Τα φαντάσματα της Αγγλίας είναι τόσο πολυάριθμα και εκκεντρικά, ώστε θα απαιτούνταν ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για την περιγραφή όλων.

Δεν υπάρχει αγγλική πολιτεία ή χωριό, το οποίο να μη φημίζεται για κάποιο εντόπιο φάντασμα και μάλιστα, σε ορισμένες κομητείες, όπως στο γυμνό και ανεμοδαρμένο Yorkshire, σχεδόν κάθε παλαιό μέγαρο δίνει την αίσθηση ότι κατοικείται από άυλες οντότητες, συχνά επικίνδυνες και εξαγριωμένες.

Αλλά και ο ίδιος ο Πύργος του Λονδίνου αποτελεί έναν ιδιότυπο χώρο συγκέντρωσης της φρίκης, με ακέφαλα σώματα, υπερφυσικές εμφανίσεις, παγερές καταιγίδες και τριγμούς αλυσίδων. Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν κουστωδίες και φρουροί του Πύργου, οι οποίοι βεβαιώνουν ότι είδαν με τα μάτια τους τις διαφανείς σκιές της θλιβερής βασιλικής φρουράς, των ευγενών και των πολεμιστών εκείνων, που, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, εκτελέστηκαν από τον σφοδρό πέλεκυ του δήμιου. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, που ένας φρουρός ισχυρίστηκε ότι είδε, κατά τη νυχτερινή περιπολία του, μια πελώρια μαύρη αρκούδα, η οποία περνούσε μέσα από τους τοίχους.

Μια άλλη φωλιά φαντασμάτων θεωρείται πως είναι ο μεγαλοπρεπής Πύργος του Windsor, η περίφημη αυτή κατοικία της βασιλικής οικογένειας. Όταν έχει πανσέληνο, εμφανίζεται ο τέως Βασιλιάς Ερρίκος Η’, μεταξύ μεσονυκτίου και δύο προ μεσημβρίας, με τόση αβρότητα στη συμπεριφορά, όση δε διέθετε ποτέ όταν βρισκόταν στον Θρόνο, ενώ οι εμφανίσεις του, κατά ένα παράδοξο τρόπο, δε συνέπιπταν ποτέ με εκείνες του φαντάσματος της Anne Boleyn, της δεύτερης συζύγου του δηλαδή, που την είχε στείλει, με δική του απόφαση, στο ικρίωμα.

Επίσης, ο Γεώργιος Γ’ παρουσιαζόταν από καιρού εις καιρόν να στέκει αγέρωχα σ’ ένα από τα παράθυρα της ανατολικής αυλής, ενώ η Ελισάβετ Α’ συνήθιζε να διασχίζει την απέραντη βιβλιοθήκη του Πύργου, περνώντας μέσα από χοντρά ράφια και απόρθητους τοίχους.

Μα, η οπτασία του Ερρίκου Η’, με την πολύκροτη ζωή και τις πολυάριθμες συζύγους, σύχναζε επίσης και σε μια άλλη βασιλική κατοικία, στα εντυπωσιακά Ανάκτορα του Hampton Court. Οι εμφανίσεις της πέμπτης συζύγου του, της Catherine Howard, ήταν οι πλέον δραματικές: το φάντασμα της Βασίλισσας αυτής, η οποία είχε αποκεφαλιστεί το 1542, κατόπιν διαταγής του αιμοσταγούς συζύγου της, διέτρεχε τον μακρύ διάδρομο, που οδηγούσε στο παρεκκλήσι, κλαίγοντας και ζητώντας έλεος με σπαρακτικές κραυγές.

Αντιθέτως, η Jane Seymour, η τρίτη στον αριθμό σύζυγος του Ερρίκου Η’, επισκεπτόταν το ίδιο Ανάκτορο μόνο μια φορά τον χρόνο, στην επέτειο της γέννησης του μοναδικού παιδιού της, ο οποίος έγινε μεγαλώνοντας ο Βασιλιάς Edward VI’. Η Jane πέθανε από επιπλοκές της γέννας, δύο μόλις εβδομάδες μετά τον ερχομό του γιου της.

Το φάντασμα της Jane συνοδευόταν πάντα από την τροφό του βρέφους, την κυρία Penn, οι δραστηριότητες της οποίας είχαν οδηγήσει σε μια ενδιαφέρουσα ανακάλυψη. Το Υπουργείο Δημοσίων Έργων της Αγγλίας, έχοντας πληροφορηθεί τη φήμη, κατά την οποία τις νύχτες ακουγόταν το ροδάνι της τροφού, αποφάσισε να διαλευκάνει την πηγή του αλλόκοτου θορύβου. Έτσι, πάρθηκε η απόφαση να γκρεμιστεί ένας τοίχος του Ανακτόρου και οι αρχιτέκτονες, που επιμελήθηκαν τις εργασίες, εντόπισαν ένα μικρό δωμάτιο, με σφραγισμένες όλες τις εξόδους του, του οποίου δε γνώριζε κανείς απολύτως την ύπαρξη. Σε μια σκονισμένη γωνιά του, βρέθηκε πράγματι ένα παμπάλαιο ροδάνι.

Επιπλέον, στη Σκωτία υπάρχει το παραμυθένιο Κάστρο του Glamis, όπου κατοικούσαν οι ευγενείς της οικογένειας Strathmore, φυλάσσοντας ένα μυστικό, που μεταβιβαζόταν μόνο από γενιά σε γενιά. Πολλοί συσχέτιζαν το μυστικό αυτό με τη γέννηση ενός τερατόμορφου παιδιού της οικογένειας των ευγενών, το οποίο το έκρυβαν μέσα στους δαιδαλώδεις χώρους του τεράστιου οικοδομήματος, κρατώντας το μακριά από τη δημόσια θέα. Το «Τέρας του Glamis», όπως είχε ονομαστεί, θεωρείται ότι το είχαν τοποθετήσει σε μια απομονωμένη πτέρυγα του Κάστρου και στη συνέχεια, έχτισαν τις εξόδους, καταδικάζοντάς το σε βέβαιο θάνατο.

Μα, στη Σκωτία δέσποζε και το Κάστρο του Airlie, που έφερε τη δική του τραγική ιστορία. Λίγους αιώνες πριν, ένας νεαρός τυμπανιστής, στην υπηρεσία του Κόμη του Airlie, ερωτεύθηκε παράφορα και πέρα από κάθε λογική, τη σύζυγο του κυρίου του.

Μόλις ο Κόμης πληροφορήθηκε το ειδύλλιο, σε μια ακραία έκρηξη ζηλοτυπίας, διέταξε να κλείσουν τον τυμπανιστή μέσα στο τύμπανό του και να τον πετάξουν από το ψηλότερο σημείο του πύργου.

Από εκείνη την ημέρα κι έπειτα, κάθε φορά που επρόκειτο να πλήξει κάποιο πένθος την κατοικία του Κόμη, ο νεαρός εμφανιζόταν στο Κάστρο, παίζοντας με το τύμπανό του ένα μελαγχολικό σκοπό.

Αλλά και στη μαγευτική έπαυλη του Blickling Hall, το φάντασμα της πολυπαθούς Anne Boleyn σεργιανίζει τον χώρο, ανήμερα της μαύρης επετείου του αποκεφαλισμού της. Έρχεται με το κεφάλι της ακουμπισμένο στα γόνατά της, πάνω σε μια άμαξα, που τη σέρνουν τέσσερα άλογα, η οποία οδηγείται από έναν επίσης ακέφαλο αμαξηλάτη. Όταν φτάνει μπροστά στο Blickling Hall, η άμαξα εξαφανίζεται. Εν τω μεταξύ, τέσσερις ακέφαλοι ίπποι μεταφέρουν από τις γύρω περιοχές τη σκιά ενός άντρα, ο οποίος βαστάει την κεφαλή του υπό μάλης. Η ασυνήθιστη αυτή συνοδεία διαλύεται, αφού περάσει κάτω από δώδεκα γέφυρες.

Το Egdehill, στην ευρύτερη περιοχή του Warwickshire, είναι κι αυτό γεμάτο από θρύλους. Στις 23 Οκτωβρίου του 1642, είχε διεξαχθεί εκεί μια αδυσώπητη μάχη μεταξύ των βασιλικών και των πουριτανών. Δύο μήνες αργότερα, μερικοί ταξιδιώτες, που διασκέδαζαν σε γειτονική τοποθεσία, άκουσαν αιφνιδίως ήχους σαλπίγγων, πολεμικές ιαχές και θρήνους πληγωμένων. Έκπληκτοι, έψαξαν τα περίχωρα, για να δώσουν λύση στο μυστήριο.

Όταν πλησίασαν στη μεγάλη πεδιάδα, όπου είχε συντελεστεί η ομώνυμη μάχη του Egdehill, ακινητοποιήθηκαν από κατάπληξη. Είδαν την ακριβή επανάληψη της μάχης, όπου αυτή τη φορά οι στρατιώτες ήταν φαντάσματα. Η μάχη διήρκεσε τρεις ολόκληρες ώρες και κατόπιν, πολεμιστές, άλογα και όπλα διαλύθηκαν στον αέρα. Ακόμη και σήμερα, οι κάτοικοι της περιοχής διαβεβαιώνουν ότι η ίδια μάχη επαναλαμβάνεται συχνά, το ίδιο μανιώδης και λυσσαλέα, όπως και τότε.

Τέλος, υπάρχει ένα φάντασμα στην Αγγλία, ίσως το πιο διάσημο, το πιο συμπαθητικό και ίσως και το πιο χρήσιμο: ο «Άντρας με τα Γκρίζα», που κατοικεί στο «Royal Theatre – Drury Lane».

Ο ξακουστός «Άντρας με τα Γκρίζα» εμφανίζεται μόνο μεταξύ της ενάτης πρωινής και της έκτης απογευματινής ώρας, ενώ το περιγράφουν ως «έναν όμορφο νέο, με αποφασιστικό πρόσωπο, αλλά με ύφος ήρεμο κι αρχοντικό». Φορεί ενδυμασία ευγενούς του 18ου αιώνα, μακρύ γκρίζο πανωφόρι, μπότες, σπαθί κι ένα τρίκωχο καπέλο πάνω από τη μακριά του φενάκη.

Χιλιάδες άνθρωποι βεβαιώνουν ότι τον έχουν δει, έως και ο έγκριτος ιστορικός Walter James MacQueen-Pope, ο οποίος έλεγε σχετικώς: «Συχνά, το φάντασμα του Άντρα με τα Γκρίζα κάθεται αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα του θεάτρου και παρακολουθεί τις πρόβες. Εάν τον πλησιάσει κάποιος, φεύγει ήσυχα και κάθεται σε άλλη πολυθρόνα. Εξαφανίζεται, μόνο αν τον κοιτάξουν με υπερβολική περιέργεια και αδιακρισία. Κανείς δε γνωρίζει ποιος ήταν κάποτε αυτός ο άντρας, μα οι φήμες λένε ότι πρόκειται για κάποιον πλουσιότατο νέο, ο οποίος ερωτεύθηκε κάποτε μια ηθοποιό και προσπάθησε να την απομακρύνει από τον εραστή της. Εκείνος, όμως, τον εκδικήθηκε, τον δολοφόνησε και εντοίχισε το πτώμα του σ’ ένα υπόγειο του θεάτρου».

Ο φιλήσυχος κι άκακος «Άντρας με τα Γκρίζα» νοείται ως ένα χρήσιμο φάντασμα, όπως προαναφέρθηκε. Οι θίασοι αναμένουν πάντοτε με ανυπομονησία την εμφάνισή του κατά τις πρόβες κάθε νέου έργου. Εάν παρουσιασθεί, το θεατρικό έργο θα στεφθεί με επιτυχία, ειδάλλως είναι καταδικασμένο να αποτύχει.

Οι μυστηριώδεις κάτοικοι των πύργων, των κάστρων, των επαύλεων και των θεάτρων της Αγγλίας εξακολουθούν να συναρπάζουν με την αέναη παρουσία τους μέσα στον στρόβιλο του χρόνου.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 02/08/1959…