Όταν μιλάμε για έναν κατά συρροή δολοφόνο, έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα ενός τρομακτικού και ταυτόχρονα γοητευτικού ανθρώπου. Ποια, ωστόσο, είναι εκείνα τα κίνητρα που οπλίζουν το χέρι του και μάλιστα περισσότερο από μια φορά;
Ψυχολόγοι και νευρολόγοι,συγκρίνοντας μερικές από τις πιο φρικιαστικές υποθέσεις κατά συρροή δολοφόνων και τα εγκλήματά τους, ανακάλυψαν ότι οι ομοιότητες στις συγκεκριμένες υποθέσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές.
Σύμφωνα με εξειδικευμένη έρευνα οι κατά συρροή δολοφόνοι, που εξετάστηκαν, φαίνεται πως μεταξύ άλλων υπέφεραν και από μια γενετική ανωμαλία, η οποία αποτελούσε το έναυσμα για τις βίαιες διαθέσεις και συμπεριφορές τους.
Συγκεκριμένα, η Dr Helen Morrison, ψυχίατρος στο Σικάγο πήρε συνέντευξη από 135 κατά συρροή δολοφόνους, μελετώντας εις βάθος τις υποθέσεις τους. Η ίδια υποστηρίζει πως, στις περισσότερες από τις περιπτώσεις οι δολοφόνοι εμφάνιζαν μια γενετική ανωμαλία, η οποία σχετίζεται με την ύπαρξη ενός περιττού χρωμοσώματος στο γενετικό τους υλικό.
Για παράδειγμα, στην περίπτωση του Bobby Joe Long, που βίασε και δολοφόνησε περισσότερες από 10 γυναίκες στη Φλόριντα των ΗΠΑ, εντοπίστηκε στο γενετικό του υλικό ένα επιπλέον «Χ» χρωμόσωμα.
Συνεπώς, σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτή η ορμονική ανισορροπία οδηγεί το σώμα να παράγει υπερβολικές ποσότητες οιστρογόνων, γεγονός που οδήγησε σε σειρά περιστατικών βίας κατά τη διάρκεια της εφηβείας του.
Το ίδιο εντοπίστηκε και στην υπόθεση του Richard Speck, που βασάνισε, βίασε και δολοφόνησε 8 μαθητευόμενους νοσηλευτές στο Σικάγο.
Ένα ακόμη κοινό χαρακτηριστικό που παρουσιάζουν οι κατά συρροή δολοφόνοι είναι πως παρουσίαζαν κατά τη διάρκεια της εφηβείας τους διαθέσεις απομόνωσης από τον περίγυρό τους, πράγμα που οδηγεί στη γέννηση αισθημάτων εκδίκησης για τα θύματά τους, ακόμη και αν αυτά επιλέγονται τυχαία.
Την ίδια στιγμή, ο νευροψυχολόγος Jim Fallon, από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, έχει πραγματοποιήσει έρευνες βασιζόμενες σε ακτινογραφίες των εγκεφάλων των δολοφόνων.
Τα ευρήματά του έδειξαν πως στους συγκεκριμένους ανθρώπους παρατηρείται χαμηλή δραστηριότητα στο μετωπιαίο λοβό, ο οποίος σχετίζεται με τις κοινωνικές συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να εμφανίζουν προβλήματα αυτοελέγχου και διαχείρισης του θυμού τους.
