Εδώ και αιώνες, χιλιάδες άνθρωποι αναζητούσαν παθιασμένα τον θρυλικό ανεκτίμητο θησαυρό, αποτελούμενο από χρυσό και πολύτιμους λίθους ανυπολόγιστης αξίας, τον οποίο είχε αποκτήσει ο μεγαλύτερος επιδρομέας, που είχε γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα: ο Αττίλας, ο τρομερός Βασιλιάς των Ούννων.

Ο Αττίλας ή αλλιώς «Μάστιγα του Θεού», όπως ονομάστηκε εξαιτίας των σφαγών και των ανηλεών καταστροφών, υπήρξε ο αδιαφιλονίκητος Βασιλιάς των Ούννων από το 434 έως και το 453 και ο ατρόμητος Αυτοκράτορας μιας φυλετικής συνομοσπονδίας αποτελούμενης, μεταξύ άλλων, από Ούννους, Οστρογότθους και Αλανούς, στα εδάφη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Ήταν ο πλέον φοβερός εχθρός της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, διασχίζοντας τον Δούναβη δύο φορές και λεηλατώντας αδυσώπητα τα Βαλκάνια. Αν και το αποπειράθηκε, δεν κατόρθωσε τελικά να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη.

Όταν πέθανε ο Αττίλας, ο μυθικός θησαυρός του τάφηκε μαζί του σε κάποια περιοχή της σημερινής Ουγγαρίας, η οποία παρέμενε άγνωστη και μάταια πάσχιζαν να την ανακαλύψουν οι αρχαιολόγοι.

Πάντως, τον Ιούλιο του 1936, σύμφωνα με πληροφορίες ουγγρικών εφημερίδων, υπήρξαν κάποιες ενδείξεις ότι ίσως εντοπίστηκε η ακριβής τοποθεσία του τάφου του. Κατά την παράδοση, ο μέγας Ούννος επιδρομέας είχε ταφεί στην κοίτη ενός ποταμού, του οποίου τον ρου τον είχαν αλλάξει οι μυριάδες των άγριων πολεμιστών του και τον επανέφεραν και πάλι σε άλλη θέση, ώστε να μη διαταράξει κανείς και ποτέ τον αιώνιο ύπνο του τρανού αρχηγού τους. Ο ποταμός αυτός, κατά τις ουγγρικές εφημερίδες, ήταν ο Tisza, του οποίου έκτοτε παρατηρήθηκε αλλαγή στον ρου του.

Οι αρχαιοδίφες κατάφεραν να εξακριβώσουν πού βρισκόταν επ’ ακριβώς η κοίτη του ποταμού και κατόπιν μακρών και κοπιαστικών ερευνών, ανευρέθηκαν πολλοί τάφοι, που περιείχαν, ως φαινόταν, τα οστά των διακεκριμένων αρχηγών της διαβόητης στρατιάς του Αττίλα.

Πολλοί εξ αυτών περιείχαν μαζί με τους σκελετούς των αντρών και τους σκελετούς των αλόγων τους, διότι οι Ούννοι φρονούσαν τους εαυτούς τους ωσάν ένα είδος κενταύρων, καθώς περνούσαν σχεδόν ολόκληρη τη ζωή τους έφιπποι, μιας και συχνότατα κοιμούνταν στη ράχη τους.

Η ανεύρεση των τάφων αυτών είχε πείσει τους αρχαιολόγους ότι κάπου πολύ κοντά θα ήταν και ο τάφος του ύψιστου ταγού τους.

Ήδη, μέσα στους τάφους που ανεσκάφησαν, βρέθηκαν πολλά βαρύτιμα κοσμήματα, μιας και οι Ούννοι, αν και ακάματοι πολεμιστές, εκτιμούσαν τα ωραία αντικείμενα. Οι περισσότερες από τις γυναίκες, που έφεραν μαζί τους, ήταν σκλάβες, που είχαν αρπαχθεί από τις διάφορες πόλεις που κυρίευαν. Όμως, ελάχιστες είχαν αποπειραθεί να δραπετεύσουν, καθώς οι Ούννοι φρόντιζαν να τις ντύνουν με τις καλύτερες φορεσιές και να τις στολίζουν με τα πολυτιμότερα κοσμήματα.

Άλλωστε, και οι ίδιοι οι πολεμιστές φορούσαν βαρύτιμα κοσμήματα. Εντοπίστηκαν πλήθος από αυτά μέσα στους τάφους, τα περισσότερα των οποίων ήταν χρυσές πόρπες ζωνών, θαυμασίως επεξεργασμένες και ποικιλμένες με σπάνιους λίθους.

Μεταξύ των άλλων, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ένα ολόχρυσο κύπελλο βυζαντινού ρυθμού, κοσμημένο με αξετίμητους λίθους. Μα, ένα από τα πιο αξιοπερίεργα ευρήματα ήταν ένα χρυσό νόμισμα, με την επιγραφή «ATTILA REX», δηλαδή «Αττίλας Βασιλιάς». Επ’ αυτού, ο Ούννος ηγεμόνας εικονιζόταν φέρων μακριά γενειάδα και… κέρατα!

Εν τούτοις, σε μερικούς από τους τάφους ανακαλύφθηκαν μαζί σκελετοί αντρών και γυναικών. Τούτο, κατά τους αρχαιολόγους, μαρτυρούσε ότι οι Ούννοι, καθώς και πολλοί άλλοι πρωτόγονοι λαοί, είχαν τη συνήθεια να θάβονται μαζί με τις γυναίκες τους, οι οποίες θυσιάζονταν πάνω από τα μνήματά τους, ώστε να έχει η ψυχή τους συντροφιά και στον άλλο κόσμο.

Αν και αυτά τα ευρήματα θεωρούνταν πολύ σπουδαία, όλα τους, όμως, θα επισκιάζονταν περίτρανα, αν κατόρθωναν οι αρχαιολόγοι να ανακαλύψουν το τριπλό φέρετρο, μέσα στο οποίο, κατά την παράδοση, είχε ταφεί ο Αττίλας. Στο φέρετρο εκείνο εικαζόταν ότι είχαν αποτεθεί οι ανεκτίμητοι θησαυροί του Ούννου Βασιλιά.

Όταν ο Αττίλας είχε διαδεχθεί τον θείο του Ruas, η εξουσία του απλωνόταν σ’ ολόκληρη σχεδόν τη Νότια Ευρώπη. Μάλιστα, επέκτεινε τις κτήσεις του και έφερε τα σύνορα του κράτους του από την Κασπία Θάλασσα μέχρι τον Ρήνο ποταμό.

Από το πρώτο κιόλας έτος της βασιλείας του, επιδόθηκε με πρωτοφανή ζέση στη συγκέντρωση του θησαυρού του, χωρίς τον οποίο γνώριζε πολύ καλά ότι θα του ήταν αδύνατο να συγκρατήσει τις ορδές των άτεγκτων πολεμιστών του. Τον ασύλληπτο εκείνο θησαυρό τον είχε αποκτήσει από τις διαρπαγές των κατακτημένων πόλεων και από τον βαρύτατο φόρο υποτέλειας, που υποχρέωνε τους ξένους μονάρχες να του καταβάλλουν.

Ένας Ρωμαίος ευπατρίδης, που είχε αποσταλεί ως πρεσβευτής στον Αττίλα, είχε κάνει μια εξαιρετικού ενδιαφέροντος περιγραφή του τρόπου ζωής του ατρόμητου κατακτητή.

Σύμφωνα με την περιγραφή αυτή, ο Αττίλας ζούσε μέσα σ’ ένα απέριττο ανάκτορο και μολονότι περιστοιχιζόταν από μια λεγεώνα πανέμορφων νεανίδων, ντυμένων πολυτελέστατα και στολισμένων με απαράμιλλα κοσμήματα, οι οποίες χόρευαν και τραγουδούσαν για να τον τέρπουν, εκείνος ήταν πάντοτε σκυθρωπός και συνοφρυωμένος.

Ο Ούννος Βασιλιάς είχε παραθέσει πλουσιότατα γεύματα και δείπνα στον Ρωμαίο πρεσβευτή, ανάλογα με τα λουκούλλεια γεύματα της αρχαίας Ρώμης, χωρίς, όμως, ποτέ να συμμερίζεται τη γενική χαρά και την ευθυμία των συνδαιτυμόνων του.

Έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, είχε σημειωθεί το καταπληκτικότερο επεισόδιο της ζωής του. Είχε προελάσει αποφασιστικά κατά της Ρώμης, ηγούμενος μισού εκατομμυρίου στρατιωτών, λεηλατώντας και κατακαίγοντας την Ιταλία και είχε φτάσει μέχρι τις πύλες της Αιώνιας Πόλης, όταν, αίφνης, παραιτήθηκε της πρόθεσής του να την καταλάβει,υποχωρώντας τελικά με το στράτευμά του στη Γερμανία. Οι λόγοι, που τον οδήγησαν να ακυρώσει την πρωταρχική του επιθυμία να κατακτήσει τη Ρώμη, εξακολουθούν να παραμένουν άγνωστοι και μυστηριώδεις για τους ιστορικούς.

Σύμφωνα με την παράδοση, είχε δει κάποια θεϊκή οπτασία, η οποία τον διέταξε να παραιτηθεί του σκοπού του και να υποχωρήσει.

Κατά την παραμονή του στη Γερμανία, ο Αττίλας ερωτεύθηκε μια ωραιότατη νεαρή γαλαζοαίματη, με την οποία μοιράστηκαν μόλις μια παθιασμένη νύχτα.

Την επομένη το πρωί, οι ακόλουθοί του τον βρήκαν νεκρό πάνω στο κρεβάτι του, πνιγμένο στο αίμα. Δίπλα του στεκόταν, σχεδόν ημιπαράφρων, η σύζυγός του.

Οι ιστορικοί πίστευαν ότι ο Αττίλας φονεύθηκε από τη Γερμανίδα πριγκίπισσα, που τον εκδικήθηκε για τη δολοφονία χιλιάδων συμπατριωτών της.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ», στις 17/07/1936…