Σύμφωνα με τους βιογράφους του, ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν ένας άντρας ψηλός, με πρόσωπο μακρύ κι αρχοντικό, μύτη γαμψή, μάτια γαλανά και επιδερμίδα ωχρή, μαλλιά και γένια ξανθά, μολονότι έγιναν γρήγορα άσπρα.

Ήταν ζωηρός και εύθυμος στην ομιλία του κι εύγλωττος, όταν συζητούσε για τις υποθέσεις του. Ήταν σοβαρός, αλλά όχι υπερβολικά. Ευπροσήγορος με τους τρίτους και κέρδιζε αβίαστα τη συμπάθεια των άλλων.

Ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν Γενοβέζος, εβραϊκής καταγωγής, που φαίνεται πως γεννήθηκε το 1470. Ο πατέρας του, Ντομένικο, ήταν υφαντουργός και μαζί με τη γυναίκα του, Σουζάννα, είχαν την εκτίμηση των συμπολιτών τους, αλλά και του Δόγη της περιοχής.

Ο ίδιος ο Χριστόφορος ισχυριζόταν ότι ήταν ναυτικός από την ηλικία των 14 ετών. Στα 1475, ο Κολόμβος βρέθηκε στη Χίο μαζί με τον έμπορο Σπινόλα για εμπορικές συναλλαγές. Μάλιστα, σε ηλικία 21 ετών διοικούσε μόνος του ένα γαλλικό καράβι.

Στις 13 Αυγούστου 1476, σώθηκε από ναυάγιο στο ακρωτήριο του Αγίου Βικεντίου, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πορτογαλίας, γραπώνοντας ένα κουπί, το οποίο έμελλε να του σώσει τη ζωή. Τελικά, πήγε στη Λισαβόνα κι οργάνωσε εκεί τη ζωή του.

Ο μικρότερος αδερφός του, Μπαρτολομέο, ήταν από χρόνια υπάλληλος σ’ ένα βιβλιοπωλείο της πόλης. Η Λισαβόνα τότε ήταν υπέροχη: κέντρο επιστημών και αναζητήσεων, αλλά και τόπος συναντήσεων εκείνων που διψούσαν για ανακαλύψεις και περιπέτειες. Η μοίρα του νεαρού Χριστόφορου είχε σοφά σκηνοθετήσει τη μελλούμενη ζωή του. Άλλωστε, εκείνος ονειρευόταν περισσότερο τη λατρεμένη του θάλασσα παρά τη στεριά, που ένιωθε να τον περιορίζει και να τον εγκλωβίζει, στερώντας του τη φλόγα για αναζητήσεις. Έτσι, έναν χρόνο αργότερα, μπάρκαρε και πάλι, αυτή τη φορά για τον βορρά.

Τον Φεβρουάριο του 1477, όπως έγραφε ο ίδιος, προχώρησε εκατό λεύγες πέρα από τη μυθική νήσο Θούλη! Ήταν μια αποστολή που άλλοι τη δέχονταν και άλλοι, όχι. Πάντως, το ταξίδι του στον βορρά δεν αμφισβητείται. Μόνο η ναυτική του πείρα θα μπορούσε να του επιτρέψει αυτή τη συμμετοχή.

Στην επιστροφή του, ο Χριστόφορος ρίχτηκε σε μια άλλη περιπέτεια: παντρεύτηκε. Η νεαρή σύζυγός του, Φιλίπα Μονίζ Περεστρέλλο, ανήκε σε αρχοντική οικογένεια και ο πατέρας της, που είχε πεθάνει το 1457, ήταν ξακουστός θαλασσοπόρος κι είχε συγκεντρώσει σημαντικά και ογκώδη στοιχεία από τα ταξίδια του. Απέκτησαν έναν γιο, τον Ντιέγκο.

Η αχανής βιβλιοθήκη μάγεψε τον Χριστόφορο. Επομένως, σε αυτό το νέο περιβάλλον, είχε όλη την άνεση να μελετήσει ενδελεχώς και να εντρυφήσει στις γνώσεις της εποχής για τον κόσμο και τη θάλασσα. Θεωρείται, δε, πολύ πιθανό να μελέτησε και τον περίφημο χάρτη του Φλωρεντίνου Πάολο Τοσκανέλλι.

Πράγματι, ο Τοσκανέλλι, τον Ιούνιο του 1474, είχε στείλει στον Πρίγκιπα Ιωάννη της Πορτογαλίας έναν χάρτη, που τον είχε σχεδιάσει με τα ίδια του τα χέρια και χάρις στον οποίο θα μπορούσε να επιχειρήσει το ταξίδι προς τη Δύση, προς τις χώρες των μπαχαρικών, του χρυσού και των πολύτιμων λίθων.

Ο Τοσκανέλλι, στο γράμμα που συνόδευε τον χάρτη του, εξηγούσε ότι ακολουθώντας τον δρόμο της Δύσης, έφτανε κανείς στις χώρες της Ανατολής, καθώς φρονούσε μετά βεβαιότητας ότι η Γη ήταν σφαιρική.

Ήταν ένα σπουδαίο ντοκουμέντο, στο οποίο γινόταν λόγος για τις χώρες Αντίλια (Ατλαντίδα) και Σιπάγκο (Ιαπωνία). Αυτός ο χάρτης καρφώθηκε στο μυαλό του Κολόμβου, όπως το ατσάλινο καρφί στον τοίχο και κοιτάζοντας προς τη Δύση, κατέστρωνε σχέδια για να φτάσει στις Ινδίες. Από εκεί και πέρα, ζούσε και ανάσαινε μονάχα για αυτόν τον σκοπό στη ζωή του.

Αφού ο Κολόμβος έχασε τη γυναίκα του και οι προσπάθειές του να πείσουν τον βασιλιά της Πορτογαλίας να του χρηματοδοτήσει ένα ταξίδι με σκοπό να φτάσει στις Ινδίες δεν τελεσφόρησαν, απογοητευμένος σφόδρα, παρέα με τον πεντάχρονο γιο του, εγκαταστάθηκε τελικά στην Καστίλη της Ισπανίας.

Μετά από πολλές απόπειρες, τον Μάιο του 1486, ο Χριστόφορος έγινε επιτέλους δεκτός από τον Βασιλιά Φερδινάνδο και τη Βασίλισσα Ισαβέλλα της Καστίλης, οι οποίοι θα αποφάσιζαν τελικά για το πεπρωμένο ενός ανθρώπου, αλλά και της ανθρωπότητας συλλήβδην.

Οι Υψηλότατοι συμμερίστηκαν το μεγαλεπήβολο σχέδιο του φιλόδοξου Χριστόφορου να ανακαλύψει νέα εδάφη, προς εκμετάλλευση του Βασιλείου της Καστίλης, που θα καρπωνόταν όλα τα οφέλη, τα οποία θα απέρρεαν φυσικά από τις καινούριες περιοχές. Έτσι, ο Κολόμβος υπέγραψε την περίφημη «Σύμβαση», το ιστορικό αυτό ντοκουμέντο, όπου αριθμούνταν τα προνόμια που θα του παρεχωρούντο.

Αναλυτικότερα, ο Βασιλιάς Φερδινάνδος και η Βασίλισσα Ισαβέλλα ανέλαβαν την υποχρέωση να διορίσουν τον, πλέον, «Δον» Χριστόφορο Κολόμβο ναύαρχο «σ’ όλες τις νήσους και τις ηπείρους που θα ανακαλύψει ή κατακτήσει στους αναφερόμενους ωκεανούς». Ακόμη, θα χριζόταν Αντιβασιλέας και γενικός κυβερνήτης των νήσων και των ηπείρων που θα ανακάλυπτε. Τέλος, θα εισέπραττε το ένα δέκατο από όλες τις συναλλαγές, που θα προέκυπταν από τις ανακαλύψεις του.

Το παράδοξο ήταν ότι πουθενά στην αναλυτικότατη «Σύμβαση» δε γινόταν λόγος για τις Ινδίες, που υποτίθετο πως ήταν ο διακαής πόθος του τρανού θαλασσοπόρου. Μήπως ήξερε ότι δε θα έφτανε εκεί, αλλά θα εντόπιζε μια άλλη ήπειρο;

Το 1487, ο Χριστόφορος, αφού έλαβε την πρώτη του επιχορήγηση από την Αυλή, γνώρισε τη Βεατρίκη Ενρίκεζ ντε Αράνα, μια εικοσάχρονη ορφανή κοπέλα, την οποία, αν και δεν την παντρεύτηκε ποτέ, την αγάπησε βαθιά και του χάρισε έναν ακόμη γιο και μελλοντικό βιογράφο του, τον Φερνάντο .

Στα τέλη του 1490 και ενώ οι υποθέσεις του δεν πήγαιναν καθόλου καλά και έπρεπε να υπομένει τη μία καθυστέρηση μετά την άλλη, συνάντησε τυχαία τον Μαρτίν Αλόνσο Πινζόν, που ήταν πλούσιος ναυτικός και σεβαστός στην κοινωνία. Μοιράστηκε μαζί του τις ελπίδες, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του.

Εικάζεται, μάλιστα, ότι του εκμυστηρεύτηκε πως είχε εγκαταλείψει βιαστικά τη Λισαβόνα, επειδή είχε αρπάξει κρυφά τον χάρτη του Τοσκανέλλι. Με άλλα λόγια, του εμπιστεύτηκε πως ο προορισμός του δεν ήταν οι Ινδίες, αλλά μια άλλη ήπειρος, που πίστευε πως υπήρχε κάπου στα δυτικά. Όπως και να είχει, ο Μαρτίν Αλόνσο Πινζόν πείστηκε από τα πρωτοποριακά λεγόμενα του παθιασμένου Κολόμβου.

Ολότελα αναπάντεχα, ο απογοητευμένος και αποκαμωμένος πια Χριστόφορος έλαβε την πολυπόθητη έγκριση του Βασιλιά Φερδινάνδου και της Βασίλισσας Ισαβέλλας, ώστε να ξεκινήσει το μεγαλόπνοο ταξίδι του. Ό,τι ζητούσε, θα του το παραχωρούσαν, σύμφωνα με τη βασιλική διαταγή.

Είχε σημάνει το πλήρωμα του χρόνου. Οι προετοιμασίες της αποστολής, μολονότι απίστευτα σύντομες, δεν ήταν εύκολες, παρά τη βασιλική προστασία. Τα πολλαπλά προβλήματα που είχαν προκύψει, ανάλαβε να τα επιλύσει ο αξιοσέβαστος και βαθύπλουτος Μαρτίν Αλόνσο Πινζόν. Αποκρυστάλλωσε όλες τις δραστηριότητες, μοίρασε χρήματα και προμήθευσε καράβια.

Τρεις ισπανικές γαλέρες ετοιμάστηκαν να σαλπάρουν, ακολουθώντας μια ρότα, που θα άλλαζε τις προοπτικές της ανθρωπότητας. Το «Σάντα Μαρία», με καπετάνιο τον Κολόμβο, το «Πίντα», με καπετάνιο τον Μαρτίν Αλόνσο Πινζόν και το «Νίνα», όπου στο τιμόνι του καθόταν ο αδερφός του Αλόνσο, ο Βισέντε Πινζόν.

Εν τέλει, στις 3 Αυγούστου του 1492, ξεκίνησε το πολυαναμενόμενο ταξίδι, όπου ο Χριστόφορος Κολόμβος θα ανακάλυπτε άγνωστες χώρες, θα αποκτούσε πλούτη, θα γνώριζε δόξα, αλλά και απογοητεύσεις. Έτσι, από έναν παθιασμένο και παράφορο άντρα, ανακαλύφθηκε ο Νέος Κόσμος, που δεν πήρε καν το όνομά του.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 14/03/1964…