Ο Μιχάλης Ρέππας κατά τη διάρκεια συνέντευξής του, τοποθετήθηκε μεταξύ άλλων και για τους συναδέλφους του που επιλέγουν να πάρουν μέρος σε ριάλιτι αλλά και για τη δική του συμμετοχή στο YFSF.
Πως ερμηνεύετε το γεγονός ότι πολλοί νέοι πλέον διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον μέσα από τη συμμετοχή τους σε ριάλιτι;
Φαντάζομαι ότι, αφού γίνεται, είναι λογικό και εξηγήσιμο. Τώρα το ότι δεν έχω κάτσει προσωπικά ο ίδιος να ψάξω γιατί συμβαίνει, δεν έχει σημασία. Εγώ είμαι άνθρωπος συγκεκριμένης γενιάς, με συγκεκριμένες εμπειρίες και απόψεις. Καμιά φορά σκέφτομαι με βάση το «αρέσει – δεν μου αρέσει» και λέω. «Μήπως είσαι γεροντοκόρη, ρε Μιχάλη;». Καινούργια χρόνια και ήθη.
Εγώ, για παράδειγμα, τη ραπ την ακούω στ’ αυτιά μου σαν θόρυβο. Εγώ έμαθα ως μουσική μου να αναγνωρίζω κάτι που έχει μελωδία, όχι απλοϊκή. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι εγώ ο σωστός. Ε, και τι σημαίνει αυτό; Να πάρω έναν οδοστρωτήρα και να λέω: «Α, στα χρόνια μας εμείς ήμαστε καλύτεροι;». Μπορεί να είναι μια τέχνη που εγώ δεν μπορώ να συλλάβω. Το ότι απωθεί εμένα δεν σημαίνει ούτε ότι είναι λάθος αλλά ούτε και παρακμιακό.
Το ότι εγώ στη νεότητα μου δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να πάω σε ένα ριάλιτι δεν σημαίνει ότι είμαι πιο σωστός ή πιο λάθος από κάποιον που το σκέφτεται. Κι εγώ πήρα μεγάλη χαρά από τη συμμετοχή μου στο YFSF. Αν δεν υπήρχε η «φτώχεια», εγώ δεν θα είχα πάει στην κριτική επιτροπή και θα είχα στερήσει από τον εαυτό μου μια μεγάλη χαρά.
Πέρασα πάρα πολύ ωραία με σούπερ ταλαντούχους ανθρώπους σε μια συνθήκη που αν μου την πρότειναν πριν από μερικά χρόνια θα έλεγα: «Όχι, δεν έχω θέση εγώ να πάω εκεί πέρα». Ξαφνικά κατάλαβα: «Σιγά, ρε φίλε, τι είναι; Μια πλάκα είναι». Αλλάζουμε και εμείς οι ίδιοι πολλές φορές. Έχει πλάκα, έχει γέλιο να δοκιμάζεις πράγματα.
