Υπάρχουν ηθοποιοί που αγαπήθηκαν από τους θαυμαστές τους για το πόσο καλοί ήταν και άλλοι, για το πόσο καλά έπαιξαν τους ρόλους τους. Κατά κοινή ομολογία κάποια ονόματα, άφησαν εποχή με την υποκριτική τους δεινότητα και έμειναν στη μνήμη μας με τους ρόλους τους. Υποδύθηκαν πρόσωπα ιστορικά, ανθρώπους μισητούς προς την ανθρωπότητα κι όμως τίποτα δεν εμπόδισε το κοινό, από το να τους καταχειροκροτήσει.

Είναι φυσικό, ότι το να υποδύεσαι αληθινούς εγκληματίες πολέμου και όχι μόνο, είναι πάντοτε αποθαρρυντικό, κι όμως αυτοί οι ηθοποιοί ξεκλείδωσαν τα στοιχεία των χαρακτήρων και «πάτησαν τα σωστά κουμπιά», αποφεύγοντας να πέσουν στην παγίδα της υπερβολής και της καρικατούρας. Φώτισαν με πάθος τη σκληρότητα, τον ναρκισσισμό και το κακό που θέριευε την ψυχή τους.

Ακολουθούν δέκα από αυτούς που χάρισαν αξιομνημόνευτες ερμηνείες για τους «κακούς» τους ρόλους.

Ρέιφ Φάινς / Άμον Γκετ στην ταινία «Η λίστα του Σίντλερ»

Ο Ρέιφ Φάινς ενσάρκωσε τον Άμον Γκετ, διοικητή του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης Πλάζοφ, κοντά στην Κρακοβία. Ο ρόλος αυτός αντιπροσώπευσε τη νοοτροπία πίσω από τις φρικαλεότητες, που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Ο ρόλος του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Το επίτευγμα του Φάινς ήταν να καταφέρει να ενσαρκώσει με επιτυχία έναν άνθρωπο χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης. Σε κάθε σκηνή στην οποία εμφανιζόταν, η κάμερα τον έβρισκε με ένα βλέμμα αηδίας στο πρόσωπό του. Ο Άμον Γκετ μισούσε αληθινά τον εβραϊκό λαό και ένιωθε περήφανος για τη γενοκτονία.

Μπρούνο Γκανζ / Αδόλφος Χίτλερ στην ταινία «Καταστροφή» 

Ο Μπρούνο Γκανζ υπήρξε τόσο καλός ως Αδόλφος Χίτλερ, που ενέπνευσε με την ερμηνεία του και ένα meme. Η ταινία με τίτλο «Καταστροφή» καλύπτει με τη θεματολογία της, τις τελευταίες 10 ημέρες της ζωής του Χίτλερ, ενώ κρύβεται στο καταφύγιό του, αρνούμενος να αναγνωρίσει και να δεχτεί την ήττα του.

Οι ψυχολόγοι έχουν υποστηρίξει, ότι ο Χίτλερ ήταν ένας κακοήθης ναρκισσιστής. Έδειξε χαρακτηριστικά έλλειψης ενσυναίσθησης, αντικοινωνικής συμπεριφοράς, παρανοϊκής σκέψης και αποκάλυψε τις σαδιστικές του τάσεις. Ο Μπρούνο Γκανζ έδειξε με μαεστρία τον τρόπο, με τον οποίο μπορούν να συνδυαστούν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και να συσσωρευτούν σε έναν ανθρώπινο κορμί. Ο Χίτλερ υπήρξε μια ανθρώπινη ωρολογιακή βόμβα, που ήταν ικανή να εκραγεί με την παραμικρή πρόκληση, πραγματική ή φανταστική.

Ο ηθοποιός με την ερμηνεία του κατάφερε να απεικονίσει τη γνωστική ασυμφωνία που ένιωθε ο Χίτλερ, γνωρίζοντας ότι το Τρίτο Ράιχ επρόκειτο να πέσει, ενώ ταυτόχρονα πίστευε πως ο ίδιος δεν είχε κάνει κανένα λάθος. Ο Γκανζ απέφυγε να δαιμονοποιήσει τον Χίτλερ στην «Καταστροφή», αλλά εστίασε στην ψυχική ασθένεια, που τροφοδότησε τις ασυγχώρητες ενέργειές του. 

Φόρεστ Γουίτακερ / Ίντι Αμίν στην ταινία «Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας» 

Ο Ίντι Αμίν υπήρξε ένας από τους χειρότερους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Ως πρόεδρος της Ουγκάντα ​​χαρακτηρίστηκε ως «Χασάπης», καθώς υπήρξε υπεύθυνος για τις διώξεις διαφόρων εθνικών ομάδων της χώρας. Το κόστος σε ανθρώπινες ζωές κατά τη διάρκεια διακυβέρνησης της χώρας από τον Ιντί Αμίν, ήταν τεράστιο όχι μόνο εξαιτίας του αριθμού των νεκρών, αλλά και της απάνθρωπης μεταχείρισης.

Ο Φόρεστ Γουίτακερ κέρδισε Όσκαρ για τον ρόλο του Αμίν στην ταινία «Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας». Ο ηθοποιός πολύ συχνά στην καριέρα του ενσάρκωσε τέτοιες προσωπικότητες και πάντα έπαιξε με εξαιρετικά πειστικό τρόπο τον έξαλλο και τον επιθετικό.
Σε αυτή την ταινία κατάφερε να μεταφέρει στο κοινό τον τρόπο με τον οποίο ο Αμίν μπορούσε να είναι κερδίσει την εύνοια κάποιας μερίδας του κόσμου, για αυτό και στην πραγματικότητα βρήκε υποστηρικτές, παρά της φρικαλεότητες που διέπραξε. 

Χοακίν Φοίνιξ / «Commodus»  στην ταινία «Μονομάχος» 

Δεκαεννέα χρόνια πριν κερδίσει το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στον «Τζόκερ», ο Χοακίν Φίνιξ κέρδισε την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον ρόλο του στην ταινία «Μονομάχος». Ο ηθοποιός ενσάρκωσε τον «Commodus», τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, ο οποίος εκτελούσε μεταξύ άλλων, οποιονδήποτε τον δυσαρεστούσε, συμπεριλαμβανομένων των επιφανών γερουσιαστών και του αρχηγού του.

Ο Φοίνιξ κατάφερε να αποδώσει αυτή την εκδικητική προσωπικότητα στον φακό και έδειξε αληθινά «ενοχλητικός» στην ταινία. Ο ηθοποιός κατάφερε να δείξει το πόσο αδιάφορος υπήρξε ο αυτοκράτορας για την ανθρώπινη ζωή. Μάλιστα είναι γνωστό ότι ο Commodus, τρελάθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του και ο Φοίνιξ ενσωμάτωσε αυτή την ψυχική αστάθεια στην απόδοσή του. Μπορεί ο Μπενίσιο ντελ Τόρο να κέρδισε το Όσκαρ εκείνη τη χρονιά, όμως ο ρόλος αυτός του Φοίνιξ παρέμεινε, ως ένα από τα πιο αξιοθαύμαστα έργα του. 

Ντόναλντ Πλέζανς / Χάινριχ Χίμλερ στην ταινία «Ο αετός πάτησε στη γη»

Ο Ντόναλντ Πλέζανς σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του υποδύθηκε μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων. Στην ταινία «Ο αετός πάτησε στη γη» του 1976, υποδύθηκε τον Χάινριχ Χίμλερ, που υπήρξε ο ηθικός αυτουργός του Ολοκαυτώματος. Από την θέση του, ως «Ανώτατος Αρχηγός» των SS, πραγματοποίησε την εξόντωση των Εβραίων και των άλλων ανεπιθύμητων, στο Ράιχ, κοινωνικών ομάδων.

Ο ηθοποιός ενσαρκώνοντας μία τέτοια κακουργηματική προσωπικότητα κατάφερε να φτάσει στην ουσία του Χίλμερ, μιας ψυχής γεμάτης με μίσος και κακία, που μπορούσε να συλλάβει με το μυαλό του, τις αποτρόπαιες πράξεις του Ολοκαυτώματος. Υπάρχει μία ψυχρή προσέγγιση του ηθοποιού προς τον ρόλο, μία τέτοια ψυχρότητα που καταφέρνει να αποδώσει την απάνθρωπη ποιότητα ενός προσώπου, που μπόρεσε να καταστρώσει ένα τέτοιο σχέδιο, όπως αυτό της γενοκτονίας των Εβραίων.

Γκρέγκορι Πεκ / Γιόζεφ Μένγκελε στην ταινία «Ανθρωποκυνηγητό σε δύο Ηπείρους»

Ο Γκρέγκορι Πεκ συνδέθηκε κυρίως στην καριέρα του με ευγενείς ή ηρωικούς χαρακτήρες. Στην ταινία «Ανθρωποκυνηγητό σε δύο Ηπείρους», υποδύθηκε έναν ελαττωματικό άνθρωπο τον Γιόζεφ Μένγκελε, τον λεγόμενο «Άγγελο του Θανάτου», που πραγματοποίησε ακραίες ενέργειες και έστειλε αμέτρητους αθώους ανθρώπους στους θαλάμους αερίων στο Άουσβιτς.

Γράφοντας στη Washington Post, ο Γκάρι Άρνολντ, σχολίασε ότι ο Πεκ με τον ρόλο του Μένγκελε απέδωσε την απροσδόκητη όρεξη του χαρακτήρα, για να διαπράξει το κακό.

Μάλιστα πρόσθεσε, ότι ο ηθοποιός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ευκαιρία του, να βρει τα κίνητρα πίσω από μια προσωπικότητα, που προχώρησε σε ενέργειες που οι περισσότεροι από εμάς, δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε. Μέσα από την ερμηνεία του κατάφερε να υποδείξει το τέρας που κρυβόταν κάτω από τη γραφειοκρατική πρόσοψη. 

Ρόμπερτ Ντυβάλ / Γιόζεφ Στάλιν στην ταινία «Στάλιν»

Ο Ρόμπερτ Ντυβάλ έχει καταφέρει να αποδώσει καθόλη τη διάρκεια της καριέρας του σπουδαίους ρόλους και να χαρίσει στο κοινό του συναρπαστικές ερμηνείες, σε ταινίες όπως ο «Νονός», η «Αποκάλυψη Τώρα», ο «Μεγάλος Σαντίνι» και το «Τρυφερό Έλεος». Κάθε φορά που εμφανιζόταν στην οθόνη, έπαιζε είτε έναν ηρωικό, είτε έναν κακόβουλο ρόλο. Στην ταινία του 1992, ως Γιόζεφ Στάλιν η ερμηνεία του υπήρξε υποδειγματική.

Ο Στάλιν ήταν μια επιβλητική φιγούρα, που χρειάστηκε έναν ηθοποιό του διαμετρήματος του Ντυβάλ, για να τον ζωντανέψει στην οθόνη. Ο ηθοποιός είναι με τρομερή επιτυχία ενσάρκωσε τον επαναστάτη Στάλιν, ο οποίος μετατράπηκε σε δικτάτορα. Ο Ρόμπερτ Ντυβάλ παρουσίασε στη μεγάλη οθόνη αυτή τη δραματική μετάβαση, ενώ και η φυσιογνωμία του με το μουστάκι, πραγματικά έμοιαζε με τον Γιόζεφ Στάλιν, κάνοντας την παρουσία του στην ταινία ακόμα πιο «εκνευριστική». 

Άντονι Χόπκινς / Αδόλφος Χίτλερ στην ταινία «Το καταφύγιο»

Η «Σιωπή των Αμνών» απέδειξε ότι ο Άντονι Χόπκινς, μπορεί να ενσαρκώσει μια φιγούρα κακού. Ωστόσο, χρόνια πριν μετατρέψει τον Hannibal Lecter σε μόνιμο μέρος του λεξικού της ποπ κουλτούρας, έκανε κάτι παρόμοιο και με τον Αδόλφο Χίτλερ στην ταινία «Το Καταφύγιο».

Η τηλεοπτική ταινία του 1981 ακολουθεί τον Χίτλερ κατά τις τελευταίες του μέρες, κρυμμένο στο καταφύγιό του, καθώς η Μάχη του Βερολίνου μαίνεται. Ο Χόπκινς δραματοποιεί την οργή και την παράνοια, που οι ιστορικές αφηγήσεις μαρτύρησαν, ότι εκτοξεύτηκαν από τον Χίτλερ εκείνη την περίοδο. Πέρα από αυτό, απεικονίζει την αίσθηση φόβου που κυριαρχούσε τον Χίτλερ, τη στιγμή που έβλεπε τη βασιλεία του να φτάνει στο τέλος της.

Νικολάι Τσερκάσοφ / Ιβάν ο Τρομερός στην ταινία «Ιβάν ο Τρομερός»

Ο Νικολάι Τσερκάσοφ έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο στη διμερή ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν, «Ιβάν ο Τρομερός». Το πρώτο μέρος κυκλοφόρησε το 1944, αλλά το δεύτερο κυκλοφόρησε μόλις το 1958. Αυτό συνέβη, διότι ο Γιόζεφ Στάλιν εξοργίστηκε με τη συγκεκριμένη ταινία και απαγόρευσε τη κυκλοφορία της. Μάλιστα, ο Αϊζενστάιν δεν κατάφερε ποτέ να ολοκληρώσει το προγραμματισμένο τρίτο κεφάλαιο.

Ο Ιβάν, κέρδισε το παρατσούκλι του, ως τρομερός, χάρη στην αμετανόητη σκληρότητά του. Ο Νικολάι Τσερκάσοφ κατάφερε να παρουσιάσει αυτό το κακό στοιχείο της προσωπικότητας του Ιβάν στην απόδοσή του. Η προσέγγιση του Αϊζενστάιν, που αποφεύγει τον ρεαλισμό και αγγίζει την υπερβολή υπέρ μιας οριακής γελοιογραφίας, απέδωσε ορθά έναν «γύπα». Ο ηθοποιός επαίνεσε τον κριτικό Τζέιμς Χόμπερμαν, καθώς οραματίστηκε έναν «σκυφτό, κοκαλιάρικο Ιβάν», που θα μπορούσε «να είχε το πρότυπο ενός γύπα της Disney».
Το έργο του Τσερκάσοφ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του, πώς μια ιμπρεσιονιστική άποψη για μια ιστορική προσωπικότητα, μπορεί να είναι εξίσου αποτελεσματική με μια ρεαλιστική.

Ταντανόμπου Ασάνο / Τζένγκις Χαν στην ταινία «Μογγόλος»

Η ταινία «Μόγγολος» του 2007 παρουσιάζει τα πρώτα χρόνια της ζωής του Τζένγκις Χαν. Αφηγείται την εποχή του ως σκλάβος, πριν έρθουν τα γεγονότα, που τον οδήγησαν στο να κατακτήσει τον κόσμο αργότερα.

Ο Ταντανόμπου Ασάνο υποδύθηκε τον χαρακτήρα και με την απόδοσή του, κέρδισε σωρεία επαίνων για το έργο του, που δείχνει πώς αυτός ο άνδρας εξελίχθηκε από σκλάβος σε εκκολαπτόμενος κατακτητής. Η Ντάνα Στίβενς στο περιοδικό «Slate» είπε: «Ο Ασάνο προβάλλει μια προγενέστερη αυτοκυριαρχία, υψώνοντας σπάνια τη φωνή του πάνω από μια σιγανή μουρμούρα». Αυτό είναι το κλειδί για την απόδοσή του.

Ο ηθοποιός υποδύεται τον Χαν πριν γίνει ο «Τζένγκις Χαν», επομένως η αποστολή του είναι να παρουσιάσει όλα τα εσωτερικά στοιχεία, που θα οδηγήσουν τελικά τον χαρακτήρα να γίνει η ιστορική φιγούρα που γνωρίσαμε.