Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται από τον πόλεμο των έξι ημερών του 1967, που οδήγησε στην παράνομη κατοχή παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ και σε μία συνεχή και κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
Μισός αιώνας που το Ισραήλ αγνοεί το διεθνές Δίκαιο, τις Συνθήκες της Γενεύης και τις αποφάσεις του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για το Παλαιστινιακό.
Σύμφωνα με το ψήφισμα 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, το Ισραήλ καλείται να αποσύρει τις ένοπλες δυνάμεις του από τα εδάφη που κατελήφθησαν κατά τη σύγκρουση του 1967 και να αναγνωρίσει την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία κάθε κράτους στην περιοχή.
Αντ’ αυτού το Ισραήλ, δημιουργεί συνεχώς νέους παράνομους εποικισμούς, στρατόπεδα, στρατιωτικές ζώνες αλλά και το διαχωριστικό τείχος με σκοπό τον απόλυτο κατακερματισμό των παλαιστινιακών εδαφών χωρίζοντας σε ζώνες την Ιερουσαλήμ, τη Γάζα αλλά και τη Δυτική Όχθη και απαγορεύοντας στους Παλαιστίνιους την ελεύθερη μετακίνηση μέσα στη χώρα τους.
Ιστορίες καθημερινής τρέλας
Η διεθνής οργάνωση Actionaid δουλεύει στο Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη από το 2007 παρέχοντας προγράμματα ενδυνάμωσης των κατοίκων, ώστε να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους από τις Ισραηλινές δυνάμεις κατοχής και να απαιτούν λογοδοσία από την Παλαιστινιακή Αρχή. Ειδικότερα στηρίζει τις γυναίκες ώστε να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, τόσο μέσα στο σπίτι τους, όσο και από τις αρχές.
Οι παρακάτω ιστορίες είναι μερικές από αυτές που έχει συλλέξει και δείχνουν την καθημερινή καταπίεση και παραβίαση των δικαιωμάτων τους από τις ισραηλινές αρχές και τους εποίκους:
Φάτιμα Ιμπραήμ: Είναι επικίνδυνο να απομακρύνεσαι από τη γειτονιά σου
H Φάτιμα μένει σε ένα χωριό νότια της Βηθλεέμ. Έχει πέντε παιδιά. Στο χωριό της, το Beit Skaryaa, το σχολείο καλύπτει μέχρι και το Γυμνάσιο. Το χωριό είναι περικυκλωμένο από πέντε παράνομους εποικισμούς. Η ίδια λέει ότι τα παιδιά της μάλλον δεν θα καταφέρουν να τελειώσουν το Λύκειο. «Για να το κάνουν αυτό θα έπρεπε να πηγαίνουν στο σχολείο του διπλανού χωριού που είναι απόσταση 30 λεπτών. Είναι όμως επικίνδυνο. Κινδυνεύεις να σου επιτεθούν οι έποικοι ή να σε φυλακίσουν ή ακόμα και να σε σκοτώσουν οι στρατιώτες. Αυτός είναι ο λόγος που πολλά παιδιά εδώ σταματούν το σχολείο. Στο χωριό επίσης δεν υπάρχει γιατρός, γιατί η ισραηλινή κυβέρνηση δεν το επιτρέπει. Όταν χρειάστηκε να πάω ένα από τα παιδιά μου στο γιατρό, κατά την επιστροφή οι στρατιώτες δεν με άφηναν να μπω στο ίδιο μου το χωριό. Κανείς δεν μπορεί να μας επισκεφθεί χωρίς ειδική άδεια. Νιώθω σαν να μην υπάρχω».
Μωχάμεντ Βρεχίγια: Aν κρατήσουμε τη γη μας κανείς δεν θα ξεχάσει την Παλαιστίνη
Ο Μωχάμεντ είναι 57 ετών και ζει στο χωριό Αλ Μάσαρα. Έχει έξι παιδιά και είναι αγρότης. Η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει είναι η έλλειψη νερού. «Το Ισραήλ μπορεί να μας κόψει την παροχή νερού όποτε θέλει, κάτι που μπορεί να καταστρέψει τη σοδειά μας. Τρία χρόνια πριν ο στρατός κατέστρεψε ολόκληρο το χωριό μαζί και τη σοδειά μου. Αυτό που λέω στα παιδιά μου είναι να μην το βάζουν κάτω. Η γη είναι το σπουδαιότερο πράγμα. Αν καταφέρουμε να την κρατήσουμε κανείς δεν θα ξεχάσει την Παλαιστίνη».
Μωχάμεντ Τζαντάλαχ: Ζούμε κάθε μέρα με τον φόβο
Ο Μωχάμεντ περίμενε 13 χρόνια για να του δοθεί από την ισραηλινή κυβέρνηση η ταυτότητά του. Οι γονείς του, παλαιστινιακής καταγωγής βρίσκονταν στην Ιορδανία όταν γεννήθηκε. Ένας από τους αδερφούς του δεν κατάφερε ποτέ να πάρει την ταυτότητα και γύρισε πίσω στην Ιορδανία. Σήμερα ο Μωχάμεντ έχει μαγαζί κινητής τηλεφωνίας στη Βηθλεέμ. «Κάθε φορά που κλείνω το μαγαζί και επιστρέφω σπίτι, οι Ισραηλινοί με σταματούν και μου ζητούν την ταυτότητά μου. Μου φωνάζουν να τους την πετάξω από μακριά γιατί λένε ότι δεν θέλουν να αγγίξουν Παλαιστίνιο. Εδώ μπορείς να νιώσεις τον φόβο κάθε στιγμή της ημέρας. Μπορείς ακόμα και να συνηθίσεις τον φόβο, αλλά έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι ένας Ισραηλινός στρατιώτης μπορεί να σε πυροβολήσει οπότε το θελήσει».
