Ο Άγιος Γεώργιος ταυτίζεται με θρύλους, που η ρίζα τους ανέρχεται σε παραδόσεις και αρχέτυπα, που θυμίζουν αρχαία ελληνική μυθολογία και λαογραφία.

Αλλά, ο Άγιος Γεώργιος είναι συνυφασμένος με τον μήνα της γιορτής του, τον Απρίλιο. Μολονότι είναι ένας από τους πιο τιμώμενους στο καλαντάρι, η γιορτή του μεταφέρεται αργότερα, γιατί πολλές φορές η 23η Απριλίου συμπίπτει με τη Μεγάλη Εβδομάδα και η μνήμη του θρυλικού Αγίου παραπέμπεται να γιορταστεί μετά το Πάσχα.

Έτσι, ο Απρίλιος είναι γνωστός σε πολλά χωριά στην ελληνική ύπαιθρο σαν ο μήνας του Άη Γιώργη και λέγεται «Αγιογεωργίτης». Κυριαρχεί, λοιπόν, ο Άγιος αυτός τον Απρίλη και ο θρύλος του συναρπάζει τους ανθρώπους που τον πιστεύουν και τον φαντάζονται ωραίο, ιπποτικό, ευγενή, καλοσυνάτο και ανδρειωμένο.

Στα παλιά τα χρόνια, όταν η ληστεία ήταν διαδεδομένη και θεωρούνταν κάτι μεταξύ εγκλήματος, λεβεντοσύνης και αγώνα για την απελευθέρωση του γένους, οι ληστές είχαν τον Άγιο Γεώργιο προστάτη τους. Έτσι, έπειτα από μια πετυχημένη ληστεία πρόσφεραν ένα ποσοστό από τα λύτρα στον προστάτη –  Άγιό τους και το αφιέρωναν είτε σε μια εκκλησία που έφερε το όνομά του, είτε στην εικόνα του.

Τα αισθήματα αυτά των ληστών, ακόμη και μερικών αρματολών και κλεφτών που τηρούσαν ευλαβικά το έθιμο, ήταν όλο ειλικρίνεια και αυθορμητισμό. Είναι τα ίδια αισθήματα που παρότρυναν τους αρχαίους Έλληνες να προσφέρουν το ένα δέκατο από τα λάφυρα που άρπαζαν από τον ηττημένο εχθρό, ως αφιέρωμα στον έναν από τους θεούς τους, που τους βοήθησε να κερδίσουν και να γευτούν τη νίκη.

Η παράδοση έχει επενδύσει τον χαρακτήρα του Αγίου με ιδιότητες και τη σταδιοδρομία του με κατορθώματα, που θα ήταν αδύνατο να τα πιστέψουν οι σύγχρονοί του. Η αλλοίωση αυτή δεν τελέστηκε αποκλειστικά στην Ελλάδα. Στην Αγγλία, δημοσιεύονται στα λαογραφικά βιβλία παλιές ρομαντικές μπαλάντες, οι οποίες περιγράφουν τον Άγιο Γεώργιο ως τον γιο ενός Άγγλου Λόρδου, που γεννήθηκε από μια νεράιδα στα δάση. Επομένως, ένα πλήθος δοξασιών και θρύλων πλέκονται γύρω από την ελκυστική του προσωπικότητα.

Άλλες παραδόσεις αναφέρουν ότι τον Άγιο Γεώργιο τον τιμούσαν ακόμα και οι Τούρκοι. Μάλιστα, ο θρύλος αυτός στηρίζεται και σ’ ένα παλιό δημοτικό τραγούδι της Μακεδονίας, που το περιλαμβάνει στη συλλογή των ελληνικών δημοτικών τραγουδιών κατά τον 19ο αιώνα ο Γερμανός φιλόλογος Arnold Passow.

Είναι χαρακτηριστικός και γραφικός ο θρύλος για ένα Τουρκόπουλο που αγάπησε μια Ελληνίδα και ζήτησε τη βοήθεια του Άη Γιώργη. Το Τουρκόπουλο, γιος ενός σουλτάνου, αγάπησε μια χριστιανή κόρη και θέλησε να την κάνει δική του. Η κόρη ούτε τον αγάπησε, ούτε και επιθυμούσε να τον αγαπήσει. Μια μέρα που το Τουρκόπουλο, όλος έρωτα, την καταδίωξε, η κόρη έτρεξε και σήκωσε ανάμεσα σ’ αυτήν και τον διώκτη της όρη και βουνά. Έτρεξε, έτρεξε και βρήκε τον Άη Γιώργη, που καθόταν σ’ ένα ερημοκλήσι.

«Άη Γιώργη μου, μεγάλο το όνομά σου», του είπε η σκιαγμένη κόρη. «Σε παρακαλώ, κρύψε με αμέσως. Σώσε με από τα χέρια του Τούρκου οχτρού!» Έτσι, άνοιξαν τα μαρμαρένια τείχη κι η κόρη μπήκε μέσα. Αλλά την ίδια στιγμή, κατέφτασε κι ο Τούρκος μπροστά στον Άγιο.

«Άη Γιώργη μου, μεγάλο το όνομά σου», του είπε το Τουρκόπουλο. «Σε ικετεύω. Δώσε μου την κόρη που φυλάγεις εκεί μέσα κι εγώ θα σου φέρω τρία φορτία κεριά κι άλλα τόσα, λιβάνι. Και λάδι θα σου φέρω και μεγάλα βουβαλοτόμαρα. Θα βαπτιστώ στην πίστη σου και θα λάβω το όνομά σου».

Τα μαρμαρένια τείχη ανοίξανε κι η κόρη εμφανίστηκε. Το ερωτευμένο Τουρκόπουλο την πήρε κι έφυγε. Έτσι, με τον ρομαντικό αυτόν θρύλο συνδέονται ακόμα και οι Τούρκοι με τον Άγιο της άνοιξης, τον ευγενή και τον ιππότη.

Δεν υπάρχει χωριό στην Ελλάδα που να μην έχει και μια δική του δοξασία για τον αγαπημένο Άγιο. Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα τηρείται κατά την ημέρα του πανηγυριού του Αγίου, την επαύριο της γιορτής του, δηλαδή στις 24 Απριλίου στο Νέο Σούλι των Σερρών.

Εκεί, γίνεται μια ζωντανή αναπαράσταση της εξόντωσης του δράκου από τον Άγιο. Ένας νέος μεταμφιέζεται σε Άγιο Γεώργιο. Φορεί κόκκινη χλαμύδα και παίρνει στο χέρι του ένα δόρυ. Τρέχει πάνω στο άσπρο του άλογο, περνά ανάμεσα από το πλήθος που ζητωκραυγάζει, φτάνει σε μια κοντινή πηγή, σκοτώνει δήθεν τον δράκο και αφήνει τα νερά της πηγής, που τα είχαν κρατήσει προηγουμένως, να τρέξουν ελεύθερα.

Πρόκειται για μια τέλεια αναπαράσταση του θαύματος του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος σκότωσε τον δράκο που κρατούσε το νερό της πολιτείας, όπως αναφέρουν το συναξάρι και οι παραδόσεις και όπως απεικονίζεται σε μερικές εικόνες του Αγίου.

Ο θρύλος αυτός, από τόπο σε τόπο, έχει τοποθετήσει τη φωλιά του θηρίου κοντά στο παρεκκλήσι του Αγίου. Πάντως, η ιδέα για την αναπαράσταση του θαύματος στο Νέο Σούλι Σερρών είναι μοναδική στον ελληνικό χώρο και δεν απαντάται πουθενά αλλού, σύμφωνα με τον λαογράφο Γεώργιο Αικατερινίδη.

Εξάλλου, για το θαύμα αυτό του Αγίου Γεωργίου υπάρχουν πλήθος δημοτικών τραγουδιών, τα οποία οι νέοι του χωριού τα τραγουδούν και τα χορεύουν στην πλατεία, μπροστά από την εκκλησία του Αγίου. Η τελετή, που διαρκεί μια ημέρα, κλείνει με αγώνες που γίνονται στην πλατεία και συμμετέχουν παλικάρια, όχι μόνο από το συγκεκριμένο χωριό, αλλά και από τις γύρω περιοχές.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», στις 25/04/1979…