Εάν κατά το έτος 40 μ.Χ. υπήρχαν στη Ρώμη εγκυκλοπαιδικά λεξικά, στη λέξη «Πόντιος Πιλάτος» θα υπήρχαν περίπου τα εξής:

Πράγματι, πολύ λίγα είναι γνωστά για τον Πόντιο Πιλάτο. Με το «να νίψει τας χείρας του» πριν καταδικάσει τον Χριστό, προέβη σε μια από τις καθοριστικές χειρονομίες της ανθρώπινης Ιστορίας. Όμως, το εξαιρετικά παράδοξο είναι ότι η ίδια η Ιστορία δεν αναφέρει σχεδόν τίποτα γι’ αυτόν.

Ο Δρ. Carlo Maria Franzero, Ιταλός συγγραφέας, ο οποίος είχε γράψει το 1948 ένα βιβλίο με τίτλο «Τα Απομνημονεύματα του Πόντιου Πιλάτου», ήταν ο τελευταίος που προσπάθησε, βασιζόμενος σε παραδόσεις, φημολογίες και αποκρυφολογίες, να αναπαραστήσει τη ζωή του αινιγματικού Επιτρόπου της Ιουδαίας. Το ωραίο και μεστό αφηγηματικό ύφος του Franzero, η φαντασία του, οι ημερομηνίες και τα ιστορικά δεδομένα που παρέμβαλε στη διήγησή του, έκαναν το βιβλίο τούτο να μοιάζει πραγματικά με απομνημονεύματα, γραμμένα από κάποιον Ρωμαίο ανώτερο υπάλληλο.

Όπως άλλωστε και οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι της εποχής του, έτσι κι ο Πιλάτος ανέφερε ελάχιστα πράγματα για την ιδιωτική του ζωή και ασχολούνταν ως επί το πλείστον με τις υποθέσεις της Ρώμης υπό τους Αυτοκράτορες Τιβέριο και Καλιγούλα.

Αναφερόταν, όμως, εκτενέστερα στην περίοδο της υπηρεσίας του στην Ιουδαία και περιελάμβανε έξι ολόκληρα κεφάλαια στην «περίπτωση του Ιησού».

Σύμφωνα με το βιβλίο του Carlo Maria Franzero, ο Πόντιος Πιλάτος δε συμπαθούσε τους Εβραίους και εξέφραζε απροκάλυπτα την αντιπάθειά του. Αναγνώριζε, όμως, τη δύναμη της τυραννικής τους θεοκρατίας, όπως έλεγε, από τους Αρχιερείς και το Εκκλησιαστικό τους Δικαστήριο. Μάλιστα, δεν αμφέβαλε ότι «η δίκη του ιεροκήρυκα Ιησού για αίρεση και προδοσία ήταν αντικανονική». Μα, αποδεχόταν ότι όταν οι ιερείς ζήτησαν την ποινή του θανάτου για τον Ιησού βασισμένη στη δεύτερη κατηγορία, η αθώωσή του θα σήμαινε αυτομάτως εξέγερση και καταγγελίες εναντίον του ίδιου του Πιλάτου προς τις δημόσιες υπηρεσίες της Ρώμης.

Κατά τον Franzero, ο Πιλάτος στο ημερολόγιό του είχε γράψει σχετικώς:

Όταν ο Πόντιος Πιλάτος ανακλήθηκε στη Ρώμη, επειδή είχε απαγορεύσει μια συγκέντρωση Σαμαρειτών, είχε προσέλθει στο Ανακριτικό Δικαστήριο, φέροντας, μετά από παράκληση της συζύγου του, έναν κοντό χιτώνα καμωμένο από το ύφασμα του χιτώνα του Ιησού.

Αλλά ο Ιταλός συγγραφέας δεν ανέφερε στο βιβλίο του την παράδοση ότι πρώτα η σύζυγός του Πρόκλα και αργότερα ο Πιλάτος έγιναν Χριστιανοί. Οι δυο τους θεωρούνται Άγιοι στην Αβησσυνιακή Εκκλησία και η Πρόκλα μόνη της στην Ορθόδοξη. Η μνήμη της τιμάται στις 27 Οκτωβρίου.

Ελάχιστα είναι γνωστά για τη ζωή της Αγίας. Η μοναδική της αναφορά στην Καινή Διαθήκη είναι στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, όταν εκείνη ζήτησε από τον σύζυγό της να μην καταδικάσει τον Ιησού σε θάνατο:

Ο Carlo Maria Franzero τελείωνε τα απομνημονεύματα με την αναχώρηση του Πόντιου Πιλάτου για την Ελβετία, όπου του είχαν πει ότι «εκεί υπήρχαν θαυμάσια λιμνόψαρα για να ψαρεύει και να περνά τον ελεύθερο χρόνο του».

Μα, ουδόλως ασχολήθηκε με το μυστήριο του θανάτου του μοιραίου Κυβερνήτη της Ιουδαίας, για τον οποίο θάνατο κυκλοφορούν πολλές ιστορίες. Η πιο συγκλονιστική ιστορία είναι η εξής:

Όταν ο Πιλάτος αυτοκτόνησε, το σώμα του πετάχτηκε στον Τίβερη ποταμό, που διαρρέει τη Ρώμη. Όμως, ακολούθησαν σφοδρές κακοκαιρίες και πρωτόγνωρες πλημμύρες, μέχρις ότου το πτώμα του ανασύρθηκε απ’ τα νερά και μεταφέρθηκε στην πόλη Vienne της Γαλλίας, όπου το καταβύθισαν στον Ροδανό ποταμό.

Μα κι εκεί συνέβησαν τα ίδια μυστηριώδη καιρικά φαινόμενα, με άγριες καταιγίδες και απειλητικές πλημμύρες, έως ότου αποφασίστηκε να πάρουν το σώμα του και να το μεταφέρουν ξανά. Τελικά, ο Πόντιος Πιλάτος τάφηκε σε μια σκοτεινή λίμνη πάνω στο βουνό που φέρει το όνομά του, το Mont Pilatus, κοντά στη Λουκέρνη της Ελβετίας.

Σύμφωνα με μια γερμανική παράδοση, στη σκοτεινή αυτή λίμνη της Ελβετίας εμφανίζεται συχνά το φάντασμα του Πόντιου Πιλάτου να «νίπτει τας χείρας του»…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 23/04/1949…