Ένα άρθρο του Μάικλ Ρούμπιν που πρωτοδημοσιεύθηκε στο site του American Enterprise Institute αναδημοσιεύει με αυτό τον τίτλο το περιοδικό Newsweek το οποίο έχει σημαντική βαρύτητα διότι ήταν αυτός που είχε «προβλέψει» το πραξικόπημα εναντίον του Ρ.Τ.Ερντογάν! Ο Μάικλ Ρούμπιν είναι μέλος του American Enterprise Institute, πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου και ασχολείται με θέματα διπλωματίας της Μέσης Ανατολής.

«Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, φημίζεται για την ευθιξία του. Απαντάει και στην ελάχιστη κριτική που του ασκείται με οργή και πολλές φορές χρησιμοποιεί και την καταστολή. Ενώ ο κόσμος μπορεί να βλέπει τον ηγέτης της Τουρκίας ως έναν «νάνο» ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του ως γίγαντα της διεθνούς σκηνής και απαιτεί την ίδια υποταγή και σεβασμό από το Βερολίνο, το Άμστερνταμ και τις Βρυξέλλες όπως αυτή που έχει και απαιτεί στην Αγκυρα και την Κωνσταντινούπολη.

Δεν ανέχεται την διαφωνία των ευρωπαίων στα όσα πρεσβεύει και στην πολιτική που ασκεί πιστεύοντας ότι η διαφωνία είναι προσβολή στο αλάθητο, την σοφία και την θέση που κατέχει!

Σε αυτό το πλαίσιο, οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη την τελευταία απειλή που αναδύεται από την Τουρκία. Ο Τούρκος εθνικιστής Σεντάτ Πεκέρ περιγράφεται από τον τουρκικό Τύπο ως ηγέτης της μαφίας. Αυτός, παλαιότερα απείλησε να χρησιμοποιήσει την τουρκική Διασπορά στην Ευρώπη για να αποσταθεροποιήσει τις χώρες υποδοχής αλλά, πιο πρόσφατα, πρότεινε ότι η Τουρκία πρέπει να επιδιώξει να δολοφονήσει τους πρωθυπουργούς και τους προέδρους των ευρωπαϊκών χωρών που αψηφούν τον Ερντογάν.

Λαμβάνοντας υπόψιν τις πεποιθήσεις του Πεκέρ και τις σχέσεις του με τον υπόκοσμο, αυτό δεν είναι απαραιτήτως μια αόριστη απειλή. Η Ευρώπη δεν πρέπει να είναι η μόνη που ανησυχεί. Οι αποκαλύψεις από τα Wikileaks για τον γαμπρό του Ερντογάν δείχνουν ότι τουρκικές οργανώσεις και πληρωμένοι πράκτορες έχουν αναμειχθεί σε τέτοιου είδους απόπειρες στις ΗΠΑ.

Υπάρχει προηγούμενο εδώ. Μια νίκη για το στρατόπεδο «ναι» στο δημοψήφισμα της Τουρκίας απλά κορυφώνει την επανάσταση αργής κίνησης του Ερντογάν για να αναπροσανατολίσει την Τουρκία μακριά από τη Δύση και να κλείσει την πόρτα στην εποχή του Ατατούρκ, του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας.

Με απλά λόγια και χωρίς υπερβολή, η μετατόπιση της Τουρκίας πίσω στο ισλαμιστικό στρατόπεδο θα σηματοδοτούσε τόσο μια κατακλυσμική αλλαγή όσο και η Ισλαμική Επανάσταση του Ιράν.

Μετά την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν, πληρωμένοι δολοφόνοι κυνηγούσαν στην Ευρώπη όσους ήταν αντίθετοι στο νέο καθεστώς. Ο Αγιατολάχ Χομεινί συμπεριφερόταν ως ο αντιπρόσωπος του Θεού στη Γη και δεν ανεχόταν καμία διαφωνία.

Έτσι, δεν υπάρχει κανένας λόγος ο Ερντογάν να μην έχει την ίδια συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, ο Ερντογάν σκέφτεται πολύ σοβαρά κάτι τέτοιο.

Ενώ το καθεστώς του Ερντογάν είχε αντιταχθεί στον Πεκέρ όταν ο τελευταίος είχε απειλήσει με αιματοκύλισμα ακαδημαϊκούς που είχαν υπογράψει αίτημα για να σταματήσει η  στοχοποίηση των Κούρδων, ο Ερντογάν δεν έκανε το ίδιο με τον Πεκέρ όταν απείλησε τους ευρωπαίους ηγέτες».

Πως είχε «προβλέψει» ο Μ.Ρούμπιν το πραξικόπημα στη Τουρκία:

«Η κατάσταση στην Τουρκία είναι κακή και χειροτερεύει», έγραφε το Newsweek στις 24 Μαρτίου, σε ένα άρθρο με τίτλο «Θα γίνει πραξικόπημα εναντίον στον Ερντογάν στην Τουρκία;», το οποίο αποδείχθηκε…προφητικό!

«Δεν είναι μόνο ότι επιδεινώνεται η ασφάλεια, εν μέσω ένα κύματος τρομοκρατίας. Το δημόσιο χρέος μπορεί να είναι σταθερό, αλλά το ιδιωτικό χρέος είναι εκτός ελέγχου, ο τομέας του τουρισμού σε ελεύθερη πτώση και η πτώση του νομίσματος έχει αντίκτυπο στην αγοραστική δύναμη κάθε πολίτη», έγραφε ο Μάικλ Ρούμπιν, αναλύοντας την κατάσταση που επικρατούσε στην Τουρκία πριν από τέσσερις μήνες.

«Υπάρχει η ευρεία αίσθηση ότι, παρά τα αποτελέσματα των εκλογών, ο πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν είναι εκτός ελέγχου. Φυλακίζει αντιπάλους, κατάσχει εφημερίδες δεξιά και αριστερά, χτίζει παλάτια με το ρυθμό ενός τρελού σουλτάνου ή ενός επίδοξου χαλίφη. Τις τελευταίες εβδομάδες, για μία ακόμη φορά απείλησε να διαλύσει το συνταγματικό δικαστήριο», έγραφε το εν λόγω άρθρο, σημειώνοντας ακόμη ότι είναι διαδεδομένη η διαφθορά, κάνοντας αναφορά στον γιο του Ερντογάν, Μπιλάλ.

«Τα ξεσπάσματα του Ερντογάν προκαλούν αίσθηση, εντός και εκτός Τουρκίας. Ακόμη και τα μέλη του κόμματός του ψιθυρίζουν για την αυξημένη παράνοια η οποία, σύμφωνα με κάποιους Τούρκους αξιωματούχους, έχει φτάσει στο σημείο να προσπαθεί να βάλει αντιαεροπορικούς πυραύλους στο παλάτι του για να προστατευτεί», έλεγε το Newsweek.

«Οι Τούρκοι και ο τουρκικός στρατός ολοένα περισσότερο αναγνωρίζουν ότι ο Ερντογάν οδηγεί την Τουρκία στον γκρεμό», σημείωνε ακόμη.

«Ο Ερντογάν, πριν από καιρό, προσπάθησε να γονατίσει τον τουρκικό στρατό. Την πρώτη δεκαετία της κυριαρχίας του, τόσο η αμερικανική κυβέρνηση όσο και η ΕΕ τον στήριζαν. Αλλά αυτό ήταν πριν ακόμη και οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές του στο εξωτερικό αναγνωρίσουν το πόσο έχει βυθιστεί στην τρέλα και την απολυταρχία», έγραφε ακόμη το Newsweek.

«Ετσι, αν ο τουρκικός στρατός κινηθεί για να ρίξει τον Ερντογάν και βάλει τον στενό κύκλο του πίσω από τα σίδερα της φυλακής, θα μπορούσαν να ξεφύγουν με αυτό;», αναρωτιόνταν ο συντάκτης.

«Από πλευράς ανάλυσης, η απάντηση είναι καταφατική. Σε αυτό το σημείο, προεκλογικά, είναι αμφίβολο αν η κυβέρνηση του Ομπάμα θα έκανε κάτι παραπάνω από το να επικρίνει δριμύτατα τους όποιους ηγέτες του πραξικοπήματος, ιδιαίτερα αν αποκαλύψουν απευθείας ένα ξεκάθαρο μονοπάτι για την αποκατάσταση της δημοκρατίας», εκτιμούσε τότε το Newsweek, προσθέτοντας ότι ο Ερντογάν δεν θα κέρδιζε τη συμπάθεια που κέρδισε ο Μοχάμεντ Μόρσι της Αιγύπτου.

Προχωρώντας ακόμη παραπέρα, το Newsweek έγραφε ότι «ούτε η ευρωπαϊκή ούτε η αμερικανική κοινή γνώμη θα έβλεπε με καλό μάτι την εκτέλεση του Ερντογάν, του γιου και του γαμπρού του, ή συμμάχων- κλειδιά, αν και θα αποδέχονταν μία δίκη για διαφθορά και μακρά φυλάκιση».

«Ο Ερντογάν μπορεί ελπίζει ότι οι φίλοι του θα ξεσηκωθούν υπέρ του, αλλά οι περισσότεροι φίλοι τους- διεθνώς και εντός Τουρκίας- ελκύονται από την εξουσία του. Εκτός του παλατιού του, θα έβρισκε τον εαυτό του σε μεγάλο ποσοστό μόνο του, μία ζαρωμένη φιγούρα και σε σύγχυση, όπως ο Σαντάμ Χουσεΐν στη δίκη του. Βέβαια, όπως απέδειξε η ιστορία, το «μετά» της απόπειρας πραξικοπήματος σε βάρος του Ερντογάν εξελίχθηκε αλλιώς.