Η κατάληψη της Μικράς Ασίας μετά τον βυζαντινό εμφύλιο του 1071-1072 δεν έγινε τόσο από κεντρικό σχεδιασμό της αυτοκρατορίας των Σελτζούκων, της οποίας μετά το θάνατο του Αλπ Αρσλάν ηγείτο ο υιός του Μαλίκ Σαχ (1072-1096), αλλά από τις αεικίνητες τουρκομανικές φυλές και στρατηγούς οι οποίοι αναζητούσαν δική τους γη και εξουσία, όχι απαραίτητα πιστή στην κεντρική αρχή.
Την δεκαετία του 1070 διακρίθηκαν οι υιοί του Κουτλουμούς, ξαδέλφου και ανταγωνιστή του Αλπ Αρσλάν, με κυριότερο τον Σουλεϊμάν. Ο εγγενής κατακερματισμός των Τούρκων, ο οποίος συνεχίστηκε και τον 12ο αιώνα, αποτέλεσε σοβαρό ανασταλτικό παράγοντα της επέκτασής τους και ευνόησε τη βυζαντινή διπλωματία και στρατηγική.
Ο αλληλοσπαραγμός των Βυζαντινών, και ειδικά η στάση του Ρουσέλιου, αποπροσανατόλισαν την άμυνα της αυτοκρατορίας με ολέθρια αποτελέσματα. Για τα όσα ακολούθησαν μετά το Μαντζικέρτ και την στρατιωτική κατάρρευση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, δείτε το νέο μας βίντεο:
