Ο πλανήτης μας είναι κατάσπαρτος από μνημεία παράδοξα και αινιγματικά, όπως η Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας, του μεγαλοπρεπούς αυτού αιγυπτιακού τέρατος με το σώμα λιονταριού και το κεφάλι ανθρώπου, που είχε τόσο περίτεχνα σκαλιστεί σε έναν πελώριο βράχο της ερήμου.

Το μεγαλύτερο μονολιθικό αυτό άγαλμα του κόσμου, με ύψος που ξεπερνά τα 20 μέτρα και με μήκος άνω των 73 μέτρων, χτίστηκε 2.500 χρόνια πριν από τη γέννηση του Χριστού. Μα, ακόμη και σήμερα κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά για ποιον ακριβώς σκοπό φιλοτεχνήθηκε, αν και οι εικασίες περισσεύουν.

Επίσης, στη Βρετάνη της Γαλλίας, ανάμεσα στα καλλιεργημένα χωράφια του Καρνάκ, δεσπόζουν αγέρωχοι και στητοί 10.000 τεράστιοι ογκόλιθοι της Νεολιθικής Εποχής, προφανώς τοποθετημένοι με μεγάλη επιμέλεια από χέρια ανθρώπινα.

Οι χωρικοί, όταν περνούσαν από κοντά, από ένστικτο, από δέος ή απλώς επηρεασμένοι από αρίφνητους θρύλους και δοξασίες, συνήθιζαν να ψιθυρίζουν κάποια προσευχή. Για ποιον λόγο, άραγε, στήθηκαν αυτά τα προϊστορικά μνημεία; Είναι λείψανα τάφων ή ερειπίων ναών; Κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει.

Στην Ινδοκίνα, εξάλλου, κοντά στις όχθες μιας ερημικής λίμνης, σε μια εντελώς απομονωμένη περιοχή, όπου σπάνια συναντά κανείς ανθρώπους, ανακαλύφθηκε ένας ναός μεγαλοπρεπέστατος, που υψώνει στον ουρανό τον επιβλητικό του όγκο.

Γύρω από τον ναό υπάρχουν ανάκτορα, που διατηρούν αναλλοίωτα τα ίχνη της παλιάς τους αίγλης. Δρόμοι αραιοί, κομψά οικοδομήματα, μια ολόκληρη αριστοτεχνική πόλη είχε ταφεί κάτω από την πυκνή και αδάμαστη βλάστηση αιώνων, που ξάφνιασε με την αρτιότητά της έως και τους ίδιους τους αρχαιολόγους.

Ήταν η θρυλική πόλη Αγκόρ, πρωτεύουσα ενός άλλοτε ακμάζοντος βασιλείου, η οποία, στη μεγάλη της άνθηση, απαριθμούσε περισσότερο από ένα εκατομμύριο μακάριους κατοίκους.

Η περιοχή, όπου ήταν χτισμένη η πανέμορφη Αγκόρ, ουδέποτε είχε πληγεί από σεισμούς ή ηφαιστειακές εκρήξεις. Κι όμως, μια μέρα η πόλη αυτή εγκαταλείφθηκε αιφνιδίως από τους κατοίκους της και κανένας μετά δεν πλησίαζε εκεί. Μα, γιατί; Εξακολουθεί να αποτελεί ένα μυστήριο, που καμιά ιστορική πηγή δεν έχει καταφέρει να το λύσει.

Στον Ειρηνικό Ωκεανό, σε απόσταση 2.000 μιλίων από την πλησιέστερη ακτή, αναδύεται η περίφημη Νήσος του Πάσχα, η οποία έχει μόλις 13 μίλια μήκος και 7 μίλια πλάτος.

Οι λιγοστοί ιθαγενείς του κάτοικοι είναι άγνωστο πώς βρέθηκαν σε τούτο το δυσπρόσιτο και εξαιρετικά απομονωμένο νησί. Όμως, οι επιστήμονες εικάζουν ότι αποτελούν τα απομεινάρια ενός μεγάλου και πολιτισμένου λαού, όπως καταμαρτυρούν τα 600 γιγαντιαία αγάλματα, με ύψος μεγαλύτερο από 9 μέτρα το καθένα. Τα ξεχωριστά αυτά αγάλματα παριστάνουν ανθρώπους, όχι όμως με ολόκληρο το σώμα, αλλά από τον κορμό και άνω.

Κοντά στον κρατήρα του ανενεργού πλέον ηφαιστείου του νησιού, υπάρχουν ακόμα τα λατομεία, από τα οποία κόβονταν οι λίθοι των αγαλμάτων και λαξεύονταν επί τόπου, για να μεταφερθούν κατόπιν στη θέση τους.

Επίσης, στο λατομείο βρέθηκαν ημιτελή αγάλματα, τα οποία, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δεν πρόλαβαν ποτέ να τοποθετηθούν εκεί που είχε αρχικά προβλεφθεί, αλλά και παρατημένα προχείρως εργαλεία. Θα έλεγε κανείς πως οι τεχνίτες τους διέκοψαν μυστηριωδώς την εργασία τους κι αποχώρησαν.

Μάλιστα, μερικές ξύλινες επιγραφές περιπλέκουν ακόμη περισσότερο το μυστήριο, το οποίο ανέλαβαν να το διαφωτίσουν διάφορες επιστημονικές αποστολές, χωρίς όμως να έχουν καταλήξει πουθενά.

Πώς βρέθηκε και πώς άκμασε ένας τόσο σπουδαίος πολιτισμός μόλις σε μια τόσο μικρή νησίδα του Ειρηνικού Ωκεανού, σε μια τόσο απομακρυσμένη περιοχή του πλανήτη; Μα, κυρίως, πώς διακόπηκε τόσο απότομα και γιατί;

Η Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας, το Καρνάκ της Βρετάνης, η θρυλική πόλη Αγκόρ, αλλά και η Νήσος του Πάσχα αποτελούσαν εδώ και αιώνες και εξακολουθούν να αποτελούν τα πιο μυστηριώδη μνημεία της Γης.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 18/09/1934…