Σύμφωνα με τις παραδόσεις της Εκκλησίας μας, η Αγία Ελένη, η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, πήγε στην Ιερουσαλήμ κατά τις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. Εκεί, ανακάλυψε τον Τίμιο Σταυρό, αλλά και τα τέσσερα καρφιά, με τα οποία σταύρωσαν τον Χριστό και τα πήρε μαζί της στην Κωνσταντινούπολη.

Ενώ επέστρεφε με πλοίο από την Άγια Γη, την έπιασε μια τόσο μεγάλη τρικυμία, που λίγο έλειψε να πνιγεί. Τότε, μέσα στη συμφορά της αδυσώπητης θαλασσοταραχής και την παραζάλη του ακραίου κινδύνου, άκουσε μια στεντόρεια φωνή, σαν να την έφερνε από μακριά ο άγριος άνεμος, που ξέσχιζε τα πανιά του καραβιού: «Κάρφωσε τη μανία της θάλασσας με το ένα από τα καρφιά!»

Η Αγία Ελένη συνειδητοποίησε ότι δεν επρόκειτο για ανθρώπινη φωνή, αλλά για φωνή που ερχόταν από τους ουρανούς και αμέσως πέταξε μέσα στην αντάρα των κυμάτων το ένα από τα καρφιά της Σταύρωσης του Θεανθρώπου. Ευθύς, η θάλασσα γαλήνεψε, οι άνεμοι κόπασαν και το πλοίο έφτασε αλώβητο στον προορισμό του, την Κωνσταντινούπολη.

Από τα άλλα τρία καρφιά που απόμειναν, οι διηγήσεις λένε πως το ένα το έβαλε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος στην περικεφαλαία του, ενώ το άλλο το έδεσε με χρυσάφι και το τοποθέτησε στο χαλινάρι του αλόγου του.

Μάλιστα, η Αγία Ελένη όρισε την 27η Φεβρουαρίου ως επίσημη ημέρα, για να προσκυνάει ο λαός το χαλινάρι αυτό, που έφερε επάνω του το καρφί του Σωτήρος. Την ημέρα εκείνη, άλλωστε, ήταν τα γενέθλια του γιου της, του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου.

Το τέταρτο καρφί, όμως, φυλασσόταν στο θησαυροφυλάκιο του Αυτοκράτορα. Μετά από κάμποσο καιρό, ο Κωνσταντίνος το δώρισε στον Βασιλιά της Γεωργίας, Mirian III.

Κατά τα μέσα του 17ου αιώνα, το καρφί απεστάλη από τον Βασιλιά της Γεωργίας, Archil of Imereti, στη Μόσχα, όπου δωρήθηκε στο Κρεμλίνο και κοσμούσε τον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου μέσα σ’ ένα χρυσό κουτί.

Το μήκος του καρφιού ήταν ένα και τρία τέταρτα δακτύλου και ήταν κατασκευασμένο από σίδερο. Οι Χριστιανοί της Μόσχας συχνά συμμετείχαν σε πομπές, όπου περιέφεραν στους δρόμους και στα σπίτια τους το ιερό αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας, κάνοντας αγιασμούς και παρακλήσεις. Άγνωστο, όμως, είναι σήμερα τι απέγινε τελικά ετούτο το καρφί.

Σύμφωνα με άλλες θεωρίες και παραδόσεις, τα καρφιά του Εσταυρωμένου ίσως βρίσκονται αλλού.

Λέγεται πως το ένα βρίσκεται στη Ρώμη, ενώ ένα άλλο εμπεριέχεται στο περίφημο «Σιδερένιο Στέμμα της Λομβαρδίας», που φυλάσσεται στον Καθεδρικό Ναό της Monza, λίγο έξω από το Μιλάνο στην Ιταλία.

Για τους βόρειους λαούς της Ευρώπης, τα καρφιά της Σταύρωσης του Σωτήρος τα πήρε, μετά την Αποκαθήλωση, ο Περιπλανώμενος Ιουδαίος, ο οποίος εικαζόταν ότι ήταν σιδεράς. Τα είχε πάντοτε μαζί του και τα κουβαλούσε στο δισάκι του. Από τα χρόνια, όμως, τις βροχές και τις κακοκαιρίες, τα ρούχα του και το δισάκι του σάπισαν και γι’ αυτό δε μπορούσαν να βαστήξουν άλλο το βάρος των σιδερένιων καρφιών, που συχνά έπεφταν καταγής. Όταν πέφτουν χάμω, η γη τρέμει και κλονίζεται από τη φρίκη της για τον χαμό του Ιησού Χριστού, δίνοντας συνταρακτικούς σεισμούς.

Άραγε, πόσα ήταν πραγματικά τα καρφιά, με τα οποία σταυρώθηκε ο Μεσσίας;

Κατά τους ιστορικούς, τα καρφιά ήταν τρία, μα κατά τις διάφορες παραδόσεις, ήταν τέσσερα. Πάντως, η ελληνική λαογραφία μαρτυρά πως ήταν πέντε. Σχεδόν όλοι οι «Θρήνοι» της Μεγάλης Παρασκευής για πέντε καρφιά μιλούν, όπως και τα ηπειρώτικα τραγούδια για τον Χριστό:

«Χαλκιά, χαλκιά, φκιάσε καρφιά, φκιάσε τρία περόνια.
Κι ο Φαραώνης, το σκυλί, βάζει να φκιάσουν πέντε.
Εσύ, χαλκιά, που τα έφκιασες, εσύ να τα διατάξεις.
Εγώ, εγώ, που τα έφκιασα, εγώ να τα διατάξω.
Τα δυο βάλτε στα χέρια Του, τα δυο βάλτε στα πόδια,
Το πέμπτο το φαρμακερό, βάλτε το στην καρδιά Του».

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΜΠΟΥΚΕΤΟ», στις 02/05/1929…