Aλλαγές στα Βαλκάνια με αυτονομία της Β. Ηπείρου ετοιμάζουν ΗΠΑ και Ρωσία. Με άρθρο του στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» το Σάββατο, ο Κ.Ι. Αγγελόπουλος γράφει για «Αναβρασμό στα Βαλκάνια» και τους ρόλους Ρωσίας και ΗΠΑ στη νέα αρχιτεκτονική στη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Σύμφωνα με το άρθρο των «Παραπολιτικών», πολλά είναι τα σημάδια που προαναγγέλλουν μια συνάντηση των ΗΠΑ και της Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια προσεχώς.
Και η Αθήνα παρακολουθεί ήδη κάποιες εξελίξεις που μοιάζουν προπαρασκευαστικές άλλων, στη συνέχεια.
Δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμα με ακρίβεια η στρατηγική που θα ακολουθήσει ο Ντόναλντ Τραμπ στην περιοχή αυτή, αλλά το κλίμα εκεί γίνεται ολοένα και πιο θερμό, με φήμες εντεινόμενες στα διεθνή πολιτικά παρασκήνια για αλλαγές που θα έφταναν και σε μετατοπίσεις συνόρων, γράφει ο Κ.Ι. Αγγελόπουλος.
Διπλωμάτες υποστηρίζουν, συνεχίζει το δημοσίευμα, ότι η Ουάσινγκτον θα επιχειρήσει το κλείσιμο κάποιων εκκρεμοτήτων στα Δ. Βαλκάνια και παράλληλα να εμποδίσει τη Μόσχα να αυξήσει επιρροές που διατηρεί σε ορισμένες περιοχές.
Από τις πηγές αυτές και σε συνδυασμό με κάποιες δηλώσεις που ήδη έχουν δει το φως της δημοσιότητας συνάγεται ότι ο αμερικανορωσικός ανταγωνισμός, που οδήγησε σε μεγάλες εξελίξεις στην Ουκρανία, είναι πολύ πιθανό να περάσει στα Βαλκάνια με παραλλαγές.
Σε πρώτη φάση, το ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στα Σκόπια, όπου μια σοβαρή πολιτική κρίση (άρνηση του προέδρου Ιβάνοφ να δεχθεί σχηματισμό κυβέρνησης από δυνάμεις της αλβανικής πλατφόρμας) έχει οδηγήσει σε ένα κλίμα διάσπασης της εν λόγω Δημοκρατίας μεταξύ Σλάβων και Αλβανών.
Οι τελευταίοι, που αποτελούν το 25% του πληθυσμού (η ηγεσία τους το υπολογίζει στο 30%), ζητούν και την καθιέρωση της αλβανικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας στην ΠΓΔΜ.
Απέναντι τους, οι Σλάβοι «Μακεδόνες» θεωρούν ότι είναι τα Τίρανα που σχεδιάζουν από το γραφείο του Αλβανού πρωθυπουργού τις εξελίξεις της κρίσης.
Η Αθήνα αποφεύγει σήμερα κάθε ανάμιξη στην υπόθεση αυτή, επισημαίνει το δημοσίευμα, αλλά ακούει με μεγάλη ανησυχία τα σενάρια που αναφέρονται σε ένωση των αλβανοφώνων της ΠΓΔΜ με την Αλβανία και το Κόσοβο σε ένα ενιαίο αλβανικό κράτος, καθώς και σε ένωση των Σλάβων «Μακεδόνων» με τη Βουλγαρία.
Η όλη υπόθεση παίρνει διαστάσεις, καθώς Ευρωπαίοι και Αμερικανοί αποδοκιμάζουν τον πρόεδρο Ιβάνοφ, που εμποδίζει τους Αλβανούς των Σκοπίων να μετέχουν σε σχήμα κυβερνητικό, ενώ απ’ την πλευρά της η Μόσχα με ανακοινώσεις του υπουργείου Εξωτερικών ευθέως κατηγορεί τα Τίρανα και το NATO ότι σχεδιάζουν τον διαμελισμό της ΠΓΔΜ.
Και από το γειτονικό Κόσοβο, ο Χασίμ Θάτσι προειδοποιεί ότι στο τέλος οι Αλβανοί της «Μακεδονίας» θα πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους (Ας σημειωθεί, επ’ ευκαιρία, και ότι ο UCK μετατρέπεται σε τακτικό στρατό).
Η ελληνική διπλωματία δεν θεωρεί πλέον ότι η υπόθεση των Σκοπίων είναι ένα επεισόδιο οφειλόμενο μόνο στην εκεί εσωτερική μετεκλογική κρίση.
Η Αθήνα άκουσε πρόσφατα τον Αμερικανό πολιτικό, συνεργάτη του Τραμπ και πρόεδρο της υποεπιτροπής του Κογκρέσου για θέματα Ευρώπης, Ντάνα Ροραμπάχερ, να δηλώνει σε αλβανικό τηλεοπτικό δίκτυο ότι τα Σκόπια είναι ένα αποτυχημένο κράτος κατασκεύασμα, που πρέπει να διαλυθεί και τα εδάφη του να διαμοιρασθούν στους γείτονές του.
Αλλά το ελληνικό ενδιαφέρον αυξάνεται και από την υπενθύμιση ότι πριν από δύο χρόνια, τον Μάιο του 2015, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, είχε αναφέρει, μιλώντας στην Ανω Βουλή, στη Μόσχα, ότι υφίσταται ζήτημα ενδεχόμενης μετατροπής του κράτους των Σκοπίων σε μια χαλαρή ομοσπονδία με καντόνια ή διχοτόμησης του μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας!
Είναι πλέον σαφές ότι από καιρό κάτι μαγειρεύεται για τα Σκόπια.
Η Αθήνα εκτιμά και άλλα στοιχεία, που δείχνουν ότι η παρούσα αρχιτεκτονική των Δυτικών Βαλκανίων αμφισβητείται ως τρύπια και ασταθής πλέον.
Δίπλα στα γεγονότα των Σκοπίων σημειώνεται ότι η Ουάσιγκτον και ευρωπαϊκές διπλωματικές υπηρεσίες θεωρούν πως η Μόσχα στηρίζει τους Σέρβους της Βοσνίας, που ζητούν ανεξαρτησία, πως αυξάνει τις επιρροές της στον χώρο των Σέρβων εθνικιστών στο Μαυροβούνιο και ότι στα Σκόπια ο Γκρούεφσκι υποστηρίζει ρωσικά συμφέροντα στα Βαλκάνια.
Όλα τούτα δημιουργούν μια καλή αιτία για αλλαγές και σταθεροποίηση των πραγμάτων (και των συνόρων).
Μένει να φανεί αν αυτά θα επιχειρηθούν με μια αντιπαράθεση ΗΠΑ Ρωσίας στα Δυτικά Βαλκάνια ή στη βάση μιας συνεννόησης των δύο.
Σύμφωνα πάντως με πληροφορίες που έχουν περιέλθει στην Αθήνα, στα σχέδια διαμελισμού της FYROM περιλαμβάνονται η μοιρασιά μεταξύ Αλβανίας και Βουλγαρίας, το πέρασμα του Κουμανόβου στη Σερβία, το ενδεχόμενο φόρμουλας για την τύχη του Μοναστηρίου και στη Βοσνία Ερζεγοβίνη νέες ρυθμίσεις μεταξύ Κροατών και Σέρβων.
Και παρασκηνιακά συζητείται η περίπτωση να υπαχθεί σε ένα καθεστώς διεθνούς προστασίας η ελληνική μειονότητα στα βορειοηπειρωτικά εδάφη, αν σχηματιστεί η μεγάλη Αλβανία.
Απέναντι σε αυτά τα ενδεχόμενα, η ελληνική διπλωματία είναι υποχρεωμένη να προετοιμαστεί κατάλληλα, ώστε να μη βρεθεί κάποια στιγμή να τρέχει πίσω από εξελίξεις που θα διαμορφώνονται ερήμην της Αθήνας.
Ουδείς στα διεθνή παρασκήνια αγνοεί ότι η επιδιωκόμενη νέα αρχιτεκτονική στα Δυτικά Βαλκάνια έχει να κάνει και με τη διαπίστωση ότι αυτή η γεωπολιτική περιοχή είναι πλέον γεμάτη τρύπες, από τις οποίες περνούν τζιχαντιστές.
Στο τρίγωνο Αλβανίας Κοσόβου ΠΓΔΜ (στο Τέτοβο κυρίως) οργιάζουν η καλλιέργεια, η μεταποίηση και η διακίνηση ναρκωτικών, με εγκληματικές οργανώσεις να κινούν μαύρο χρήμα και όπλα σε κύκλους ακραίων ισλαμιστών στα Δυτικά Βαλκάνια.
Η νέα αρχιτεκτονική θα έχει στόχο να αναγκάσει τις κυβερνήσεις να κάψουν φυτείες και εργαστήρια και να διαλύσουν τις εγκληματικές οργανώσεις που διαπιστωμένα έχουν συνδέσμους σε πολιτικούς κύκλους.
Στο πλαίσιο των σχετικών σχεδιασμών, υπολογίζεται από τον δυτικό παράγοντα ότι από τα Βαλκάνια θα περάσει ο στρατηγικής σημασίας αγωγός φυσικού αερίου TAP, μέσω Ελλάδας και Αλβανίας, με κάθετους άξονες σύνδεσης με Σκόπια και στόχο τη Σερβία.
Από την ιστοσελίδα pentapostagma .gr έχουμε παρουσιάσει πλήθος άρθρων που όλα μιλούν για επικείμενη σύρραξη στα Βαλκάνια, λόγω των άλυτων εθνοτικών προβλημάτων και την άνοδο του αλβανικού εθνικισμού.
Η Αυτονομία της Β. Ηπείρου
Η 17η Φεβρουαρίου 1914, ημέρα Ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, αποτελεί κορυφαίο ορόσημο στην πολυκύμαντη ιστορική πορεία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Η μαχητικότητα των Βορειοηπειρωτών και η αταλάντευτη προσήλωσή στην ελληνική τους συνείδηση αλλά και ο πόθος τους για ελευθερία είχαν ως αποτέλεσμα την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914) κειμένου νομικά ισχυρού μέχρι σήμερα. Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας το υπέγραψαν οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Αυστρίας, Ιταλίας, Ρωσίας, Αλβανίας και της κυβέρνησης της Αυτόνομης πλέον Βορείου Ηπείρου.
Το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας παραχωρούσε στους Βορειοηπειρώτες δικαιώματα και όριζε κανόνες για την λειτουργία των ελληνικών σχολείων, τη χρήση της ελληνικής γλώσσας στη δημόσια Διοίκηση και στα δικαστήρια, την αναλογική συμμετοχή τους στην Αστυνομία και στις δημόσιες υπηρεσίες καθώς και την ελεύθερη έκφραση της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας.
Οι αλβανικές κυβερνήσεις δεν σεβάστηκαν το Πρωτόκολλο και την υπογραφή τους και μονομερώς το κατάργησαν με αποτέλεσμα την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις χωρίς τέλος διώξεις και φυλακίσεις των Βορειοηπειρωτών που δυστυχώς έμμεσα συνεχίζονται και σήμερα.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Στη συνθήκη του Λονδίνου (Μάιος 1913) η Τουρκία παραχωρεί όλα τα ευρωπαϊκά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εκτός της Αλβανίας, στους ηγεμόνες της Βαλκανικής Χερσονήσου (άρθρο 2 και 3). Οι έξι Μεγάλες Δυνάμεις ανέλαβαν την φροντίδα της Αλβανίας καθώς και την ευθύνη για τον καθορισμό των νησιών του ανατολικού Αιγαίου (άρθρο 5). Τον Ιούλιο, οι Μεγάλες Δυνάμεις έθεταν υπό την εγγύησή τους την Αλβανία η οποία με αυτό τον τρόπο γινόταν κυρίαρχη και ουδέτερη ηγεμονία. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, το επαίσχυντο «Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας» επιδικάζει την Βόρειο Ήπειρο στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος.
Στις 31 Ιανουαρίου 1914 επιδίδεται από τις Μεγάλες Δυνάμεις, διακοίνωση στην ελληνική κυβέρνηση η οποία αξίωνε την αποχώρηση του στρατού μας από την Βόρειο Ήπειρο. Αν αυτό δεν γινόταν δεκτό τότε τα νησία του ανατολικού Αιγαίου δεν θα δινόταν στην Ελλάδα. Ο Βενιζέλος ενδίδει και με διακοίνωση της ελληνικής κυβέρνησης ο στρατός αποχωρεί και εκεί αρχίζει η εξέγερση των Βορειοηπειρωτών.
Στις 9 Φεβρουαρίου η Χιμάρα ξεσηκώνεται πρώτη και ο Σπύρος Μήλιος κηρύττει την αυτονομία της Ηπείρου. Στο Πανηπειρωτικό Συνέδριο αποφασίζεται η αντίσταση και επικεφαλής του Αγώνα ορίζεται ο Γεώργιος Ζωγράφος. Αμέσως σχηματίζει την Προσωρινή κυβέρνηση της Αυτονόμου Ηπείρου ( 12 Φεβρουαρίου 1914 ) αναλαμβάνοντας ο ίδιος την προεδρία. Στις 16 Φεβρουαρίου κηρύσσεται η αυτονομία στους Αγίους Σαράντα και το Δελβινό. Σειρά έχουν οι δυο μεγάλες πόλεις, το Αργυρόκαστρο και η Κορυτσά. Στην Κορυτσά, διοικητής ήταν ο συνταγματάρχης Κοντούλης ο οποίος παραδίδει την πόλη στους Αλβανούς. Στο Αργυρόκαστρο όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Έτσι στις 17 Φεβρουαρίου 1914 ανακηρύσσεται η Αυτονομία και υψώνεται η σημαία με τον σταυρό και τον Δικέφαλο.
Στις 20 Φεβρουαρίου η αυτονομία κηρύχτηκε στο Λεσκοβίκι και στις 23 στην Πρεμετή.
Η τελική όμως έκβαση του Αγώνα κρίθηκε στο Αργυρόκαστρο και την Κορυτσά. Στην Κορυτσά από τις 19 Μαρτίου 1914 άρχισε ένοπλη εξέγερση των Ελλήνων κατοίκων κατά των Αλβανών. Στον τομέα Αργυροκάστρου η ισχυρή αλβανική πίεση είχε ως αποτέλεσμα τη μετακίνηση της Προσωρινής κυβέρνησης στους Γεωργουτσάτες. Στη σκληρή μάχη που έγινε από τις 20 έως τις 23 Απριλίου στη Μονή Τσέπου, υπερίσχυσαν οι Βορειοηπειρώτες με συνέπεια τα αλβανικά στρατεύματα να υποχωρήσουν προς Βορρά. Από τις εξελίξεις αυτές φάνηκε καθαρά ότι οι Αλβανοί δεν ήταν σε θέση να ελέγξουν ούτε την περιοχή της Κορυτσάς και ούτε να καταλάβουν το Αργυρόκαστρο.
Η αλβανική κυβέρνηση, κάτω από τον κίνδυνο της οριστικής συντριβής, ζήτησε την παρέμβαση της Διεθνούς Επιτροπής Ελέγχου για σύναψη ανακωχής. Η Προσωρινή κυβέρνηση ανταποκρίθηκε θετικά στο αίτημα. Τα μέλη της Διεθνούς Επιτροπής, εκπρόσωπος της αλβανικής κυβέρνησης και οι Ζωγράφος και Καραπάνος (υπουργός Εξωτερικών της Προσωρινής κυβέρνησης), εκπρόσωποι της Αυτονόμου Ηπείρου, συναντήθηκαν στους Αγίους Σαράντα. Από εκεί πέρασαν στην Κέρκυρα όπου στις 17 Μαΐου 1914 υπέγραψαν το γνωστό «Πρωτόκολλο της Κερκύρας» με το οποίο δικαιωνόταν ο αγώνας των Βορειοηπειρωτών.
Μετά τον θριαμβευτικό αγώνα των Βορειοηπειρωτών και την επιτευχθείσα αυτονομία η Βρετανία, η Γαλλία και η Ρωσία συγκατατέθηκαν στην κατάληψη των Επαρχιών Αργυροκάστρου και Κορυτσάς από τον ελληνικό στρατό. Στις 24 Οκτωβρίου 1914 παραδόθηκε στα ελληνικά στρατεύματα. Τον Ιανουάριο του 1916 αντιπρόσωποι της Βορείου Ηπείρου έλαβαν μέρος στις εργασίες της Α΄ συνόδου της ΚΑ΄ Περιόδου της Βουλής των Ελλήνων. Δυστυχώς όμως η Ελλάδα του 1916 είχε διαβρωθεί και καταστραφεί από τον διχασμό. Στις αρχές Σεπτεμβρίου 1916, η Ιταλία έχοντας τη συγκατάθεση των Δυνάμεων της Συνεννόησης, κατέλαβε το Αργυρόκαστρο. Το ίδιο έκαναν ένα μήνα αργότερα και οι Γάλλοι στην Κορυτσά. Το 1917 οι Ιταλοί επέβαλαν κατοχικό καθεστώς και στα Ιωάννινα από όπου τελικά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Η Βόρειος Ήπειρος είχε χαθεί….
Τον Δεκέμβριο του 1920 η Αλβανία έγινε μέλος της Κοινωνίας των Εθνών και τον Νοέμβριο του 1921 η Βόρειος Ήπειρος επιδικάστηκε και πάλι στην Αλβανία. Βέβαια η σημαία με τον σταυρό υψώθηκε για άλλη μια φορά στην Κορυτσά και το Αργυρόκαστρο κατά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940, αλλά δυστυχώς οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις και πάλι αντέδρασαν και απέτρεψαν την ενσωμάτωση της Β.Ηπείρου στην Ελλάδα.
Το Βορειοηπειρωτικό παραμένει εκκρεμές στο συμβούλιο των υπουργών των Εξωτερικών των τεσσάρων νικητριών Δυνάμεων (Ηνωμένων Πολιτειών, Σοβιετικής Ένωσης, Βρετανίας και Γαλλίας). Όπως είναι γνωστό στο Παρίσι το 1946 πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη των τεσσάρων νικητριών Δυνάμεων. Στο συμβούλιο των υπουργών και πάλι δεν ικανοποιήθηκε το αίτημα της Ελλάδος και η Βόρειος Ήπειρος παρέμεινε στην αλβανική επικράτεια.
