Η γέφυρα του Πηνειού στη Λάρισα, σε επιχρωματισμένη καρτ ποστάλ του Στεφ. Στουρνάρα (Βόλος), No 114, επανέκδοση του επιστολικού δελταρίου No.8 του ιδίου φωτογράφου-εκδότη.
Χρονολογία: 1905~1907.
Σύμφωνα με το , για το ιστορικό υπόβαθρο της συγκεκριμένης γέφυρας, μπορούμε να αναφέρουμε συνοπτικά ότι:
Για την κατασκευή της υπήρχε η άποψη ότι ήταν έργο των ύστερων βυζαντινών χρόνων. Σήμερα όμως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι την είχε ανεγείρει ο Χασάν μπέης, εγγονός του κατακτητή της Θεσσαλίας [1423] Τουρχάν μπέη. Επομένως πρέπει να χρονολογηθεί σαν κτίσμα του τέλους του 15ου αιώνα. Θεωρείται ότι ήταν η πρώτη γνωστή πέτρινη αμαξιτή γέφυρα του θεσσαλικού χώρου. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες και στατικά στερεότερες της χώρας. Είχε μήκος 120 μέτρα και πλάτος 4,5 μέτρα, το οποίο μόλις επέτρεπε με κάποια δυσκολία τη διασταύρωση δύο αμαξών. Ήταν εννεάτοξη, χωρίς πεζοδρόμια και στα πλάγια υπήρχαν σε χαμηλό ύψος βαριά λίθινα στηθαία, κατασκευασμένα από μεγάλες πλάκες, τοποθετημένες κάθετα.
"Επέλαση" καβουριών και καραβίδων στον Πηνείο
Μετά την απελευθέρωση της Λάρισας το 1881, καταγράφεται η πρώτη επέμβαση στη γέφυρα και αφορούσε την ενίσχυση των αρμών μεταξύ των στηθαίων. Για λειτουργικούς λόγους, το 1886, η γέφυρα διαπλατύνθηκε και διορθώθηκε ως προς την καμπυλότητα και τα στηθαία, που αντικαταστάθηκαν με μεταλλικά κιγκλιδώματα σε σχήμα Χ.
Σε αυτή τη μορφή έμεινε η γέφυρα μέχρι το 1907 περίπου, όταν τα σιδερένια στηθαία αντικαταστάθηκαν με μεταλλικά κάθετα κιγκλιδώματα σε πυκνή διάταξη, τα οποία και διατηρήθηκαν μέχρι την καταστροφή της το 1941 με την υποχώρηση των Νεοζηλανδών.
