Ήδη από τον Μεσαίωνα σημειώνονταν εμφανίσεις ανεξήγητων ουράνιων σωμάτων. Οι θεάσεις ιπτάμενων δίσκων στη γήινη ατμόσφαιρα γίνονταν όλο και πιο συχνές και δικαιούμασταν να αναρωτηθούμε τι συνέβαινε πραγματικά.

Πάντως, δεν επρόκειτο περί μετεώρων, καθώς οι επιστήμονες διέθεταν τον απαραίτητο εξοπλισμό, ώστε να τα ξεχωρίζουν. Το 1950, ένας Μεξικανός αστρονόμος, που ενεργούσε παρατηρήσεις στον ουρανό, διέκρινε άξαφνα μια έντονη φωτεινή γραμμή, η οποία μετατοπιζόταν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το φαινόμενο αυτό, παίρνοντας ένα μεγάλο επιστημονικό ρίσκο να θεωρηθεί μυθομανής, το χαρακτήρισε τελεσίδικα ως εμφάνιση ιπτάμενου δίσκου. Πράγματι, μερικοί αεροπόροι είχαν την ευκαιρία να παρατηρήσουν από αρκετά μικρή απόσταση ιπτάμενους δίσκους πάνω από το Μεξικό.

Η ύπαρξή τους θεωρούνταν βέβαιη. Όσον αφορά, όμως, την προέλευσή τους, τη φύση και τον σκοπό τους, μόνο υποθέσεις γίνονταν.

Ο Donald Keyhoe, διακεκριμένος πιλότος του Αμερικανικού Ναυτικού, που ασχολούνταν κυρίως με τη μελέτη των προόδων της Αεροπορίας, είχε συγκεντρώσει πλήθος στοιχείων, σχετικά με τις εμφανίσεις A.T.I.A .

Έπειτα από εντατικές έρευνες δύο ετών, είχε καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: οι ιπτάμενοι δίσκοι είναι το πιθανότερο πτητικές μηχανές, που χρησιμοποιούνται από κατοίκους άλλων πλανητών με προηγμένη τεχνολογία, με σκοπό να διενεργήσουν παρατηρήσεις στη Γη.

Από ποιον πλανήτη, όμως, καταφθάνουν αυτοί οι εξωγήινοι παρατηρητές και τι μας επιφυλάσσει για το μέλλον η αιφνιδιαστική ανάμειξη ενός άλλου κόσμου στις εσωτερικές υποθέσεις του δικού μας πλανήτη;

Ο Giuseppe Belluzzo, Ιταλός μηχανικός και εφευρέτης, προσπαθούσε να εξηγήσει το σύστημα προώθησης των άγνωστης ταυτότητας ιπτάμενων αντικειμένων. Ισχυριζόταν ότι επρόκειτο περί μεταλλικών δίσκων, διαμέτρου περίπου δέκα μέτρων, όπου στο κέντρο τους έφεραν δεξαμενή καυσίμων, από την οποία τροφοδοτούνταν με δύο σωλήνες, τοποθετημένους συμμετρικώς σε σχέση με τον άξονα. Ισχυροί συσσωρευτές προκαλούσαν την έκρηξη του αεριώδους μείγματος.

Μάλιστα, η εξακόντιση της συσκευής γινόταν με την ταχεία ανάφλεξη ενός φυσιγγίου, ανάλογου με εκείνον που χρησιμοποιούνταν για την εκσφενδόνιση των τορπιλών. Η ταχύτητα εισροής του αέρος στους σωλήνες έφτανε τα 400 μέτρα ανά δευτερόλεπτο.

Ιπτάμενοι δίσκοι, στα πρότυπα των εξωγήινων, εφευρέθηκαν το 1942 και στη Γερμανία και στην Ιταλία, καθώς ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι είχαν δείξει ζωηρότατο ενδιαφέρον για το θέμα.

Στις 20 Μαρτίου 1950, δύο έμπειροι πιλότοι της Αμερικανικής Αεροπορίας κατόρθωσαν να παρατηρήσουν ακριβέστερα έναν ιπτάμενο δίσκο, που βρέθηκε πολύ κοντά τους. Ο Λοχαγός Jack Adams και ο Υπολοχαγός G.W.Anderson περιέγραφαν τη μυστηριώδη πτητική μηχανή ως ελεγχόμενη από νοήμονα όντα. Πετούσαν προς τη Λουϊζιάνα των ΗΠΑ, σε ύψος 600 μέτρων, με καθαρή ορατότητα. Ξαφνικά, ο Adams αντιλήφθηκε δεξιά του ένα παράδοξο, έντονο, αλλά διακοπτόμενο φως, με κυανή απόχρωση.

Το αντικείμενο τους προσπέρασε με τρομακτική ταχύτητα, σχεδόν 1.000 χιλιομέτρων την ώρα, με κατεύθυνση προς Βορρά. Έμεινε ορατό για περίπου 30 δευτερόλεπτα κι έτσι, το παρατήρησαν πολύ προσεκτικά. Το φως, που εξέπεμπε, προερχόταν από το κάτω μέρος της πτητικής μηχανής, η οποία είχε σχήμα κυκλικό. Δεν έφερε σωλήνα εξάτμισης και δεν έμοιαζε με τίποτα γνωστό.

Επίσης, παρατήρησαν ότι είχε κι άλλα φθορίζοντα φώτα, που διακρίνονταν σε δέκα θυρίδες στο κάτω μέρος του. Τους πλησίασε, τους προσπέρασε και εξαφανίστηκε. Η ώρα ήταν 21:29.

Ένα άλλο παρόμοιο γεγονός σημειώθηκε δύο χρόνια νωρίτερα, στις 7 Ιανουαρίου 1948 και κατέληξε με τον τραγικό θάνατο του Σμηναγού Thomas Mantell. Η ώρα ήταν 13:15, όταν πάνω από την αεροπορική βάση Godman θεάθηκε ένας τεράστιος ιπτάμενος δίσκος, κυκλικός, λευκού χρώματος, που εξέπεμπε ένα κόκκινο φως στο κάτω και μπροστινό του μέρος και φαινόταν να κινείται με χαμηλή ταχύτητα προς τον Νότο.

Λίγα λεπτά νωρίτερα είχε πετάξει πάνω από το Fort Knox, όπου φυλασσόταν όλος ο χρυσός των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύσσωμοι οι Αξιωματικοί της αεροπορικής βάσης Godman τέθηκαν σε συναγερμό και παρακολουθούσαν τις κινήσεις της μυστηριώδους πτητικής μηχανής, η οποία ήταν απολύτως κυκλική και είχε διάμετρο τουλάχιστον 70 μέτρων. Ο διοικητής της βάσης, Σμήναρχος Guy Hix, διέταξε δια του ασυρμάτου τρία αεροσκάφη να καταδιώξουν τον ιπτάμενο δίσκο.

Την επιχείρηση διηύθυνε ο Σμηναγός Thomas Mantell. Στις 14:45, ο Mantell, μέσω ασυρμάτου, ειδοποίησε τον Σμήναρχο Hix ότι βρισκόταν ακριβώς κάτω από την ιπτάμενη συσκευή και ότι θα την πλησίαζε περισσότερο, ώστε να την εξετάσει πιο προσεκτικά. Είπε ότι ήταν κατασκευασμένη εξ ολοκλήρου από μέταλλο και ότι ήταν «πραγματικά τεράστια».

Το παράδοξο μηχάνημα άρχισε να ανυψώνεται. Ο Mantell και οι συνάδελφοί του εξακολουθούσαν να το καταδιώκουν. Σε ύψος πέντε χιλιάδων μέτρων, ο Σμηναγός Thomas Mantell χάθηκε μες στα σύννεφα. Στο τελευταίο σήμα που εξέπεμψε, ανέφερε ότι δυσκολευόταν να φτάσει τον ιπτάμενο δίσκο και ότι θα εγκατέλειπε την καταδίωξη σε ύψος έξι χιλιάδων μέτρων, καθώς δεν είχε οξυγόνο.

Κατά τη δύση του ήλιου, τα συντρίμμια του αεροπλάνου του Mantell βρέθηκαν σκορπισμένα σε ακτίνα 600 μέτρων. Τι είδαν άραγε τα μάτια του ατρόμητου Σμηναγού, που αντιμετώπισε μόνος του το εξωγήινο σκάφος, πριν σφαλιστούν για πάντα;

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 16/04/1950…