Μέσα στους όρους της νέας συμφωνίας, ή καλύτερα, του 4ου μνημονίου που είναι προ των πυλών, οι δανειστές επιχειρούν να περάσουν απίστευτους όρους, τους οποίους η κυβέρνηση όπως φαίνεται είναι έτοιμη να αποδεχθεί για να μην χάσει την καρέκλα της εξουσίας, παρά το γεγονός ότι πολλοί εξ αυτών είχαν καταγγελθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Τι εννοούμε; Οι δανειστές στα κείμενα που έχουν θέσει στην κυβέρνηση είναι και να συμπεριληφθεί διάταξη στο νομοσχέδιο με τα νέα μέτρα και ειδικά στην ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» η οποία θα απαλλάσσει από κάθε ευθύνες τα στελέχη των τραπεζών. Ορισμένοι υποστηρίζουν πώς πίσω απ’ αυτή την επιδίωξη βρίσκονται τραπεζικοί κύκλοι, ενώ φωτογραφίζουν ως εμπλεκόμενο και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα.
Το σκεπτικό είναι πώς οι τραπεζίτες θα πρέπει να έχουν μια μορφή «ασυλίας» στη ρύθμιση των «κόκκινων δανείων» ώστε να μην βρίσκονται υπό την απειλή διώξεων. Έτσι, καμία δίωξη δεν θα μπορεί να γίνει χωρίς τη συγκατάθεση της Τράπεζας της Ελλάδας. Αν περάσει η προτεινόμενη διάταξη, η ΤτΕ θα αναλάβει χρέη… εισαγγελέα, αφού θα μπορεί να αρχειοθετεί μηνύσεις και αναφορές πολιτών.
Δημιουργείται τρόπον τινά το ακαταδίωκτο των τραπεζιτών, ενώ στα χέρια του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, εν προκειμένω του Γ. Στουρνάρα, συγκεντρώνονται ακόμη μεγαλύτερες εξουσίες. Οι εισαγγελείς δεν θα μπορούν να ασκούν ούτε έρευνες, ούτε να παίρνουν καταθέσεις χωρίς την άδεια της Τράπεζας.
Και από εδώ και πέρα αρχίζουν τα ερωτήματα. Γιατί πρέπει οι τραπεζίτες να έχουν ασυλία και να μην μπορούν να διωχθούν σε περίπτωση που εντοπιστούν σε βάρος τους κάποια στοιχεία όσον αφορά παρατυπίες στη διαχείριση των «κόκκινων δανείων»; Μήπως πίσω απ’ αυτή τη διάταξη μπορούν να κρύβονται ακόμη πιο μεγάλες επιδιώξεις που ίσως συνδέονται με την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων;
Μεγαλύτερα ερωτήματα απορρέουν από τα «κόκκινα δάνεια» των επιχειρήσεων, αφού οι δανειστές θα ήθελαν με τον τρόπο αυτό να βάλουν στο χέρι κάποιες επιχειρήσεις οι οποίες μπορούν να καταστούν υγιείς και να οδηγήσουν άλλες σε «λουκέτο» διότι είναι εμπόδια στα σχέδια των πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας.
Φαίνεται δηλαδή να παίζεται ένα πολύ μεγάλο παιχνίδι για το πλούτο της Ελλάδας, αφού οι επιχειρήσεις είναι μέρος αυτού. Οι δανειστές κάνουν ότι μπορούν για να προωθήσουν στην Ελλάδα τα ξένα funds τα οποία εξυπηρετούν και να τους προσφέρουν ως δώρο μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις, αφού όταν ελέγχεις τα δάνεια και το χρέος μίας επιχείρησης, μπορεί να διορίσεις το Διοικητικό Συμβούλιο, συνεπώς και την επιχείρηση.
Αυτά ως προς τις επιδιώξεις. Υπάρχουν ωστόσο και ευθύνες από την πλευρά της κυβέρνησης αν περάσει τελικά μία τέτοια διάταξη για το ακαταδίωκτο των τραπεζικών. Κι αυτό γιατί απλά ως αντιπολίτευση, ακόμη και ως κυβέρνηση, στοχοποιούσε τη Νέα Δημοκρατία γιατί επί συγκυβέρνησης Αντώνη Σαμαρά και Ευάγγελου Βενιζέλου, το 2013, είχε περάσει διάταξη που «αθώωνε» τους τραπεζίτες που έδωσαν στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ, μεγάλα δάνεια χωρίς τις απαραίτητες εγγυήσεις.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για να μην ξεχνιόμαστε, είχε διενεργήσει και Εξεταστική Επιτροπή για τα δάνεια που δόθηκαν στα πολιτικά κόμματα, η οποία ωστόσο αποδείχθηκε άνθρακες αφού δεν κατάφερε να αναδείξει τις ευθύνες, όπως υπόσχονταν, μεταξύ των οποίων και σε βάρος των τραπεζιτών που χορήγησαν δάνεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Στο πόρισμα τους μάλιστα τα κόμματα της κυβέρνησης δεν καταλόγισαν ευθύνες ούτε καν στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα το οποίο είχαν θεωρήσει σε ένα βαθμό υπεύθυνο, είτε ως τραπεζίτη, είτε ως υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου για τα δεινά αυτή της χώρας και πρόσφατα για παιχνίδια που ευνοούν τους δανειστές.
Τι από τα δύο λοιπόν ισχύει για την κυβέρνηση; Οι τραπεζίτες είναι μέρος του προβλήματος και θα πρέπει να κάθονται στο «σκαμνί» όταν σε βάρος τους εντοπίζονται ευθύνες ή θα πρέπει να απαλλάσσονται αυτών με διατάξεις που περνούν σε νομοσχέδια τα οποία κρίνουν τη συμφωνία; Ας απαντήσει το λαλίστατο Μέγαρο Μαξίμου.
