιούνταν, κρατούσαν μόνο τα κορίτσια, ενώ τα αγόρια τα έστελναν στους πατέρες τους ή τα φόνευαν.

Η ανατροφή των Αμαζόνων ήταν καθαρά στρατιωτική. Για να μπορούν να χειρίζονται ανενόχλητα το τόξο, έκοβαν από μικρή ηλικία το δεξί τους στήθος. Επίσης, μια Βασίλισσα κυβερνούσε με σιδερένια πυγμή αυτά τα αδάμαστα γυναικεία στίφη.

Οι αρχαίοι ανέφεραν εκτός των Αμαζόνων της Αφρικής και δύο άλλους λαούς Αμαζόνων, που ζούσαν ο ένας στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας προς τον Καύκασο και τον Πόντο, με πρωτεύουσα τα Θεμίσκυρα, ενώ ο άλλος λαός των Αμαζόνων ζούσε στη Φρυγία. Οι πρώτες αποτέλεσαν, πάντοτε κατά τους θρύλους των αρχαίων, ένα ισχυρότατο κράτος και κατέκτησαν ολόκληρη την Ασία, φτάνοντας μέχρι τις ακτές του Αιγαίου, όπου ίδρυσαν τη Σμύρνη, την Έφεσο και άλλες πόλεις.

Από τους πολέμους που διεξήγαγαν με άλλους λαούς πιο περίφημοι ήταν οι πόλεμοί τους εναντίον του Ασιάτη ηγεμόνα Βελλεροφόντη στη Λυκία και του Πριάμου στη Φρυγία. Αργότερα έσπευσαν να τους βοηθήσουν εναντίον των Αχαιών, με επικεφαλής τους τη Βασίλισσα των Αμαζόνων, την Πενθεσίλεια, η οποία σκοτώθηκε από τον Αχιλλέα.

Αναφέρεται επίσης και μια άλλη Βασίλισσα των Αμαζόνων, η Θάληστρις, η οποία είχε επισκεφτεί τον Μέγα Αλέξανδρο, ώστε να αποκτήσει κόρες από αυτόν.

Με τις Αμαζόνες αυτές ήρθαν σε σύγκρουση και ο Ηρακλής, αλλά και ο Θησέας, οι οποίοι τις καταδίωξαν στη χώρα τους, απαγάγοντας τη Βασίλισσά τους Ιππολύτη. Μα, οι Αμαζόνες, προκειμένου να εκδικηθούν, επέδραμαν κατά της Αττικής. Όμως, ηττήθηκαν και εξολοθρεύτηκαν από τον Ηρακλή, ο οποίος φέρεται ως εκείνος που είχε αφανίσει και τις Αμαζόνες της Αφρικής, οι οποίες είχαν κατατροπώσει τους Άτλαντες.

Η σημασία των ερευνών για την ανακάλυψη της Ατλαντίδας είναι, λοιπόν, καταφανής από επιστημονικής άποψης. Όπως η ανακάλυψη των Μυκηνών μας αποκάλυψε τον παμπάλαιο Μυκηναϊκό Πολιτισμό, ο οποίος προηγείται ακόμη και του Αιγυπτιακού, έτσι και η ανακάλυψη των ερειπίων της Ατλαντίδας θα μας αποκαλύψει ίσως έναν νέο πολιτισμό, τον οποίο δεν είμαστε σε θέση ούτε να φανταστούμε. Συγχρόνως, θα προσθέσει μια καινούρια άγνωστη σελίδα στη γεωγραφική προϊστορία του πλανήτη μας, την οποία, ελλείψει αποδεδειγμένων δεδομένων, η Επιστήμη καλύπτει έως τώρα με υποθέσεις.

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 11/09/1931…