Η άγρια κόντρα στη Βουλή Τσίπρα- Μητσοτάκη τον Δεκέμβριο του '18 για την ''εθνικά ασύμφορη'' Συμφωνία των Πρεσπών (όπως την είχε χαρακτηρίσει τότε ως αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Κυριάκος Μητσοτάκης) αποδείχθηκε πρώιμα προεκλογική με... ''θεατράλε'' χαρακτήρα.

Κι αυτό γιατί -- με την άνοδό του στην εξουσία το '19 -- ο νέος πρωθυπουργός ακολούθησε, εν πολλοίς, τα χνάρια του προκατόχου του στα εθνικά θέματα υιοθετώντας τη γραμμή που μας χάραξαν οι ξένοι από το 1996 (Ίμια).
Τη γραμμή που στηρίζεται στη θεωρία του κατευνασμού των γειτόνων μας με μονόπλευρες, δικές μας υποχωρήσεις.. Γραμμή που αποθράσυνε έκτοτε την αλυτρωτική και αναθεωρητική τους διάθεση κάνοντάς τους να αντιμετωπίζουν υποτιμητικά την Ελλάδα ως δεδομένη σύμμαχο της ευρωπαϊκής προοπτικής τους.

Γραμμή που μας απονεύρωσε πλήρως, αφού μας έκανε να αντικαταστήσουμε τη λέξη ''μαχητικότητα'' με την υποχωρητικότητα η οποία υπέστειλε ουκ ολίγες φορές τις κόκκινες γραμμές άμυνας των εθνικών συμφερόντων του Ελληνισμού.
Αυτό έγινε το '17, όταν -- τα αφανέρωτα που ειπώθηκαν από τον τότε πρωθυπουργό κατά τη συνάντησή του με τον Τούρκο Πρόεδρο στην Αθήνα -- έκαναν τον τελευταίο να μιλάει για υποσχέσεις που πήρε από τον δικό μας.

Και είχε δίκιο, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, γιατί -- υιοθετώντας την άποψη της Τουρκίας ότι ''το Αιγαίο είναι ειδική περίπτωση και γι' αυτό δεν μπορεί να εφαρμοστεί το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (το οποίο υπέγραψε η Ελλάδα το '82, αλλά όχι η Τουρκία σκόπιμα)'' -- η κυβέρνηση Τσίπρα ανακοίνωσε την επέκταση των χωρικών μας υδάτων (ΕΧΥ) μόνο στο Ιόνιο απεμπολώντας το δικαίωμα που μας έδινε η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS, Montego. Bay, 1982).

Τρία χρόνια πριν, Αύγουστος 2020, ακούσαμε από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να μας ανακοινώνει ακριβώς το ίδιο ως... ''επίτευγμα'' ταυτιζόμενος απόλυτα (δια της παρέλκυσης) με την (καθ' υπαγόρευση ξένων, το πιο πιθανό) πολιτική του προκατόχου του σχετικά με την επέκταση των ΕΧΥ: Επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο από τα 6 στα 12 ν.μ, για να κλείσει το θέμα παραπλανητικά και να μας κάνει να ξεχάσουμε αυτό που δικαιούμαστε: την επέκταση στα 12 νμ των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο...

Τι μήνυμα εκπέμπει αυτό; Ότι βγαίνουμε πάντα χαμένοι από ''μικρούς'' (Αλβανία-Σκόπια) και ''μεγάλους'' (Τουρκία) υιοθετώντας τον κατευνασμό στην Εξωτερική μας πολιτική, γιατί... χάρη σ' αυτόν χάσαμε από' την ελληνική κυριαρχία τα Ίμια (1996, πρώτη απώλεια εδάφους μετά τον Β' ΠΠ).

Δώσαμε το όνομα, τη γλώσσα και την ταυτότητα της Μακεδονίας μας στους παραχαράκτες της ιστορίας της Σκοπιανούς, για να τους κάνουμε έθνος-κράτος...

Σβήσαμε από την εθνική μας συνείδηση το παλιό αίτημά μας για ενεργοποίηση τους Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας (1914) περί αυτοδιοίκησης της Βορείου Ηπείρου, για να επενδύσουμε στην ευρωπαϊκή προοπτική της Αλβανίας και να εισπράξουμε την απαξίωση από τον Ράμα στο θέμα Μπελέρη, επιτρέποντάς τον παράλληλα να επιδίδεται σε κρυφό ή φανερό διωγμό κατά των ομογενών μας βάσει των μεγαλοϊδεατικών του σχεδίων (ονειρεύεται ένωση με το Κόσοβο, ενώ αρνείται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα στην ελληνική εθνική μειονότητα Βορείου Ηπείρου).

Εγκαταλείψαμε την Κύπρο στην τύχη της με τον Τούρκο να εποικίζει τα Κατεχόμενα και να μπολιάζει μεταναστευτικά το ελεύθερο τμήμα της, αρνούμενοι να ενεργοποιήσουμε το ΔΕΑΧ (το μόνο προσαρμοσμένο στα ελλαδικά και ελληνοκυπριακά συμφέροντα στρατηγικό σχέδιο με βάση τον κοινό αμυντικό άξονα Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος, που θα διασφάλιζε αμυντικά την Μεγαλόνησο από ενδεχόμενο νέο ''Αττίλα''), υπό τον φόβο του casus belli της Τουρκίας.

Με άλλα λόγια, με την κατευναστική πολιτική που ακολουθούμε διακυβερνητικά, τείνουμε να αποδομηθούμε εθνικά. Και αυτό γιατί μας ωθεί στην ουδετεροπατρία, αφού συμβάλλει... δραστικά στην αδρανοποίηση, την αποκοίμησή μας, σε βαθμό που να φυτοζωούμε στα λιμνάζοντα ύδατα της εθνικής αγρανάπαυσης και του εφησυχασμού μας.

Τα δεδομένα αυτά, τα οποία πιστοποιούν ότι καθεύδουμε υπό μανδραγόρα εθνικά, αποδεικνύουν ότι η Τουρκία κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει μεγάλη Περιφερειακή δύναμη με τη συνδρομή μας και τείνει να το πετύχει.

Τείνει να το πετύχει εκμεταλλευόμενη: 1. Την αναθεωρητική της στρατηγική (σ.σ: γίνεται κυριολεκτικά εκστρατεία Τούρκων αξιωματούχων και αναλυτών που αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία νησιών μας και εμμένουν στην αποστρατιωτικοποίησή τους ), 2. Τη δική μας ηττοπαθή (κατευναστική) πολιτική και 3. Την άρνηση λόγω αδυναμίας και ατολμίας μας να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται υπέρ μας.

Ευκαιρίες που της δίνουν τον αέρα να κάνει το όνειρο της ηγεμονίας της στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια πραγματικότητα. Να αλωνίζει περιοδικά στα ελληνικά νερά του Αιγαίου και της Κύπρου (που τα βαφτίζει, κατά το δοκούν, ''τουρκικά χωρικά ύδατα'') και να κάνει όλο και πιο εμφανή την επιρροή της στη Θράκη.

Επιρροή που φτάνει σε κατευθυνόμενες διαμαρτυρίες για δήθεν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της μουσουλμανικής μειονότητας και σε παρεμβάσεις προεκλογικές μέσω ''αγγελιοφόρων'' της, ενώ παράλληλα πυκνώνουν -- για ασήμαντη αφορμή -- τα σούρτα-φέρτα Τούρκων αξιωματούχων στη Θράκη, οι οποίοι ξεφεύγουν συχνά από τα όρια της αποστολής τους.

Εκατόν είκοσι έξι χρόνια από τον άτυχο ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και εκατόν ένα από την Μικρασιατική Καταστροφή μας (1922) δεν έχουμε μάθει, ως φαίνεται, να αντλούμε διδάγματα υπέρ των εθνικών συμφερόντων μας από τα λάθη του ιστορικού παρελθόντος.

Δεν έχουμε μάθει να λέμε ''ΟΧΙ'' σε προσκλήσεις διαλόγου με την Τουρκία με τον ΥΠΕΞ της κολλημένο στην μοιρασιά των κεκτημένων μας στο Αιγαίο (βλ. συνάντηση Γεραπετρίτη-Φιντάν, 5/9/'23), αν και γνωρίζουμε ότι είναι επίπλαστες και κατά παραγγελία οι προσκλήσεις αυτές (κενές περιεχομένου στην ουσία τους), αφού γίνονται με δεδομένο κι ακλόνητο status quo το casus belli της γείτονος, το οποίο πιστοποιεί τη διεκδικητική βουλιμία και επιθετικότητά της.

Αυτό που αρνούμαστε να καταλάβουμε επίσης (σε κυβερνητικό επίπεδο) είναι ότι η αναβάθμιση της Εξωτερικής μας πολιτικής δεν εδράζεται μόνο στην ανόρθωση της αμυντικής ικανότητας της Ελλάδας (την οποία έχουμε πετύχει σε μεγάλο βαθμό εξοπλιστικά την τελευταία τετραετία), αλλά και στη δυνατότητα και αποφασιστικότητά μας να διεκδικήσουμε δικαιωματικά αυτά που μας ανήκουν βάσει διεθνών Συμβάσεων.

Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό και το κάνουμε θέσφατο στη στρατηγική μας, τότε θα μας πάρουν στα σοβαρά οι ''Μεγάλοι'' μας σύμμαχοι που εκμεταλλεύονται την ανεκμετάλλευτη γεωπολιτική μας αξία και δεν θα μας αντιμετωπίζουν σαν δεδομένη αποικία τους που έχει τάσεις εθελοδουλίας.

Θα πάψουμε να διακατεχόμαστε από το κατευναστικό σύνδρομο που μας σέρνει ως ηττημένους σε διαπραγματεύσεις (κατά παραγγελία) με την Τουρκία, θέτοντας ως προϋπόθεση για να καθίσουμε στο Τραπέζι μαζί της την άρση του casus belli της 28χρονης παρανομίας της.

Παρανομίας η οποία μάς κατέστησε το μοναδικό (μέσα στα 149 παράκτια κράτη) κράτος που δεν έχει αυξήσει τα εθνικά χωρικά του ύδατα στα 12 νμ, με αποτέλεσμα να έχει διεθνώς την μικρότερη δικαιοδοσία σε θαλάσσιες ζώνες μέχρι σήμερα...