Οι Δρυΐδες αποτελούσαν την ιερατική τάξη στη Βρετανία, στην Ιρλανδία και στη Γαλατία και πιθανόν σε άλλα μέρη της κελτικής δυτικής Ευρώπης κατά την Εποχή του Σιδήρου. Πήραν το όνομά τους από το ιερό δέντρο των Κελτών, που ήταν η βελανιδιά (δρυς).

Στη σύγχρονη εποχή, κάθε χρόνο, οι Δρυΐδες της Ουαλίας και της Νοτίου Αγγλίας συνήθιζαν να πραγματοποιούν διάφορες τελετές, προς τιμήν των παλαιών Δρυϊδών, τους σεπτούς ιερείς των Κελτών, οι οποίοι ήταν διαπιστωμένο πως είχαν επικοινωνία με το Μαντείο των Δελφών και με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Οι Δρυΐδες, άλλωστε, είχαν δημιουργήσει έναν μύθο, που δικαιολογούσε την επαφή τους με τους Δελφούς. Σύμφωνα με τον μύθο, ένα πτηνό πέταξε από την Ουαλία στην Ελλάδα και κατά την επιστροφή του, έφερε πάνω στις φτερούγες του το πολύτιμο ελληνικό πνεύμα.

Η επικοινωνία, όμως, των Δρυϊδών με τον ελληνικό πολιτισμό έγινε ευκολότερη, δεδομένου ότι από το 600 π.Χ. είχε ιδρυθεί από τους Φωκείς η αποικία της Μασσαλίας. Εν τω μεταξύ, διάφορες ελληνικές αποικίες άρχισαν να εκτείνονται βαθμηδόν σε όλη τη νότια γαλλική ακτή, αλλά και την ισπανική ακόμη. Έτσι, οι δύο αυτοί πολιτισμοί ήρθαν σε επαφή.

Δυστυχώς για την Ιστορία, δε διατηρήθηκε κανένα γραπτό τεκμήριο για τους Δρυΐδες, ενώ ελάχιστες πληροφορίες για αυτούς αναφέρονται από τους αρχαίους συγγραφείς, όπως ο Τάκιτος. Τα μόνα μνημεία που έχουν διασωθεί στην Αγγλία και στην Ουαλία είναι μερικές πέτρες χωμένες στο έδαφος να σχηματίζουν κύκλο, οι οποίες εξέχουν ως ορόσημα.

Αυτούς τους λίθινους κυκλικούς σχηματισμούς τους συναντά κανείς σε πολλά μέρη της Αγγλίας, αλλά στο περίφημο Stonehenge, οι κολοσσιαίες αυτές πέτρες αποτελούν έναν πλήρη κύκλο ή μάλλον δύο ελλείψεις με κοινά τα δύο κέντρα. Στο μέσον τους δεσπόζει ένας πελώριος ογκόλιθος, ενσφηνωμένος στο έδαφος, που θεωρείται τελετουργικός βωμός. Μερικοί Ρωμαίοι χρονογράφοι κακολογούσαν τους Δρυΐδες ότι ενεργούσαν ανθρωποθυσίες, αλλά ιστορικώς αυτό δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί.

Σε πολλές περιοχές της Αγγλίας και της Σκωτίας, τέτοιοι ογκόλιθοι ύψους 4-5 μέτρων αποδείχτηκε πως χρησίμευαν ως επιτύμβιοι λίθοι του 1700-1500 π.Χ. Αλλά πιθανώς το Stonehenge ήταν ένας υπαίθριος ναός των Δρυϊδών, οι οποίοι λάτρευαν τον θεό Ήλιο.

Η κεντρική πέτρα, με εκείνη που υπήρχε στην κορυφή της έλλειψης, αν την παρατηρούσε κανείς κατά την ανατολή του ήλιου την ημέρα του θερινού ηλιοστασίου (22 Ιουνίου), θα έβλεπε ότι συνέπιπτε ακριβώς με το σημείο της ανατολής.

Οι μυστηριώδεις Δρυΐδες της κελτικής παράδοσης το μόνο που άφησαν πίσω τους, ως απόδειξη της ύπαρξής τους, ήταν μερικοί αινιγματικοί κυκλικοί σχηματισμοί από τεράστιους ογκόλιθους και ανάμεσά τους, το περίφημο Stonehenge, που εικάζεται πως συνδέεται μαζί τους. Με ποιον τρόπο ακριβώς, κανείς δεν μπορεί να ξέρει…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 29/06/1938…