Στο ειδυλλιακό Morwenstow της Κορνουάλης, στην Αγγλία, ξεχωρίζει ένα πέτρινο κόσμημα, ένας παμπάλαιος πύργος, το Stanbury Manor.Το Stanbury Manor δεν έμοιαζε με τους άλλους δυσοίωνους πύργους της Αγγλίας. Ήταν ένα οίκημα ήσυχο, σοβαρό και αξιοπρεπές. Δεν κατοικούνταν από φαντάσματα και ούτε έκρυβε κάποια σκοτεινή ιστορία. Οι τοίχοι του είχαν βιώσει για γενιές και γενιές την ηρεμία και την οικογενειακή γαλήνη.Τον Μάρτιο του 1950, ο τότε ιδιοκτήτης της έπαυλης, ο Trevor Ley, αγόρασε από έναν παλαιοπώλη της περιοχής ένα κομψό ξύλινο σεντούκι, η διακόσμηση του οποίου σύγκειτο από εγχάρακτα ιστιοφόρα, μουσικά όργανα και χαρακτήρες μιας εξωτικής γραφής.Μα, μόλις το σεντούκι τακτοποιήθηκε όμορφα σε μια γωνιά του σπιτιού, παράξενα φαινόμενα άρχισαν να ξεσπούν, διαταράσσοντας βίαια την ειρηνική ατμόσφαιρα της πέτρινης έπαυλης με τους υπέροχους ροδώνες.Στη μεγάλη σάλα, όπου δέσποζαν έξι ολόσωμες πανοπλίες, ξεκρεμάστηκαν αυτομάτως και τα έξι τους τουφέκια, τα οποία, με έναν αλαλαγμό φοβερό, έσκασαν βαριά στο δρύινο πάτωμα, πλάι στο σεντούκι.Ο πυργοδεσπότης Trevor Ley είχε, εν τω μεταξύ, διατάξει να μεταφέρουν το σεντούκι στην κρεβατοκάμαρά του. Την ίδια νύχτα, όμως, ξύπνησε τρομοκρατημένος από έναν ισχυρότατο κρότο.Ένας τεράστιος πίνακας με μια βαριά ξυλόγλυπτη κορνίζα, που στεκόταν για πολλές δεκαετίες στην ίδια θέση, στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι, έπεσε λίγα μόλις εκατοστά μακριά από το κεφάλι του και παραλίγο να τον σκότωνε ακαριαία.Ο πυργοδεσπότης, που όλα αυτά του φαίνονταν πολύ περίεργα για να είναι συμπτώσεις, έστειλε το σεντούκι σ’ ένα άλλο δωμάτιο, όπου εκεί δύο ακόμη πελώριοι πίνακες, οι οποίοι ήταν στερεά καρφωμένοι στους τοίχους για τουλάχιστον έναν αιώνα, έπεσαν καταγής ο ένας μετά τον άλλο, κάνοντας έναν ανεκδιήγητο πάταγο, που ακούστηκε μέχρι τους κήπους και το απομονωμένο σπίτι του κηπουρού.Μετά από προσεχτική εξέταση, τα καρφιά ήταν στη θέση τους και τα χοντρά υφασμάτινα κορδόνια που τους κρατούσαν δεν είχαν υποστεί καμία απολύτως φθορά. Συνεπώς, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί.Κοντολογίς, εκείνη τη νύχτα όλοι οι πίνακες του μεγάλου αρχοντικού έσκασαν μυστηριωδώς στο πάτωμα, με τις επισκευές τους να κοστίζουν πολλά χρήματα στον ιδιοκτήτη τους.Από τούτο το μοιραίο βράδυ κι έπειτα, το άλλοτε γαλήνιο και ατάραχο αρχοντικό έμοιαζε σαν να φουρκίστηκε, σαν να ξερνούσε τον θυμό του με βίαια ραπίσματα.Τα στιβαρά πατώματα ξεκίνησαν να τρίζουν. Οι σκάλες σείονταν. Τα ρολόγια σταματούσαν. Τα έπιπλα σέρνονταν άγρια και άφηναν γδαρσίματα στο πέρασμά τους. Οι πόρτες και τα παράθυρα είχαν γίνει ανυπάκουα. Τα πόμολα δεν άνοιγαν με ανθρώπινο χέρι, όσο κι αν προσπαθούσε. Ξεκλείδωναν μόνο όταν ήθελαν εκείνα, σαν να είχαν αυτονομηθεί. Και ήταν στιγμές που τα τζάμια βοούσαν και τραντάζονταν τόσο, λες και έξω χιμούσε καταπάνω τους μανιασμένη καταιγίδα κι εκείνα πάλευαν να αντισταθούν.Λίγες μέρες μετά και ενώ οι ένοικοί του είχαν εγκλωβιστεί σ’ ένα καθεστώς τρόμου και αγωνίας, ο πατέρας του πυργοδεσπότη πέθανε εντελώς ξαφνικά κι απρόσμενα.Κανείς δε συνέδεσε αυτό το θλιβερό γεγονός με το μυστηριώδες έπιπλο. Όμως, κατόπιν παρατηρήθηκε πως μετά τον θάνατο του ηλικιωμένου, τα φαινόμενα έπαυσαν ολοκληρωτικά και το σπίτι επανήλθε στην κανονικότητά του.“Το στοιχειωμένο σεντούκι του Stanbury Manor ίσως διψούσε για αίμα”, ψιθύριζαν οι χωρικοί της περιοχής, πολλοί από τους οποίους εργάζονταν στη μεγάλη έκτασή του, είτε στους κήπους είτε στο εσωτερικό του.Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΝΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΩΝ”, στις 23/08/1951…
