Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, τα τηλεκινητικά φαινόμενα της Λαμίας είχαν συνταράξει τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, προξενώντας αληθινό τρόμο.

Για ένα και πλέον έτος, πέτρες, προερχόμενες από το πουθενά, έπλητταν με πρωτοφανή σφοδρότητα την οικία του ξενοδόχου Στούκα. Οι περίοικοι είχαν κυριολεκτικά πανικοβληθεί. Έτσι, προκειμένου να έχουν μια έγκυρη γνώμη πάνω στο αλλόκοτο φαινόμενο, απευθύνθηκαν στον Άγγελο Τανάγρα, τον μοναδικό τότε στην Ελλάδα ειδικό και έγκριτο επιστήμονα στον τομέα των Ψυχικών Ερευνών και ο οποίος τους είπε, ανάμεσα σε άλλα, ότι «η τηλεκινησία και η τηλεπάθεια, παρ’ ότι μοιάζουν με έννοιες απίστευτες, εν τούτοις υπάρχουν και επηρεάζουν τον κόσμο μας».

Άλλωστε, ο Άγγελος Τανάγρας, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Ψυχικών Ερευνών, είχε πάντα στο γραφείο του, μεταξύ διαφόρων φωτογραφιών και κομψοτεχνημάτων, μια σταχτόχρωμη πέτρα, βάρους άνω του ενός κιλού, ως λάφυρο από τα εξαιρετικά γεγονότα, που είχαν διαδραματιστεί στο σπίτι του ξενοδόχου Στούκα, στη Λαμία.

Λοιπόν, η ιστορία είχε ως εξής: Το σπίτι του ξενοδόχου, για περισσότερο από έναν χρόνο, δεχόταν βροχή λιθοβολισμών, εντελώς αναίτια και ανεξήγητα, σε τέτοιο βαθμό, που ήταν ανυπόφορο να κατοικεί κάποιος στο συγκεκριμένο σπίτι. Είχε κινητοποιηθεί ολόκληρη η αστυνομική δύναμη της Λαμίας, προκειμένου να ανακαλύψουν τον κακόβουλο άνθρωπο, όπως τουλάχιστον νόμιζαν, ο οποίος βασάνιζε με τέτοιον άγριο τρόπο την οικογένεια, που ζούσε εκεί. Όμως, δεν βρέθηκε κανένας ένοχος, παρά τις εξονυχιστικές έρευνες που σημειώθηκαν.

Η αγανάκτηση του αγαθού ξενοδόχου είχε κορυφωθεί, όπως και η απελπισία του, όταν παρακολουθούσε τους γείτονές του να θεωρούν τον ίδιο, με περισσή βεβαιότητα, ως κολασμένο και το σπίτι του, ως άντρο δαιμόνων. Έτσι, αποφάσισε να πάρει την οικογένειά του και να φύγουν για το καλοκαίρι, πηγαίνοντας στο χωριό Καστανιά. Ματαίως, όμως… Ο μανιασμένος λιθοβολισμός συνεχίστηκε κι εκεί, για να τους συνοδεύσει και πάλι πίσω στη Λαμία, όπου και επέστρεψαν τον Οκτώβρη.

Μα, τότε, τα φαινόμενα άλλαξαν πια μορφή. Ο φρενήρης λιθοβολισμός σταμάτησε και τη θέση του πήραν οι μετακινήσεις αντικειμένων. Πρώτη, ξεκίνησε η βαριά ραπτομηχανή της συζύγου, που σερνόταν μόνη της μέσα στα δωμάτια. Κατόπιν, διάφορα αντικείμενα του σπιτιού άλλαζαν διαρκώς θέσεις, προκαλώντας τριγμούς, ξηρούς κρότους, μέχρι και εκκωφαντικό πάταγο.

Η οικογένεια καταλήφθηκε από φρίκη και πανικό. Έτσι, προσέφυγε στην Εκκλησία, για να βρει λύση και παρηγοριά. Ο Μητροπολίτης, όμως, επειδή φρονούσε ότι επρόκειτο μάλλον περί φυσικού φαινομένου, δεν ανεμίχθη στην υπόθεση. Αντιθέτως, ο παπάς του χωριού, ο παπα-Σπύρος Σπυρόπουλος, ο οποίος καυχιόταν ότι ήταν πανίσχυρος έναντι του Σατανά, τέλεσε αγιασμό. Το αποτέλεσμα ήταν να αρχίσουν αστραπιαίως να εκσφενδονίζονται με λύσσα εικόνες, λιβανιστήρια και προσευχητάρια από το εικονοστάσιο. Τότε, ο παπα-Σπύρος, τρομοκρατημένος στον μέγιστο βαθμό, το έβαλε στα πόδια, σηκώνοντας το ράσο του ψηλά, για να μην το πατήσει μέσα στην τρεχάλα του.

Έκτοτε, τα πράγματα χειροτέρεψαν ακραίως. Τα αντικείμενα εκσφενδονίζονταν κάθε στιγμή της ημέρας, ώστε ήταν πραγματικά ριψοκίνδυνο να ζει κανείς εκεί μέσα. Το γεγονός, όπως ήταν αναμενόμενο, διαδόθηκε παντού κι έσπευσαν πολλοί να παραστούν μάρτυρες του υπερφυσικού φαινομένου.

Είχε τόσο εκτραχηλινθεί και αποχαλινωθεί η κατάσταση, ώστε πλήθος Λαμιέων – απλών πολιτών, αλλά και επιφανών – είδαν με τα μάτια τους τα απίστευτα αυτά γεγονότα. Μάλιστα, σε κάποια περίπτωση, σύρθηκε και έσκασε στον τοίχο μια βαριά πολυθρόνα με ξύλινα μπράτσα, μπροστά στον ιατρό Μουσάτο.

Ο ιεροσπουδαστής Χασιάκος, που κήρυττε παντού με απόλυτη βεβαιότητα ότι ήταν φενάκη όλα εκείνα τα μυστηριώδη φαινόμενα, πήγε να δει ο ίδιος τις μετακινήσεις κι εκσφενδονίσεις επίπλων και αντικειμένων. Κάθισε, λοιπόν, αναπαυτικά σε μια από τις καρέκλες τις εισόδου, για να παρατηρεί σχολαστικά τα τεκταινόμενα από μια σχετική απόσταση ασφαλείας.

Έξαφνα, όμως, ένα τεράστιο δοχείο γεμάτο λάδι κύλησε ταχύτατα από την κουζίνα, χτύπησε με φοβερή ορμή πάνω στην καρέκλα του, πριν προλάβει εκείνος να αντιδράσει, έσπασε σε κομμάτια και τον περιέχυσε με λάδι. Μα, ένα θραύσμα τον πλήγωσε ευτυχώς ελαφρά στον λαιμό κι ο δυστυχής ιεροσπουδαστής έφυγε τρέχοντας από το σπίτι του Στούκα, κραυγάζοντας ότι αυτό που έζησε, ήταν οπωσδήποτε έργο του Διαβόλου.

Μόλις, όμως, οι οικοδεσπότες συνειδητοποίησαν ότι η φασαρία και η ανακατωσούρα μέσα στο σπίτι τους ήταν πιο μεγάλη από τις πραγματικές ζημιές και μην έχοντας πού αλλού να πάνε πια, ξεθάρρεψαν. Είχαν φτάσει σε εκείνο το σημείο της αναισθησίας και της εξοικείωσης, που απλώς επανατοποθετούσαν, όλα όσα άλλαζαν θέση από μόνα τους, συχνά πυκνά, μες στο πολύπαθο σπιτικό τους.

Το πιο περίεργο, όμως, όλων, αλλά συνάμα και το πιο τρομακτικό, ήταν η μυστηριώδης μετακίνηση του μόλις δέκα μηνών μωρού της νοικάρισσας του Στούκα, της Σπυριδούλας, από την κούνια του, σε απόσταση τριών μέτρων, τυλιγμένο με τις φασκιές του, την ώρα που το βρέφος κοιμόταν.

Η μητέρα του έτρεξε αμέσως να το αρπάξει κι ενώ συζητούσε έντρομη το γεγονός με τις γειτόνισσες, οι οποίες προσέτρεξαν στις φωνές της, ένα κάθισμα ανετράπη με δύναμη και σωριάστηκε καταγής. Πριν προλάβουν να συνέλθουν από το ισχυρό σοκ, το μεγάλο τραπέζι της τραπεζαρίας, με τα βαριά μεταλλικά πόδια, άρχισε να μετακινείται μοναχό του προς το μέρος τους.

Τότε, πετάχτηκαν όλοι έξω, κάτωχροι από τον ανομολόγητο φόβο, ενώ η Σπυριδούλα έσφιγγε ξέπνοη το μωρό στην αγκαλιά της και ικέτευε τον άντρα της να φύγουν πια από το καταραμένο σπίτι.

Για το φοβερό στοίχειωμα της Λαμίας κατηγορήθηκε η 13χρονη υπηρέτρια της οικογένειας Στούκα, η Μαρία Χανή, που άθελά της, σύμφωνα πάντοτε με ισχυρισμούς, προκαλούσε τα παράδοξα τηλεκινητικά φαινόμενα, όπως ο μαγνήτης, που εντελώς ακούσια, προσελκύει τον σίδηρο.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 13/01/1929…