Δήλωση “βόμβα” από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Άντονι Μπλίνκεν, ο οποίος αποκάλυψε κατά τη διάρκεια ακρόασης στην Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας πως η επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας θα λειτουργήσει προς όφελος των ΗΠΑ.

Αν οι ΗΠΑ επικυρώσουν το Δίκαιο της Θάλασσας τότε η Τουρκία επιστρέφει εκεί που ανήκει: Πίσω στην Ανατολία!

Σαφέστατα με την κίνηση αυτή οι ΗΠΑ προετοιμάζονται για κτύπημα τόσο στην Κίνα όσο και στον συνέταιρο της, την Τουρκία. Δεν είναι τυχαίο πως η δήλωση αυτή έγινε λίγες μέρες πριν την συνάντηση Μπάιντεν-Ερντογάν.

Αν επικυρωθεί η Συνθήκη τότε:

1. Τελειώνει η μέχρι τώρα στρατηγική του ΕΛΙΑΜΕΠ και των ελληνικών κυβερνήσεων περί διαπραγμάτευσης με την Τουρκία όσο αφορά την ΑΟΖ, χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα.
2. Ανοίγει ο δρόμος για 12 ναυτικά μίλια και ΑΟΖ με Κύπρο
3.  Ακόμη και το Δικαστήριο της Χάγης δεν πρόκειται να δικαιώσει την Τουρκία. Θα υπάρχει προηγούμενο εναντίον των ΗΠΑ και σε ότι αφορά την Κίνα.

Η δήλωση του Μπλίκεν βόμβα στα θεμέλια της Τουρκίας

Όπως είναι γνωστό η Τουρκία αρνήθηκε να υπογράψει τη Συνθήκη, όπως και άλλες προηγούμενες σχετικά, π.χ. αυτή για τα χωρικά ύδατα του 1958. Είναι μεταξύ των ελαχίστων κρατών που δεν υπέγραψαν.

Η Τουρκία συμμετείχε πολέμησε στην Διάσκεψη του Montego–Bay του 198 να μην αποκτήσουν τα νησιώτικα κράτη χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα και τελικά ΑΟΖ, διότι κάτι τέτοιο δεν ήταν προς τον συμφέρον της.

Απαιτούσε από τα νησιώτικα κράτη να αυτο-ακρωτηριαστούν.

Έκτοτε η Τουρκία αποτελεί γραφική μειονότητα του ενός στις ετήσιες συνάξεις της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, όπου προσπαθεί να ανατρέψει ρήτρες μιας διεθνούς σύμβασης που έχει καταστεί, πλέον, διεθνές εθιμικό δίκαιο.

Για αυτό η σημερινή δήλωση Α. Μπλίνκεν είναι μια εντυπωσιακή δήλωση, καθώς η Αμερική για πολλά χρόνια αρνείτο να ασχοληθεί καν με το θέμα.

Ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας εξέφρασε στήριξη για την επικύρωση του Δικαίου της Θάλασσας υπό το πρίσμα των προσπαθειών που καταβάλει η Ουάσιγκτον μαζί με άλλες χώρες για την αντιμετώπιση της επιθετικής πολιτικής της Κίνας στη Νότια Κινεζική Θάλασσα.

Το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Αμερική με την Κίνα, αντιμετωπίζει και η Ελλάδα με τις προκλήσεις της Τουρκίας.

Στο σημείο αυτό, ο κ. Μπλίνκεν διευκρίνισε ότι εκφράζει προσωπική άποψη, καθώς δεν είχε την ευκαιρία να συζητήσει το συγκεκριμένο θέμα με τον πρόεδρο Μπάιντεν.

Παρόλα αυτά, υπενθύμισε ότι ο Τζο Μπάιντεν είχε ταχθεί υπέρ της επικύρωσης της σύμβασης κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας θητείας του στην Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας.

Από την πλευρά του, ο νυν πρόεδρος της Επιτροπής, Ρόμπερτ Μενέντεζ, έκανε λόγο για ιδεοληψίες που εμποδίζουν τη συμμετοχή σε τέτοιου είδους συμβάσεις.

Όπως υποστήριξε, οι συγκεκριμένες αγκυλώσεις στοιχίζουν χρόνο και χρήμα στις ΗΠΑ. «Είναι εξαιρετικά σημαντικό τόσο για λόγους ασφαλείας, όσο και για οικονομικούς να κυρωθεί η σύμβαση», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας

Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας μπήκε σε ισχύ διεθνώς το 1994 μετά την επικύρωση της από εξήντα χώρες. Σήμερα πάνω από 180 κράτη έχουν υπογράψει τη Σύμβαση, ενώ σχεδόν 170 την έχουν υπογράψει και επικυρώσει. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται η Ευρωπαϊκή Ένωση και όλα τα νησιώτικα κράτη του κόσμου, δηλ. η Αυστραλία, η Ισλανδία, η Ιρλανδία, η Ιαπωνία, η Μάλτα, η Νεα Ζηλανδία, η Σιγκαπούρη, τα Νησιά Μάρσιαλ, Φίτζι, Νιούεν, Παλάου, Αγ. Κιτς, Τουβαλού, Αγ. Λουτσία, Σεϋχέλλες, Σαμόα, Τζαμάικα, Χαϊτι, Δομικανική Δημοκρατία, Γρανάδα, Δομίνικα, Μαυρίκιος, η Κύπρος και βέβαια η πάλαι ποτέ “αυτοκρατορική” νήσος, το Ηνωμένο Βασίλειο κτλ.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες διατηρούν μια ιδιόμορφη θέση αναφορικά με τη Σύμβαση. Το 1982 επί Ρέηγκαν αρνήθηκαν να την υπογράψουν. Τη υπέγραψαν όμως επί Προεδρίας Κλίντον το 1994, αφού απέσπασαν ορισμένες τροποποίησεις για το μείζον για αυτούς ζήτημα της εκμετάλλευσης του πλούτου του θαλάσσιου βυθού.

Από τότε επανειλλημένες προσπάθειες από διαδοχικές κυβερνήσεις για επικύρωση της από τη Γερουσία, απέτυχαν. Είναι όμως θέμα χρόνου η επικύρωση της Σύμβασης από το νομοθετικό σώμα.

Στο μεσοδιάστημα- και αυτό είναι μείζονος πολιτικής σημασίας- η Ουάσινγκτον έχει με επανειλλημένες δηλώσεις επίσημα δεσμευθεί να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις αρχές και τους όρους της Σύμβασης. Και δεσμεύεται, επιπλέον, και από το γεγονός πως η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει καταστεί εθιμικό δίκαιο που δεσμεύει όλα τα κράτη, είτε είναι μέλη είτε όχι.