Η πορεία του σπουδαίου Βασίλη Λογοθετίδη μέχρι την καλλιτεχνική καταξίωση. Η άγνωστη ιστορία για τον ρόλο που θα έπαιζε, αλλά δεν μπόρεσε λόγω προβλημάτων υγείας και η ιδιαίτερη τιμητική διάκριση.

Ένας από τους σπουδαίους ηθοποιούς του περασμένου αιώνα, ο Βασίλης Λογοθετίδης (που πολλοί λένε ότι είχε καταβολές από τον Πόντο) έγραψε ιστορία στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο. Φήμες λένε ότι από το 1916, οπότε πρωτοεμφανίστηκε ερασιτεχνικά σε σκηνή της Κωνσταντινούπολης, μετά την αποφοίτησή του από το Ζωγράφειο, είχε εντυπωσιάσει εγγράφοντας παρακαταθήκη για το μέλλον.

Η οικογένεια Ταυλαρίδη, γιατί έτσι ήταν το πραγματικό επώνυμο του Λογοθετίδη, είχε μετοικήσει στην Κωνσταντινούπολη όταν ο Βασίλης ήταν ακόμα παιδί.

Μέχρι τη θάλασσα κατεβαίνουν τα λιόδεντρα που πλημμυρίζουν το Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης, γενέτειρα του Βασίλη Λογοθετίδη. Ακόμα και σήμερα, στις ακτές της Προποντίδας, τα ξύλινα σπίτια, όπως συνήθιζαν να τα φτιάχνουν στα τέλη του 19ου αιώνα, κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Πριν από την Ανταλλαγή καταγραφές μιλούν για 6.500 ψυχές Ελλήνων που κατοικούσαν σε τούτο το όμορφο ψαροχώρι. Τότε ήταν μια πόλη...

Από εκεί ξεκίνησε η οικογένεια Ταυλαρίδη, που μετά την Πόλη, κατέληξε στην Αθήνα το 1918. Ο Βασίλης Λογοθετίδης δούλεψε με την Κοτοπούλη και την κυρία Κατερίνα πριν κάνει τον δικό του θίασο, που διέπρεψε επί σειρά ετών. Όχι μόνο στη σκηνή αλλά και στον κινηματογράφο. Ήταν ένας από τους πρώτους ηθοποιούς του ελληνικού σινεμά, ερμηνεύοντας μπροστά στην κάμερα ήδη από το 1936. Υπολογίζεται ότι έπαιξε σε πάνω από 110 ταινίες, ανάμεσά τους οι: Μαντάμ Σουσού (1948), Ένα βότσαλο στη λίμνη (1952), Σάντα Τσικίτα (1953), Δεσποινίς ετών 39 (1954), Η κάλπικη λύρα (1955) και το Ένας ήρως με παντούφλες (1958) – η τελευταία κινηματογραφική του παρουσία.

Σε πολλές από αυτές τις ταινίες τον θυμόμαστε πλάι στην Ίλυα Λιβυκού, που έμεινε και σύντροφος της ζωής του ως το θάνατό του αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ.

Κάτι που πολλοί δεν ξέρουν ήταν ότι επρόκειτο να πρωταγωνιστήσει στον Ηλία του 16ου, κάτι που δεν έγινε λόγω προβλημάτων υγείας, με αποτέλεσμα το ρόλο του να πάρει ο Κώστα Χατζηχρήστος. Μια ακόμα πτυχή της ζωής του ήταν περιοδεία στις ΗΠΑ, σε οκτώ πόλεις, όπου θριάμβευσε. Τιμήθηκε από τον δήμαρχο του Πίτσμπουργκ, ο πρώτος Έλληνας ηθοποιός που έλαβε τέτοια τιμή, αλλά και στην Ελλάδα με το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος.

Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 20 Φεβρουαρίου 1960 και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη. Ήταν τέτοια η αγάπη του κοινού, που χιλιάδες κόσμος ήταν στο Α΄ Νεκροταφείο για να τον αποχαιρετήσει.