Ο Τσάπλιν υπήρξε σπουδαίος. Την εποχή του βωβού κινηματογράφου, δεν βοήθησε απλά στη δημιουργία ταινιών, ήταν ο πιο δημοφιλής και αναγνωρίσιμος σταρ σε παγκόσμιο επίπεδο.
Με την έλευση του ήχου, στη δεκαετία του ’30, η περσόνα του μικρού αλητάκου που επιμελώς έχτιζε, από ταινία σε ταινία, άρχισε να ξεθωριάζει.
Αυτό, σε συνδυασμό με τις πολιτικές του απόψεις (που εξακολουθητικά τον έβαζαν σε μπελάδες), τον έκαναν να εγκαταλείψει τις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1952. Η αυτοεξορία του διήρκησε 20 χρόνια.
Τελικά, το 1971, αποδέχθηκε την πρόσκληση της Ακαδημίας να επιστρέψει στην πόλη που τον έκανε διάσημο, για να παραλάβει το τιμητικό του Όσκαρ.
Ο Τσάπλιν δεν ήταν απλά θρύλος, ήταν ένα κινηματογραφικό έμβλημα, μπορεί κανείς να νιώσει, παρακολουθώντας αυτό το βίντεο, ότι εκείνη τη βραδιά όλοι ήταν ηλεκτρισμένοι, από το γεγονός και μόνο ότι βρίσκονταν στον ίδιο χώρο μ’ αυτόν.
Αυτή η ατμόσφαιρα κράτησε μέχρι το τέλος της τηλεοπτικής μετάδοσης, ακόμα και μετά την βράβευση του «Ανθρώπου από τη Γαλλία», του Γουίλιαμ Φρίντκιν, με το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.
Ο τότε πρόεδρος της Ακαδημίας, Ντάνιελ Τάραντας, ανέβηκε τότε στη σκηνή για να παρουσιάσει ένα σύντομο φιλμικό κλιπ-ρετροσπεκτίβα της καριέρας του Τσάπλιν.
Όταν άναψαν τα φώτα, ο Τσάπλιν βρισκόταν ήδη στη σκηνή, και το κοινό σηκώθηκε όρθιο για να χαρίσει στον μεγάλο αυτό καλλιτέχνη, το πιο θερμό και διαρκές χειροκρότημα στην ιστορία του θεσμού.
Η έκπληξη και η συγκίνησή του, ήταν εμφανείς, βλέποντας όλο το Χόλυγουντ της εποχής να τον χειροκροτεί, με τόση αγάπη και σεβασμό.
Αυτό που ακολούθησε (με τον Τζακ Λέμον να συνεισφέρει αποφασιστικά στη συγκινησιακή φόρτιση της στιγμής), είναι, πραγματικά, κάτι που αξίζει να δείτε, και να αποθησαυρίσετε.
