Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, συνέβησαν στο Μαύροβο της Καστοριάς περίεργα φαινόμενα, τα οποία επιβεβαιώθηκαν από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, Άγγελο Τανάγρα, ο οποίος έσπευσε επί τόπου για να τα διερευνήσει.
Στο σπίτι, όπου έλαβαν χώρα τα υπερφυσικά φαινόμενα, ήταν αδύνατο να σταθεί κανείς. Κρότοι ανεξήγητοι και διαπεραστικοί, σπάσιμο των γυαλικών και των τζαμιών, μετατοπίσεις αντικειμένων, εκσφενδονισμοί επίπλων, καταστροφή βρώσιμων υλικών, αλλά και ρουχισμού αποτελούσαν τη ζοφερή καθημερινότητα των ανθρώπων του. Το σπίτι και οι ένοικοί του βάλλονταν μυστηριωδώς από παντού, με πρωτόγνωρο μένος και σφοδρότητα.
Αρχικά, αποκλείστηκε η πιθανότητα απάτης εκ μέρους του οικοδεσπότη. Άλλωστε, οι ζημιές που προκλήθηκαν στο σπιτικό του τού κόστισαν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, καθώς υπέστη τεράστιες ζημιές σε όλους τους χώρους. Επίσης, αποκλείστηκε και η πιθανότητα δολιοφθοράς από τους περιοίκους, διότι ο ιδιοκτήτης, ονομαζόμενος Παπασταύρου, υπήρξε παλαιός οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα και έχαιρε της εκτιμήσεως και του σεβασμού όλων των συγχωριανών του. Κανείς δε θα χωράτευε μαζί του. Επιπλέον, ουδείς θα μπορούσε να πλευρίσει την κατοικία χωρίς να εντοπιστεί, μιας και η διώροφη οικία πρόσφερε ανοιχτό ορίζοντα και επιμελώς περιφραγμένη αυλή, ενώ μόνο δεξιά και αριστερά συνόρευε με άλλα σπίτια.
Ο Άγγελος Τανάγρας, όταν πήγε στην περιοχή, ώστε να μελετήσει τα συγκλονιστικά φαινόμενα, φρόντισε να εξαλείψει καταστάσεις, που δεν μπορούσαν με κανέναν τρόπο να απομιμηθούν, όπως το διαρκές πετροβόλημα της οικίας. Κανένας δε γινόταν να σημαδεύει με τέτοια μοναδική ευστοχία μονάχα του σπίτι του Παπασταύρου, χωρίς να αστοχήσει ούτε μια φορά στο ασταμάτητα εκείνο σφυροκόπημα λίθων. Επιπρόσθετα, η φορά των λίθων ήταν συχνά εντελώς ανορθόδοξη, λες και προερχόταν αποκλειστικά από το εσωτερικό του χώρου, αλλά με μια δυναμική, που απαιτούσε μεγάλη φόρα.
Ο ιερέας του χωριού, ο παπα-Νικόλας, που ήταν ένας νέος ορθόφρων και σοβαρός, εκμυστηρεύτηκε στον ερευνητή πως μια φορά που τελούσε αγιασμό στο διάδρομο του σπιτιού και ενώ όλες οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν κλειστά από τον φόβο του τραυματισμού, εξαιτίας των ανελέητων λιθοβολισμών, μια πελώρια πέτρα έπεσε ακριβώς μπροστά του σε ευθεία γραμμή, σαν να είχε ξεκολλήσει από το ταβάνι, πράγμα που, φυσικά, δεν ίσχυε. Κανείς δεν μπόρεσε να εξακριβώσει την προέλευση του ογκωδέστατου λίθου. Σημειωτέον, οι πέτρες, που ρίχνονταν με μανία πάνω στο σπίτι, ήταν πάντοτε ζεστές.
Μετά τους λιθοβολισμούς, οι οποίοι ήταν και το πρώτο υπερφυσικό φαινόμενο που ταλαιπωρούσε την οικία, σειρά είχαν τα σπασίματα. Έτσι, βαθμηδόν, οτιδήποτε αποτελούνταν από γυαλί μες στο σπίτι, έγινε τελικά θρύψαλα κατά τρόπο ανεξήγητο, αλλά, συνάμα, φοβερά θορυβώδη. Στην αρχή, οι ζημιές αυτές αποδόθηκαν στα παιδιά της οικογένειας και μετέπειτα, στην υπηρέτρια, μέχρι που διαπίστωσαν ότι απλώς θρυμματίζονταν από μόνα τους μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους.
Κατόπιν, ολόκληρος ο ρουχισμός καταστράφηκε, ψαλιδίστηκε και ξεσκίστηκε χωρίς να αντιλαμβάνονται το πώς. Επίσης, οτιδήποτε βρώσιμο ή πόσιμο σωριάζονταν στο πάτωμα μαζί με τα δοχεία αποθήκευσής τους, προξενώντας αφόρητο πάταγο. Σε μια περίπτωση, το τραπέζι της οικογένειας στρώθηκε από μόνο του με εντελώς ετερογενή αντικείμενα, ενώ τα καρβέλια το ψωμί πετάγονταν με ορμή έξω από τον φούρνο. Έτσι, η οικογένεια του Παπασταύρου, προκειμένου να σώσει το όποιο βιος της είχε απομείνει, άρπαξε τα λιγοστά εναπομείναντα πράγματά της και έφυγε για το σπίτι των γονιών τους.
Σε αρκετές περιπτώσεις, στα τρομακτικά αυτά γεγονότα υπήρχαν πολλοί και αξιοσέβαστοι μάρτυρες, που τα επιβεβαίωναν ρητώς και κατηγορηματικώς, καθώς είχε κινδυνέψει και η δική τους σωματική ακεραιότητα.
Σύμφωνα με τον Άγγελο Τανάγρα, όλα αυτά πιθανώς να είχαν προκληθεί εξαιτίας προσώπου με ισχυρό ψυχοδυναμισμό, που άθελά του και χωρίς καν να το γνωρίζει, είχε την ικανότητα να επηρεάζει την ύλη στον μέγιστο βαθμό. Μα, από τη στιγμή που τα μέλη της οικογένειας Παπασταύρου αρνήθηκαν να υποβληθούν σε υπνωτισμό, κυρίως από φόβο και άγνοια, ο επιφανής ερευνητής δεν ήταν σε θέση να γνωμοδοτήσει τελεσιδίκως. Έτσι, η υπόθεση αυτή εξακολουθούσε να αποτελεί μυστήριο.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 03/11/1924…
