Ο θρύλος θέλει τον Αισχύλο να φοβάται τόσο τον χρησμό πως ένα ιπτάμενο αντικείμενο θα ήταν αυτό που θα του στερούσε τελικά τη ζωή, που πέρασε ένα δυσανάλογα μεγάλο μέρος του βίου του στο ύπαιθρο.
Και σύμφωνα με τον ίδιο θρύλο, σκοτώθηκε τελικά όταν του έπεσε μια ιπτάμενη χελώνα στο καραφλό του κεφάλι, την οποία έριξε ένας αετός για να σπάσει το καβούκι της σε αυτό που πέρασε για πέτρα.
Κι ενώ η ιστορία μοιάζει μύθος, οι αετοί εκτοξεύουν πράγματι χελώνες στα βράχια. Ένα μάλιστα είδος τους κάνει το ίδιο, μόνο που αντί για χελώνες ρίχνει κόκαλα στο έδαφος, καθώς δεν νοιάζεται για ζωντανή λεία.
Ο μεγαλοπρεπής γύπας (Gypaetus barbatus) τρέφεται βλέπετε σχεδόν αποκλειστικά με οστά, καταπίνοντάς τα ολόκληρα όταν αυτό είναι δυνατό. Όταν θέλουν σπάσιμο, τα πετάει από ψηλά πάνω σε πέτρες και βράχια μοστράροντας τη νοημοσύνη του.
Και την ώρα που το κάνει αυτό στα βουνά της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής, παρέχει πολύτιμες υπηρεσίες στο οικοσύστημα, περιορίζοντας τις μολύνσεις από τα πτώματα σε αποσύνθεση. Η διατροφή του συγκεκριμένου είδους γυπαετού αποτελείται κατά 95% από κόκαλα, περιμένοντας τα άλλα πτωματοφάγα όρνεα να καταβροχθίσουν τις σάρκες για να πιάσει μετά δουλειά. Εύκολη δουλειά, καθώς τα περιττά έχουν γίνει ήδη από άλλους.
Κι ενώ τα οστά ζώων μεγέθους προβάτου τα καταβροχθίζει σχεδόν ολόκληρα, δεν είναι διατεθειμένο να παραβλέψει τα κόκαλα μεγαλύτερων ζώων. Και με το ράμφος και τα νύχια του σχετικά αδύναμα, παίρνει τα κόκαλα και τα γκρεμοτσακίζει από ψηλά σπάζοντάς τα στη στιγμή. Με την οξεία όρασή του, σπανίως λαθεύει μάλιστα στο σημάδι του.
Αυτό που παίρνει από όλα αυτά είναι ένα ιδιαιτέρως, αν και απροσδόκητα, πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά γεύμα. Και δεν είναι μόνο το ασβέστιο των οστών, αλλά κυρίως ο μυελός αυτός που κάνει τη διαφορά.Πληροφορίες newsbeast.gr
Ο εν λόγω γυπαετός παραμένει το μόνο γνωστό είδος άγριας ζωής που τρέφεται με κόκαλα, καθώς κανείς άλλος δεν μπορεί να τα χωνέψει. Η ύαινα θα μασουλήσει κάνα κοκαλάκι πού και πού, αυτό όμως δεν είναι κατά κανέναν τρόπο η βασική διατροφική πηγή της. Αλλά και η κουκουβάγια θα φάει ολόκληρο το ποντίκι, θα φροντίσει ωστόσο να αποβάλει από το στόμα τα οστά του.
Πώς τα καταφέρνει ο γυπαετός; Ούτε με τροποποιημένο πεπτικό σύστημα ούτε με κάναν ειδικό τρόπο. Είναι ένα πανίσχυρο οξύ του στομαχιού του αυτά που διαλύει τα οστά, μετατρέποντάς τα σε περιττώματα σε μόλις 24 ώρες. Οι ζωολόγοι μάς λένε μάλιστα πως είναι ικανός να τρέφεται και με κρέας (έτσι μεγαλώνουν συνήθως τα μικρά τους), μόνο που δεν το προτιμούν! Προτιμούν τα κόκαλα που κανείς δεν τα θέλει, κι έτσι τα βρίσκει και τα ξαναβρίσκει πανεύκολα.
Το συγκεκριμένο είδος το ξεχωρίζουμε από τα φτερά στο κεφάλι του, κάτι που δεν έχουν συνήθως τα όρνεα, μιας και όλα τα άλλα βυθίζουν τα κεφάλια τους μέσα στα κουφάρια των ζώων, στάζοντας μετά αίμα. Ο γυπαετός έχει λοιπόν φτερά στο κεφάλι επειδή ακριβώς μπορεί, τρεφόμενος με τα καθαρά κοκαλάκια που αφήνουν πίσω τους τα πτωματοφάγα.
Και κάτι ακόμα, εξίσου εντυπωσιακό: το χρώμα τους είναι κατάλευκο! Είναι από τα λασπόλουτρα και τα παιχνίδια στο χώμα που αποκτούν το σταχτί αυτό χρώμα, ξύνοντας το περίσσιο πάνω στα βράχια. Είναι σύμβολο δύναμης και υπεροχής, καθώς όσο πιο γκρι είναι τόσο περισσότερο κυλιέται στη λάσπη, κάτι που δείχνει στα θηλυκά πως είναι καλοταϊσμένος για να έχει χρόνο για παιχνίδια και ραχάτι.
Την ίδια ώρα, με τη λάσπη καταπολεμά και τα παράσιτα του σώματός του, κι έτσι με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τον μόνο κίνδυνο που δεν μπορεί όμως να γλιτώσει είναι ο άνθρωπος, που έχει περιορίσει δραστικά τον πληθυσμό του και πλέον απειλείται με εξαφάνιση…
