Αρχαιολόγοι στο  Ισραήλ ανακάλυψαν ένα βυζαντινό μοναστήρι 1.500 ετών,  βόρεια της πόλης Κιριάτ Γκατ.

Σύμφωνα με την Daily Mail, το μοναστήρι χρονολογείται από τον πέμπτο έως τον έκτο αιώνα μ.Χ., δηλαδή κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Εκείνα τα χρόνια διαδόθηκε ο χριστιανισμός και κατασκευάστηκαν σημαντικοί θρησκευτικοί χώροι, όπως η εκκλησία του Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ.

Το μοναστήρι βρίσκεται σε έναν αρχαίο οικισμό που ιδρύθηκε κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, αλλά διατηρήθηκε για περίπου 600 χρόνια, δηλαδή μέχρι το τέλος της βυζαντινής περιόδου.

«Πρόκειται για τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη τοποθεσία της ρωμαϊκής και βυζαντινής περιόδου που αποκαλύφθηκε σε αυτή την περιοχή», δήλωσαν οι επικεφαλής των ανασκαφών Shira Lifshitz και Maayan Margulis.

«Το ψηφιδωτό που ανακαλύφθηκε στο Kiryat Gat είναι σπάνιο», ανέφερε στην ανακοίνωση ο Mark Avrahami, επικεφαλής της συντήρησης των αρχαιολογικών ευρημάτων στο IAA.

Αυτό που κάνει το ψηφιδωτό στο δάπεδο τόσο ασυνήθιστο είναι η ενσωμάτωση πολύ μικρών λίθων στο γεωμετρικό του μοτίβο, το οποίο χρησίμευε για να αναδείξει τις διακοσμήσεις σε σχήμα σταυρού, σύμφωνα με τους ερευνητές.

Εκτός από τον στίχο της Βίβλου, το ψηφιδωτό δάπεδο είναι διακοσμημένο με σταυρούς, λιοντάρια, περιστέρια, έναν αμφορέα, λουλούδια και γεωμετρικά μοτίβα.

Η ανασκαφή αποκάλυψε επίσης υπολείμματα τουλάχιστον δέκα κτιρίων, ένα πατητήρι και μια μεγάλη αποθήκη.

Οι ερευνητές περιέγραψαν το πατητήρι αυτό ως «πολύ εξελιγμένο», προσθέτοντας ότι η κατασκευή του πιθανότατα απαιτούσε «σημαντικούς οικονομικούς πόρους, χρόνο και μια σειρά από σημαντικές εργασίες».

«Η μεταφορά ψηφιδωτών είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που απαιτεί μεγάλη προσοχή», δήλωσε ο Avrahami. Όπως αναφέρει η Daily Mail, το δάπεδο θα μεταφερθεί σύντομα στο εργαστήριο ψηφιδωτών του ΙΑΑ (Αρχή Αρχαιοτήτων του Ισραήλ)

για συντήρηση πριν εκτεθεί στο κοινό στην πόλη Kiryat Gat.

Η ανασκαφή έφερε επίσης στο φως μια μεγάλη ποσότητα αντικειμένων από το μοναστήρι και τον περιβάλλοντα χώρο, συμπεριλαμβανομένων νομισμάτων, μαρμάρινων στοιχείων, μεταλλικών και γυάλινων αγγείων. «Όλα μαρτυρούν την πλούσια και σημαντική κοινότητα που ζούσε εδώ», ανέφεραν οι ερευνητές.

Ο οικισμός βρίσκεται σε έναν κεντρικό κόμβο που συνδέει την ορεινή περιοχή με την πεδιάδα και προφανώς εξυπηρετούσε τους μικρότερους οικισμούς της περιοχής καθώς και τους ταξιδιώτες.