Τα τελευταία χρόνια, ανάμεσα στα δεκάδες έθιμα που υπάρχουν στην πατρίδα μας την περίοδο του Πάσχα, έχει προστεθεί κι ένα ακόμη, η συζήτηση περί Αγίου Φωτός.

Κάθε χρόνο, πολιτικοί, πολίτες και συλλογικότητες, εμφανίζονται στο δημόσιο βήμα για να σχολιάσουν το φαινόμενο. Οι επαναλήψεις αυτές που θυμίζουν τις επαναλήψεις του «Καφέ της Χαράς» στον Αντέννα ή παλαιότερα του «Ρετιρέ» στο Mega φοβάμαι πως δεν είναι λιγότερο
γραφικές από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται στις παραπάνω σειρές με τη μόνη διαφορά πως από ένα σημείο και μετά γίνονται εκνευριστικές.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με μια παραδοχή. Αν δεν κάνω λάθος, σε μια οργανωμένη Δημοκρατία, η πλειονότητα είναι αυτή η οποία λαμβάνει τις αποφάσεις και διαμορφώνει την «ταυτότητα» του τόπου της φροντίζοντας πάντα να σέβεται και να μην καταπιέζει την κάθε μειονότητα που ζει κοντά της.

Εν προκειμένω στη χώρα μας, η πλειονότητα αποτελείται από Ορθόδοξους Χριστιανούς οι οποίοι αιώνες τώρα, έχουν διαμορφώσει την ταυτότητα αυτού του τόπου.

Αν το δούμε με οικονομικούς όρους που είναι και της μόδας τελευταία, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί φορολογούμενοι είναι συντριπτικά περισσότεροι από τους πολίτες που ανήκουν σε άλλες θρησκείες ή ακόμη και σε καμία.

Η πλειονότητα λοιπόν αυτών των ανθρώπων, θέλει, επιθυμεί, τη βρίσκει ρε παιδί μου, να βγάζει το στρατό στους δρόμους και να αποδίδει τιμές Αρχηγού Κράτους σε μια φλόγα. Στέλνουμε αεροπλάνα να πάνε να μας τη φέρουν και μετά μας αρέσει να την κάνουμε «βόλτα» σε ολόκληρη τη χώρα.

Το ότι ολο αυτό το «πανηγυράκι» όπως το χαρακτηρίζουν ορισμένοι, ενοχλεί την αισθητική μιας μικρής μερίδας συμπολιτών μας είναι ένα θέμα φυσικά. Το συζητάμε! Το να θέλουν όμως οι λίγοι που ενοχλούνται να επιβάλουν την απόφαση τους στους πολλούς νομίζω πως είναι ένα σημαντικότερο θέμα το οποίο παίρνει άλλες προεκτάσεις.

Αν πήγαιναν οι Χριστιανοί στους υπόλοιπους και τους επέβαλαν με το ζόρι να πάνε στην Εκκλησία την Ανάσταση, να ανάψουν κι αυτοί λαμπάδες στα σπίτια τους ή ακόμη και να δουν δια της βίας στην τηλεόραση την τελετή, θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα σαν λαός. Δεν το κάνουμε όμως. Όσοι «παλαβοί» θέλουμε να συμμετάσχουμε σε αυτό το «πανηγυράκι» δεν ενοχλούμε τους άλλους που δεν θέλουν.

Σε μια Δημοκρατία, είτε πρόκειται για την συνέλευση μιας πολυκατοικίας με θέμα το χρώμα που θα έχει το πατάκι της πόρτας, είτε πρόκειται για την εκλογή νέου Κοινοβουλίου, συμμετέχουν όλοι, οι πολλοί αποφασίζουν, οι λίγοι αποδέχονται την απόφαση των πολλών και προχωράμε.

Από οικονομικής πλευράς, εμείς που πληρώνουμε το τεράστιο αυτό κόστος των τρισεκατομμυρίων δολαρίων Σελήνης για να έρθει η Φλόγα στην Ελλάδα είμαστε οι πολλοί, η πλειοψηφία, δεν επιβάλουμε σε κανέναν να πληρώσει για τα γούστα μας.

Ζητώ συγνώμη για την ειρωνεία και την επιλογή λέξεων που ίσως να είναι χαμηλής ποιότητας αλλά προσπαθώ να γράψω με τρόπο τέτοιο που να ταιριάζει με το επίπεδο της συζήτησης…

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ καλή Ανάσταση σε όσους τη γιορτάζουν και να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη σε όλους εκείνους που ο αναχρονισμός και οι εμμονές μας, τους επιβάλλουν επί τόσα χρόνια ένα «κάρο» θρησκευτικές αργίες.

Καλή φώτιση σε όλους μας!
ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ