Η συντριβή του ελικοπτέρου UH-1H στο Σαραντάπορο της Ελασσόνας έρχεται να καταδείξει την αρχαιότητα του συγκεκριμένου ελικοπτέρου (εποχής Βιετνάμ) που πετάει ακόμη λόγω της αυτοθυσίας των χειριστών και βεβαίως των τεχνικών της Αεροπορίας Στρατού. Τα αίτια της τραγωδίας (τέσσερις από τους επιβαίνοντες σκοτώθηκαν και μία αρχιλοχίας κατάφερε να διασωθεί τραυματισμένη) παραμένουν ακόμη άγνωστα αν και ορισμένοι αναφέρουν πώς είδαν το μοιραίο ελικόπτερο να «χτυπάει» σε ηλεκτροφόρα σύρματα.
Ακόμη και να συνέβη όμως αυτό κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να προηγήθηκε. Μπορεί να υπήρξε κάποια μηχανική βλάβη ή βλάβη στο πηδάλιο και η «σύγκρουση» του με τα ηλεκτροφόρα σύρματα να ήταν αποτέλεσμα αυτής. Ενδέχεται το ελικόπτερο να «χτυπήθηκε» από κάποιο ισχυρό καθοδικό ρεύμα. Κανείς δεν γνωρίζει. Χειριστής του UH-1H πάντως φέρεται να ήταν ο πολύ έμπειρος υποδιοικητής του 1ου Τάγματος Ελικοπτέρων.
Η επιτροπή εμπειρογνωμόνων θα διερευνήσει τα αίτια και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη το δυστύχημα. Ότι όμως και να προκύψει τα συγκεκριμένα ελικόπτερα θα έπρεπε να έχουν ήδη αποσυρθεί, αφού μιλάμε για έναν τύπο ελικοπτέρου της εποχής του Βιετνάμ, αλλά εξακολουθεί και βρίσκεται σε ενέργεια καθώς οι μεταφορικές ανάγκες είναι μεγάλες και δεν υπάρχει η δυνατότητα κάλυψης τους από άλλα μέσα.
Οι επιτελείς του Πενταγώνου και ειδικότερα του Στρατού Ξηράς εκτιμούν πώς με την παραλαβή των 10 «Σινούκ» από τον Αμερικανικό Στρατό ίσως καλυφθούν κάποιες ανάγκες αλλά και πάλι το πρόβλημα δεν λύνεται. Τα μεταφορικά ελικόπτερα NH-90 που αποκτήθηκαν επί Γιάννου Παπαντωνίου και πληρώθηκαν χρυσά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο μεταφορικό έργο του Στρατού Ξηράς, αφού έχουν πολλές και μεγάλες αδυναμίες.
Σε πολλές περιπτώσεις προτιμάται να χρησιμοποιούνται UH-1H παρά NH-90 ειδικά σε αποστολές που τα εδάφη ανάπτυξης των δυνάμεων δεν είναι επίπεδα. Με λίγα λόγια πληρώσαμε πανάκριβα ελικόπτερα (τα NH-90) τα οποία μπορούν να προσγειωθούν μόνο σε… γήπεδα.
Το νέο δυστύχημα όμως σήμερα στην Ελασσόνα δείχνει πώς τα UH-1H ότι και να προσπαθούν να κάνουν οι τεχνικοί της Αεροπορίας Στρατού έχουν φάει προ πολλού τα… ψωμιά τους και κάποια στιγμή θα πρέπει να αποσυρθούν για να μην θρηνήσουμε και άλλες θύματα.
Τα συγκεκριμένα ελικόπτερα χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο του Βιετνάμ,ήδη από τον Απρίλιο του 1962, προτού επισήμως οι ΗΠΑ εμπλακούν στον πόλεμο αυτό. Τα πιο βελτιωμένα UH-1H με αυξημένη μεταφορική ικανότητα, όπως αυτά που ανήκουν στο στόλο της Αεροπορίας Στρατού, άρχισαν να παράγονται για το στρατό των ΗΠΑ το 1967.
Το 1970, στο αποκορύφωμα των πολεμικών επιχειρήσεων στο Βιετνάμ, οι Αμερικανοί διέθεταν εκεί πάνω από 3.900 ελικόπτερα, από τα οποία τα δύο τρίτα ήταν UH-1H. Πάνω από 5.500 είχαν κατασκευάσει οι Αμερικανοί μέχρι τη λήξη της γραμμής παραγωγής το 1982.
Στον ελληνικό Στρατό άρχισαν να εντάσσονται το 1969. Παραδόθηκαν σε διάφορες παρτίδες UH-1H σταδιακά μέχρι το 1981. Ο αριθμός τους με την παραλαβή μερικών ακόμα μεταχειρισμένων από το στρατό των ΗΠΑ το 1993, έφτασε να αριθμεί τα 101 ελικόπτερα.
Πολλά όμως αποσύρθηκαν λόγω δομικών προβλημάτων και αδυναμίας συντήρησης τους, κάποια συνετρίβησαν και σήμερα παραμένουν επιχειρησιακά όχι περισσότερα από 35 ελικόπτερα. Τον Ιούνιο του 2004, το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο απέρριψε ως ασύμφορο λόγω παλαιότητας τον εκσυγχρονισμό των UH-1H που τίθενται πια σε διαδικασία απόσυρσης. Από τότε είχαμε 2 πτώσεις και 7 θανάτους στελεχών.
