Σε νόσο των ενηλίκων τείνει να μετατραπεί στη χώρα μας η ιλαρά, παρότι συγκαταλέγεται στις λεγόμενες παιδικές ασθένειες, και μάλιστα τις μέχρι πρότινος θεωρούμενες ως «ξεχασμένες».

Η επιδημική έξαρση της ιλαράς -όπως χαρακτηρίζεται το κύμα της νόσου στη χώρα μας από τους αρμόδιους του υπουργείου Υγείας και του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ)- αφορά πλέον όχι μόνο παιδιά, αλλά και ενηλίκους, ηλικίας 35 έως 50 χρόνων, που είναι ανεμβολίαστοι ή ατελώς εμβολιασμένο.

Μέχρι τώρα, τα επίσημα καταγεγραμμένα κρούσματα είναι 160, όμως εκφράζονται φόβοι ότι στην πραγματικότητα ο αριθμός των ασθενών είναι υπερδιπλάσιος.
Ανάμεσα δε στα «θύματα» του κύματος ιλαράς περιλαμβάνονται και επαγγελματίες υγείας δημόσιων νοσοκομείων της Αττικής! Πρόκειται για γιατρούς και νοσηλευτές οι οποίοι «κόλλησαν» ιλαρά – κάποιοι δε εξ αυτών χρειάστηκε και να νοσηλευτούν – μετά την επαφή τους στο πλαίσιο της εργασίας τους με άλλον ασθενή με ιλαρά. Σημειωτέον δε ότι δεν πρόκειται για παιδίατρους ή νοσηλευτές σε παιδιατρικά τμήματα, όπως θα υπέθετε κάποιος δεδομένου ότι η νόσος εμφανίστηκε αρχικά με μεγάλη μεταδοτικότητα σε παιδικούς πληθυσμούς, αλλά για παθολόγους και νοσηλευτές γενικών νοσοκομείων του λεκανοπεδίου.

Πηγές του ΚΕΕΛΠΝΟ, μάλιστα, αναφέρουν ότι σε κάποιες περιπτώσεις ούτε και οι ίδιοι οι γιατροί δεν… αναγνώρισαν τη νόσο παρά τα συμπτώματα που είχαν, καθώς πρόκειται για μια νόσο που κατά κύριο λόγο τη συναντούσαν μέχρι τώρα στη βιβλιογραφία, και κυρίως οι παιδίατροι.

Η επέλαση της ιλαράς στον ενήλικο πληθυσμό και ίσως στους επαγγελματίες υγείας έχει κινητοποιήσει το ΚΕΕΛΠΝΟ που ζητεί αρμοδίως από τις διοικήσεις των νοσοκομείων και τις Επιτροπές Λοιμώξεων των νοσοκομείων να προχωρήσουν τα προγράμματα εμβολιασμού, ωστόσο όπως συμβαίνει και με τον εμβολιασμό για τη γρίπη κάθε χρόνο, ουδείς περιμένει στην πραγματικότητα… εντυπωσιακά και κυρίως σημαντικά για τη δημόσια υγεία αποτελέσματα. Κι αυτό διότι ο εμβολιασμός παραμένει επιλογή του ίδιου του επαγγελματία υγείας, χωρίς να υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να διασφαλιστεί πρωτίστως η θωράκιση της δικής του υγείας έναντι λοιμωδών μεταδοτικών νοσημάτων αλλά ούτε και των άλλων, συναδέλφων, ασθενών κλπ που θα έλθουν σε επαφή μαζί του.