Παρότι δεν το λένε τα αηδόνια στα βουνά, συγγνώμη τα ΜΜΕ, η εκπαίδευση είναι ένας από τους τομείς που περισσότερο επλήγησαν από τον κορωνοιό και την υπεραντίδραση που σημειώθηκε στην χώρα μας για την αντιμετώπισή του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Επιστρέφοντας στα σχολεία πολλοί είναι αυτοί (γονείς, μαθητές αλλά και εκπαιδευτικοί), οι οποίοι πιστεύουν ότι η κρίση άφησε θετικό στίγμα στην εκπαίδευση. Τονίζουν ότι αυξήθηκε η χρήση των ψηφιακών εργαλείων και η εξοικείωση εκπαιδευτικών και μαθητών μαζί τους. Υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι τα σχολεία δεν έπρεπε να ανοίξουν ούτε τώρα, καθώς και μεγάλο κίνδυνο διάδοσης του ιού διαβλέπουν αλλά και υποστηρίζουν ότι μια χαρά γινόταν το μάθημα με την τηλεκπαίδευση ως τώρα.

Αυτή, ακριβώς, η αντίληψη είναι η μεγάλη πληγή που αφήνει ο κορωνοιός στην εκπαίδευση. Η πεποίθηση ότι η ψηφιακή μάθηση και η τηλεδιδασκαλία είναι εφάμιλλη της πραγματικής είναι το πλέον επικίνδυνο που μπορεί να σκέφτεται κανείς για το σχολείο. Το να εξηγήσω γιατί, δεν μπορεί να γίνει ούτε επιγραμματικά εδώ. Θα σημειώσω μόνο ότι η τηλεκπαίδευση μπορεί να υποκαταστήσει ένα 80% της διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο, ένα 50% στην δευτεροβάθμια και ένα 20-30% στην πρωτοβάθμια.

Και πέρα από αυτό, που είναι το σπουδαιότερο, καθώς για αυτό λειτουργεί η εκπαίδευση, για τους μαθητές, υπάρχει και κάτι τραγικό για τους εκπαιδευτικούς. Πολλοί λιγότερες θέσεις εργασίας, αν κυριαρχήσει η τηλεκπαίδευση. Εάν δε, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι, στο μέλλον υποκαταστήσει πλήρως την πραγματική διδασκαλία, τότε οι θέσεις απλά δεν θα υπάρχουν. e-διδασκαλία σημαίνει e-δάσκαλοι.