Με την Τουρκία να κλιμακώνει την ένταση στο Αιγαίο – αλλά και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις γενικότερα-  μερικές μέρες μετά την αρνητική απόφαση του Άρειου Πάγου για την έκδοση των 8 Τούρκων στρατιωτικών που κατηγορούνται πως συμμετείχαν στο αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου στη Τουρκία, λίγες είναι οι φωνές εκείνες που αντί να επιρρίπτουν ευθύνες στην Ελλάδα η οποία τήρησε τους νόμους και το σύνταγμά τους καλούν την Τουρκία να παραδειγματιστεί από την Ελλάδα και να βάλει…νερό στο κρασί της.

Μια από αυτές τις φωνές και ο Τούρκος δημοσιογράφος Γιουσούφ Κανλί της εφημερίδας Χουριγίετ, ο οποίος με σημερινό κείμενό του αναρωτιέται αν  η Τουρκία έχει επιστρέψει σε περίοδο κρίσης με την Ελλάδα. Ωστόσο, να σημειωθεί πως από το κείμενό του δεν λείπουν οι έμμεσες αναφορές στο Κυπριακό ζήτημα και στο πως η Τουρκία είναι έτοιμη να καταφύγει σε πόλεμο ώστε να «υπερασπιστεί τα εδάφη της».

Στο κείμενό του γράφει:

« Φαίνεται πως γίνεται προσπάθεια να ενεργοποιήσουμε ξανά το ζήτημα των Καρντάκ (Ίμια) [σ.σ. ο δημοσιογράφος παραθέτει την ονομασία και στα ελληνικά]… 21 χρόνια μετά, μπορούν αυτά τα νησάκια να φέρουν τις δύο χώρες στο χείλος του πολέμου;

Το Λαϊκό Ρεπουμπλικανό Κόμμα (CHP) δεν έχασε χρόνο και καταδίκασε την  περιοδεία του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Χουλουσί Ακάρ στην περιοχή.  Η «περιοδεία» του Χουλουσί Ακάρ και των διοικητών των ενόπλων δυνάμεων ήταν μια προσπάθεια που αποσκοπούσε στην ενίσχυση της καμπάνιας του «ναι» για το προγραμματισμένο  συνταγματικό δημοψήφισμα  τον Απρίλιο, ένα δημοψήφισμα το οποίο ενδεχομένως θα οδηγήσει με μια περίοδο υπερπροεδρικής διακυβέρνησης της χώρας.

Ήταν μια τέτοια προσπάθεια; Ή προσπαθούσαν να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα στην Αθήνα, όπου ο Άρειος Πάγος μόλις «πάγωσε» τις ελπίδες της Τουρκίας για την έκδοση των 8 στρατιωτών οι οποίοι μέσω ελικοπτέρου κατέφυγαν στην Ελλάδα αμέσως μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου 2016.

Οι φωνές στην Άγκυρα λένε πως η περιοδεία γύρω από τα «συμβολικά σημαντικά νησιά» είχε ως στόχο να στείλει ένα δυνατό μήνυμα σε «φίλους και εχθρούς» πως η Τουρκία έχει την επίγεια, εναέρια και ναυτική δύναμη να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της από όπου κι αν προέρχονται.  Ακόμα ένα μήνυμα προς την Αθήνα ήταν πως το να παραμείνει φίλη της Τουρκίας είναι προς το συμφέρον της. 

Το τρίτο, και εξίσου σημαντικό μήνυμα, ήταν πως η Άγκυρα είναι έτοιμη να ενταχθεί σε ειρηνικό διάλογο καλή τη πίστει, όπως ακριβώς απέδειξε στις συνομιλίες της Γενεύης, και αν χρειαστεί, είναι έτοιμη να δώσει μάχη για να υπερασπιστεί ακόμα και τον πιο μικρό βράχο ο οποίος ανήκει στην Τουρκία.

Υπήρχε η ανάγκη να στείλουμε ένα τόσο δυνατό μήνυμα στην Ελλάδα; Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ελλάδα ή κάποια άλλη Δυτική δημοκρατία απέρριψε αιτήματα έκδοσης της Τουρκίας. Γιατί η Τουρκία θύμωσε τόσο αυτή τη φορά;  Θύμωσε η Τουρκία από την εξήγηση της ελληνικής κυβέρνησης πως ήθελε πάρα πολύ να τις επιστρέψει τους φυγάδες Τούρκους αλλά  η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» αποφάσισε ενάντια σε αυτό και η πολιτική ηγεσία δεν είχε άλλη επιλογή από το να σεβαστεί τη δικαστική απόφαση;

Η αιτιολογία του ελληνικού Άρειου Πάγου για την απόφαση θα πρέπει να εξεταστεί πολύ προσεχτικά καθότι πιστεύω πως υπάρχουν πολλά μαθήματα τα οποία ενδεχομένως να μας φανούν χρήσιμα κάποια μέρα. Μπορεί κάθε χώρα όπου υπάρχει σεβασμός του δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ελευθεριών, της υπεροχής του δικαίου και δημοκρατική διακυβέρνηση να αποφασίσει να στείλει πίσω έναν εγκληματία ο οποίος μπορεί να έχει διαπράξει ένα ειδεχθές έγκλημα στην πατρίδα του/της αν υπάρχουν αμφιβολίες αναφορικά με την δικαστική ανεξαρτησία, τη δίκαιη δίκη και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πατρίδα του/της; [σ.σ. του εγκληματία]

Δεν είναι γεγονός πως οι τουρκικές φυλακές έχουν γεμίσει για περισσότερο από έναν χρόνο εξαιτίας των μαζικών διώξεων από φερόμενα μέλη της «Τρομοκρατικής Οργάνωσης Φετουλάχ Γκιουλέν» (FETO) και εκείνους που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού πραξικοπήματος στις 15 Ιουλίου; Έχει κάποιος ξεχάσει το οπτικοαουστικό υλικό από τους κρατούμενους στρατηγούς οι οποίοι εμφανώς έφεραν σημάδια βασανιστηρίων αμέσως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα; Είναι προφανές πως οι Τούρκοι, είτε πολίτες είτε κρατικοί αξιωματούχοι είναι πολύ θυμωμένοι με όλα όσα έγιναν στις 15 Ιουλιου. Είναι αδύνατο να ξεχάσουν και να συγχωρήσουν όλους εκείνους που σκότωσαν περισσότερους από 240 ανθρώπους, που βομβάρδισαν το τουρκικό κοινοβούλιο και το προεδρικό μέγαρο. Ωστόσο, η δίκαιη δίκη, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το δικαίωμα σε δικηγόρο υπεράσπισης πρέπει να τηρηθεί στο έπακρο για όλους αυτούς που έχουν διαπράξει τόσο ειδεχθή εγκλήματα.  Αυτή η χώρα δεν θα πρέπει να ζήσει την ντροπή των ειδικών δικαστηρίων, των βασανιστηρίων στις φυλακές, ή και χειρότερα την καταδίκη για πολιτικούς λόγους. Δυστυχώς, λίγο ή πολύ αυτό είναι που μας είναι ο ελληνικός Άρειος Πάγος ή ενδεχομένως αυτό που «έτριψε» στα μούτρα μας…

Πρέπει να κατηγορούμε την Ελλάδα και τον Άρειο Πάγο ή πρέπει να κοιτάξουμε τι εικόνα παρουσιάζουμε στην παγκόσμια κοινότητα μέσα από τις διαρκείς φωνές, τις διακρίσεις, την αποξένωση, την φυλάκιση πραξικοπηματίων, πολιτικών αντιπάλων και κριτικών της πολιτικής;

Το να κατηγορούμε με τους Έλληνες είναι ο εύκολος δρόμος. Το να τα βάλουμε στη συνέχεια με του Γερμανούς θα είναι επίσης εύκολο. Το να φωνάξουμε στους Αμερικάνους ίσως να είναι δύσκολο εξαιτίας του ασταθούς νέου ενοίκου του Λευκού Οίκου αλλά ίσως να είναι και αυτό μια επιλογή.  Έχουμε τη Ρωσία, το Ιράν και ίσως το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία. Όμως, στο τέλος της ημέρας, ίσως βρούμε τους εαυτούς μας μπροστά σε έναν καθρέφτη να φωνάζουμε και να ρωτάμε πού κάναμε λάθος για να αξίζουμε αυτή την «πολύτιμη απομόνωση».

Η Ελλάδα έκανε σίγουρα λάθος με το να μην εκδώσει τους εγκληματίες που απέδρασαν από την Τουρκία φορώντας  στρατιωτική στολή μετά την αποτυχημένη τους προσπάθεια να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο της χώρας. Δεν είναι μόνο οι διμερεις συμφωνίες, οι διεθνείς συνθήκες απαιτούν επίσης οι άνθρωποι που έχουν εμπλακεί σε τέτοια εγκλήματα να εκδίδονται.

Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι έγκλημα έχει διαπράξει ένας εκζητούμενος, αν υπήρχαν αμφιβολίες για μια δίκαιη δίκη, ανεξάρτητη δικαιοσύνη και απάνθρωπη μεταχείριση, αν ήμουν Έλληνας δικαστής, θα τους είχα στείλει πίσω στην Τουρκία;

Αυτή δεν θα ήταν μια εύκολη απόφαση…»