Στο ίδιο έργο θεατές στο Νοσοκομείο Λαμίας, με ασθενείς να περιμένουν στην ουρά για να χειρουργηθούν ελλείψει αναισθησιολόγου, εφημερίες χωρίς προσωπικό και κυρίως πολίτες δυσαρεστημένους και ανήσυχους για την πορεία και την τύχη της υγείας τους.
Είναι γνωστό ότι το ΓΝ Λαμίας υπολειτουργεί εδώ και πολύ καιρό, αφού οι ελλείψεις, ειδικά σε ιατρικό προσωπικό, φτάνουν το 50% (υπηρετούν 72 γιατροί για 143 οργανικές θέσεις)!. Οι μόνοι που φαίνεται να μην μπορούν να το καταλάβουν, είναι δυστυχώς όσοι έχουν την ευθύνη της χάραξης πολιτικής σε αυτόν τον τόπο, οι οποίοι τσακώνονται μεταξύ τους εάν πρέπει να μείνει ή να φύγει ο ήδη "παραιτημένος" από τον Υπουργό, διοικητής του ΓΝ Λαμίας Παναγιώτης Ζυγούρης.
Το πρόβλημα των αναισθησιολόγων έχει μπει ήδη στο δεύτερο χρόνο του, με τρία μόλις άτομα να πρέπει να σηκώσουν το βάρος τακτικών και έκτακτων περιστατικών.
Σε κάποιες περιπτώσεις οι αναγκαστικές εφημερίες και οι αναγκαστικές μετακινήσεις (τα «εντέλλεσθε» που καταγγέλλουν οι Νοσοκομειακοί γιατροί) μπορεί να λειτούργησαν, αλλά και οι «υπάλληλοι» (τη λέξη «σκλάβοι» χρησιμοποίησε στο τετ-α-τετ με τον διοικητή ο νέος Πρόεδρος της ΕΙΝΚΥΦ Βασίλης Κυριακάκης) έχουν όρια και τρόπους να αμύνονται σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι ψιχαλίζει.
Η αναισθησιολόγος, που είχε μείνει μόνη της λόγω προβλημάτων υγείας των άλλων δυο, μετά από τρία 24ωρα υπηρεσίας κατέρρευσε και έτσι είχαμε εκ νέου αναβολές σε χειρουργεία, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα άμεση λύση.
Στην πρόσφατη αιχμηρή ανακοίνωση της Ένωσης Ιατρών Νοσοκομείου και ΚΥ Φθιώτιδας (ΕΙΝΚΥΦ), ο Διοικητής του Νοσοκομείου είχε μόνο να κάνει διαπιστώσεις ότι δηλαδή φταίνε οι άλλοι και συγκεκριμένα η 5η ΥΠΕ και το Υπουργείο.
Προφανώς και έχει δίκιο στο γεγονός ότι φταίνε οι πολιτικοί του προϊστάμενοι που μετά τα όσα έχουν γίνει ή πιο σωστά δεν έχουν γίνει στο μεγαλύτερο Νοσοκομείο της Περιφέρειας, εξακολουθούν και τον κρατάνε στο πόστο του! Σαφώς και έχουν εκείνοι την μεγαλύτερη ευθύνη που κοιτάνε να μην χαλάσουν το προφίλ τους αδιαφορώντας αν θα πεθάνει κόσμος που περιμένει μήνες για ένα χειρουργείο.
Πρόσφατο παράδειγμα είναι η Ογκολογική που μόνο εξαιτίας της αρνητικής δημοσιότητας του θέματος δόθηκε προσωρινή και κατά ένα μικρό ποσοστό, λύση (μία φορά την εβδομάδα και για δύο μήνες έρχεται ογκολόγος από το Βόλο).
Επιτέλους σκεφτείτε και τον απλό πολίτη. Τον άνθρωπο που ετοιμάστηκε να χειρουργηθεί (ψυχικά, σωματικά) και του λέτε με ευκολία, ότι δεν μπορεί να γίνει το χειρουργείο του. Τον καρκινοπαθή που δεν ξέρει αν αύριο θα ζει και τον βάζετε να ψάχνει Ογκολόγο. Τον άνθρωπο που παθαίνει κάτι έκτακτο και περιμένει αιμορραγώντας ή σφαδάζοντας από τους πόνους στα επείγοντα γιατί δεν υπάρχει προσωπικό ή που πλέον δεν εμπιστεύεται καν να περάσει το κατώφλι των ΤΕΠ.
Σε οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία, ή Νομικό Πρόσωπο που θα θέλατε να πειραματιστείτε με τους ανθρώπους και τα μοντέλα διοίκησης, θα μπορούσαμε ίσως να το καταλάβουμε. Το να παίζεται όμως τόσους μήνες με τη λειτουργία του Νοσοκομείου, είναι δυστυχώς από γελοίο ως επικίνδυνο.
