Όντας προφανές από την αρχαιότητα ότι το στενό κομμάτι γης που χώριζε στα δυο τον Κορινθιακό Κόλπο εμπόδιζε την καταλυτική εξοικονόμηση χρόνου και κόστους, αλλά και την εξασφάλιση από τους προφανείς κινδύνους που είχε ο περίπλους της Πελοποννήσου, επινοήθηκαν λύσεις που παραμένουν εντυπωσιακές ακόμη και σήμερα.
Η Αρχαία Κόρινθος διέθετε δύο επίνεια: Το Λέχαιο στα βόρεια, στις ακτές του Κορινθιακού Κόλπου και τις Κεγχρεές στα ανατολικά, στις ακτές του Σαρωνικού.
Οι αρχαίοι Κορίνθιοι χρησιμοποιούσαν αυτά τα δύο λιμάνια για να μεταφέρουν από την μία πλευρά στην άλλη, όχι μόνο τα μεταφερόμενα εμπορεύματα, αλλά ακόμη και τα ίδια τα πλοία. Τα οποία τα έβγαζαν στην στεριά και με μηχανικά μέσα τα μετέφεραν από την άλλη πλευρά. Παράλληλα, τα εμπορεύματα, η μεταφορά των οποίων ήταν ταχύτερη, φορτώνονταν σε άλλα πλοία ανάλογα με την κατεύθυνση και συνέχιζαν προς τον τελικό προορισμό τους.
Η χερσαία ρυμούλκηση των πλοίων γινόταν μέσω του πλακόστρωτου δρόμου που ονομαζόταν Δίολκος.
Στο βίντεο, διακρίνεται ο εσωτερικός λιμένας στο λιμάνι του Λεχαίου και η Βασιλική του Αγίου Λεωνίδη (5ος αι. μ.Χ), που είναι η μεγαλύτερη των Βαλκανίων και καταστράφηκε από σεισμό.
Στο λιμάνι των Κεγχρεών διακρίνονται οι δύο βυθισμένοι τεχνητοί λιμενοβραχίονες με ερείπια κτισμάτων. Στο λιμάνι αυτό κατέπλευσε ο Απόστολος Παύλος όταν επισκέφθηκε την Κόρινθο.
Η Δίολκος κατασκευάστηκε προς το τέλος του 7ου αιώνα π.Χ., από τον Περίανδρο, τον τύραννο της Κορίνθου. Ήταν στην ουσία ένας πλακόστρωτος δρόμος με βαθιές αυλακώσεις που είχαν ξύλινη επένδυση την οποία άλειφαν με λίπος, ώστε να υποβοηθείται η ρυμούλκηση.
Ο ισθμός θα μετατρεπόταν σε διώρυγα πάρα πολύ αργότερα, το 1893.
