Καλοκαίρι του 1992. Διακοπές στην Λέρο. Ήδη δούλευα στον ΣΚΑΪ. Λάθος. Δεν δούλευα, ήμουν μαθητευόμενος. Γεγονός που σημαίνει απλήρωτος και βλέπουμε. Είχα να αποδείξω πολλά τότε. Διακοπές στην Λέρο, λοιπόν, με όλη την οικογένεια.
Κάποια στιγμή 3 μέρες πριν να φύγω είδα μια αφίσα. Με λίγα λόγια στο Λακκί σε ένα εκπληκτικό κτίριο από την ιταλοκρατία είχε έκθεση με δημιουργίες ψυχασθενών. Τρόφιμοι του ψυχιατρείου της Λέρου. Τότε πάντα μαζί μου είχα το δημοσιογραφικό μου μαγνητοφωνάκι.
Ένα sony με τις μικρές κασέτες. Τελευταίας τεχνολογίας. Καμάρι εγώ. Πήγα το απόγευμα στην έκθεση. Δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα. Τα έργα ήταν κυρίως ψηφιδωτά. Δύσκολα. Αριστουργήματα. Ρώτησα αν ήταν κάποιος υπεύθυνος εκεί. Μου είπαν ότι ήταν η πρόεδρος του ΔΣ του Ψυχιατρείου. Δεν θυμάμαι όνομα. Θυμάμαι ότι ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα με δυνατή φωνή και χαμόγελο κι ένα πολύ ιδιαίτερο άρωμα.
