Σύμφωνα με γνωστό αμερικανικό οικονομικό περιοδικό η ελληνική οικονομική τραγωδία εξακολουθεί να «παίζεται» σε μια βασανισμένη χώρα χωρίς να έχει τέλος ή φως στο τούνελ όπως λένε οι Έλληνες πολιτικοί .
Η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται σε ένα οικονομικό τέλμα με το ποσοστό ανεργίας να ανέρχεται στο 25%, και στους νέους να σκαρφαλώνει στο εκπληκτικό ποσοστό του 50%.
Υπήρξε αρχικά μια περίεργη «ηλιαχτίδα» οικονομικής ανάπτυξης αλλά τώρα και πάλι το χρέος εξακολουθεί να είναι πολύ-πολύ μεγάλο, για να επιτρέψει να κινηθεί η οικονομία και βοηθήσει οποιαδήποτε βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη η οποία πλέον αποτελεί μία χίμαιρα.
Αλλά αυτό που κάνει το όλο σκηνικό ακόμα χειρότερο είναι ότι το «περιβάλλον» το οποίο είναι αρνητικότατο και λύσεις δεν υπάρχουν ενώ στο τραπέζι είναι και πάλι η επιστροφή στην δραχμή και η έξοδο από την ευρωζώνη.
Υπάρχει ένας ακόμη γύρος συνομιλιών και ενδεχομένως το ΔΝΤ να αναχρηματοδοτήσει για άλλη μια φορά τα χρέη που θα καταστούν ληξιπρόθεσμα.
Για να γίνει όμως αυτό ο Τσίπρας θα πρέπει να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και να περικόψει περαιτέρω την συνταξιοδοτική δαπάνη μειώνοντας ακόμα πιο πολύ το αφορολόγητο , για να πετύχει η Ελλάδα ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 3,5%.
Το τρέχον πρόγραμμα διάσωσης λήγει τον Αύγουστο του 2018, και η χώρα αντιμετωπίζει την αποπληρωμή χρέους άνω των € 7 δισ τον Ιούλιο και με τα ταμεία της να είναι σχεδόν άδεια και δεν θα είναι σε θέση να αποτρέψει μια χρεωκοπία και μια αναπόφευκτη έξοδο του ευρώ αν δεν λάβει πρόσθετα δάνεια .
Το πρωτογενές όμως πλεόνασμα σε ποσοστό 3,5% του ΑΕΠ δεν είναι ακριβώς όμως κάτι εφικτό για μια δημοκρατική χώρα . Οι Έλληνες δεν θα ανεχθούν να επιτύχουν αυτήν την εξωφρενική απαίτηση και θα προτιμήσουν να αποχωρήσουν από την ευρωζώνη και ίσως και από την ΕΕ.
Αυτό το 3,5% είναι κάτι που δεν γίνεται να επιτευχθεί όχι μόνο για ένα ή δύο χρόνια, αλλά για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα. Και όμως οι απαιτήσεις των πιστωτών απαιτούν την επίτευξη αυτού του ποσοστού για δεκαετίες….και αυτό ακριβώς δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ.
Είναι επίσης αλήθεια ότι ένα τέτοιο πρωτογενές πλεόνασμα είναι σημαντική τροχοπέδη στις δυνατότητες για ανάπτυξη της οικονομίας. Απλά δεν είναι η σωστή απάντηση στην ελληνική κρίση.
Μια καλύτερη απάντηση θα είναι να αποδεχθεί η τρόικα την πρόταση του ΔΝΤ για στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος που να είναι εφικτός και, στη συνέχεια να γίνει ένα κούρεμα του χρέους .
Ένα ποσοστό 1,5% του ΑΕΠ φαίνεται αρκετά λογικό, και θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ανάμεσα στους πιστωτές και τους οφειλέτες . Αλλά ενώ γνωρίζουν όλοι την ορθή λύση μανιωδώς προσπαθούν να την αποφύγουν.
Το βασικό πρόβλημα περιγράφεται πραγματικά από τον γνωστό οικονομολόγο Milton Friedman :
«Αν μια χώρα επηρεάζεται από αρνητικές διαταραχές που απαιτούν χαμηλότερους μισθούς σε σχέση με άλλες χώρες, αυτό που μπορεί να επιτευχθεί με μια αλλαγή είναι η συναλλαγματική ισοτιμία, και όχι η απαίτηση για καταβαράθρωση του μισθολογικού κόστους , ή η μετανάστευση του εργατικού δυναμικού.
Οι δυσκολίες που φάνηκαν στην Γαλλία από την πολιτική του «σκληρού φράγκου» απεικονίζουν το κόστος μιας πολιτικής εμπνευσμένης από την μη χρησιμοποίηση της συναλλαγματικής ισοτιμίας η οποία προσπάθησε να προσαρμοστεί στις επιπτώσεις της γερμανικής ενοποίησης.
Η οικονομική ανάπτυξη της Βρετανίας, αφού εγκατέλειψε τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών πριν από μερικά χρόνια απεικονίζει την αποτελεσματικότητα της συναλλαγματικής ισοτιμίας ως μηχανισμό προσαρμογής».
Η τυπική συνταγή του ΔΝΤ σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένα κούρεμα του χρέους και μια καλή υποτίμηση μαζί με την χορήγηση ενός δανείου για να εισέλθουν όλα σε τροχιά και να ανακάμψει η χώρα .
Αυτό συνέβη στην Ισλανδία, για παράδειγμα. Η χώρα λίγο πολύ χρεοκόπησε την ίδια στιγμή που η Ελλάδα λίγο ήταν στην ίδια μοίρα .
Η Ισλανδία απλά αρνήθηκε να πληρώσει οποιοδήποτε από τα χρέη, επέτρεψε στην κορώνα για να πάει αρχικά σε μια ελεύθερη πτώση και σήμερα να έχει ξεπεράσει εντελώς την κρίση (με εξαίρεση ένα μικρό ποσό του χρέους που εξακολουθεί να υπάρχει ).
Σε όρους ΑΕΠ , η Ισλανδία είναι πίσω εκεί που ήταν πριν την κρίση , και αυτό είναι ό, τι πρέπει να γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αυτά είναι οικονομικά, δεν είναι ηθική, και δεν έχει να κάνει με το ποιος πρέπει να πληρώσει.
Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα ήταν ότι οι ενέργειες όλων των κυβερνήσεων ήταν η απεγνωσμένη αποφυγή της χρεωκοπίας και της υποτίμησης. Η χώρα όμως έπρεπε πραγματικά να είχε γυρίσει στην δραχμή και τώρα μετά από επτά χρόνια θα είχε ξεπεράσει τα περισσότερα προβλήματα και θα ήταν στον δρόμο τα ανάπτυξης .
Αφού λοιπόν δεν το κάναμε κακώς τότε ας το κάνουμε τώρα …διότι κάλιο αργά παρά ποτέ.
