Του Χρήστου Μπονατάκη
Δεν είναι λίγοι οι πολίτες εκείνοι οι οποίοι αναπαράγουν συχνά-πυκνά την αντίληψη ότι, το διαχρονικώς υφιστάμενο ζήτημα με τα επεισόδια από ομάδες ατόμων που συνήθως αυτοπροσδιορίζονται ως ανήκοντες ιδεολογικά στο λεγόμενο αντιεξουσιαστικό χώρο και η παρεπόμενη σύγκρουση με τις αστυνομικές αρχές, ότι όλο αυτό το φαινόμενο (…ρουτίνα πλέον) αποτελεί ένα «στημένο και χρήσιμο παιχνίδι» της εξουσίας, η οποία χρησιμοποιεί ή ακόμα και «σπρώχνει έτσι τα γεγονότα, ώστε να διαμορφώσει κλίμα για να περάσει τα όποια μέτρα επιθυμεί».
Η προαναφερθείσα αντίληψη βέβαια απηχεί άριστα το συνωμοσιολογικό ‘μικρόβιο’ των Ελλήνων που με την ‘πάντοτε βαθιά διεισδυτική ματιά τους’, άγνωστο πώς, διαβλέπουν όλα τα ‘αόρατα’ στους ‘κοινούς θνητούς’ γεγονότα και παρασκήνια. Άλλοι πάλι, εστιάζουν και εξαντλούν όλη την προσοχή και τις επισημάνσεις τους για το συγκεκριμένο ζήτημα, στα περιστατικά υπέρμετρης βίας εκ μέρους των αστυνομικών αρχών.
Ωστόσο, στις παραπάνω επισημάνσεις, υπάρχει και κάτι ουσιώδες που φαίνεται τουλάχιστο να αγνοείται, κατά τη γνώμη του γράφοντος, όχι πάντα χωρίς ιδεολογική-πολιτική σκοπιμότητα.
Όταν δηλαδή οι αστυνομικές αρχές παρανομούν, ενδεχομένως ασκώντας υπέρμετρη-αλόγιστη βία (παρανομούν βέβαια και όταν παρακολουθούν άπρακτοι τους βανδαλισμούς κι οι υπαίτιοι τελικά, ποτέ δεν τιμωρούνται), αυτό συνιστά απερίφραστα μία τραγική και φυσικά κατακριτέα απόκλιση από τα όρια και τα καθήκοντά τους, όπως την οφειλόμενη προστασία της ζωής και της περιουσίας , την τήρηση της τάξης ή όπου απαιτείται την επέμβαση.
Οι δε ‘μπαχαλάκηδες’ (όπως συνηθίστηκε να αποκαλούνται) όμως, όταν δημιουργούν εντάσεις, όταν καταστρέφουν, καίνε, βιαιοπραγούν κτλ. με βάση την ιδεολογία τους, δηλαδή με βάση τους μαρξιστικούς-λενινιστικούς ιδεοληπτισμούς, μιας ευρύτερης ωστόσο ιδεολογικά ομάδας στη χώρα μας, κάτι τέτοιο για τους ιδίους όχι μόνο δεν αποτελεί απόκλιση, αλλά και τρόπον τινά εφαρμογή αυτών των ιδεοληπτισμών! Αξιολογείται δηλαδή απλά ως μία ‘έκφανση’ της λεγόμενης «πάλης των τάξεων», (στα πλαίσια της οποίας άλλωστε η έννοια της περιουσίας καθεαυτή, είναι βαθιά ‘ενοχοποιημένη’)
Η διαφορά μεταξύ των διαφόρων (ακρο)αριστερών-επαναστατικών ομάδων και κομμάτων, είναι εν πολλοίς ζήτημα τακτικής• μια θεμελιώδης διαφοροποίηση-διαφωνία ως προς το εάν οι εκάστοτε κοινωνικοπολιτικές συνθήκες είναι κατάλληλες, ή ακριβέστερα, το ποια είναι η ενδεδειγμένη οδός-στρατηγική, για τη μετάβαση από την αστική δημοκρατία και το φιλελευθερισμό, στο μεσσιανικής αντιλήψεως σοσιαλιστικό (μονολιθικό-μονοκομματικό, άρα ολοκληρωτικό) κοινωνικοπολιτικό όραμα και μοντέλο οργάνωσης, σε διάφορες βεβαίως εκδοχές, το οποίο και προηγείται του κομμουνιστικού-αταξικού …‘παραδείσου’. (ουτοπισμός)
Φυσικά, ένα μεγάλο τμήμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς πλέον, ‘διολισθαίνει’, ή εκτιμάει ότι οι παρούσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες συνιστούν και επιβάλουν έναν «ιστορικό συμβιβασμό»• την απομάκρυνση δηλαδή από μία επαναστατική προοπτική και την (φαινομενική;;) αποδοχή των κανόνων της φιλελεύθερης δημοκρατίας. (εκείνο που στην Αριστερά αποκαλούν ‘ρεφορμισμό’)
Οι ‘αντιεξουσιαστές’ αντίθετα, προέρχονται από εκείνους που εκτιμούν ότι είναι ανούσιος ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός. Εκμεταλλευόμενοι δε κάθε ευκαιρία, οποιαδήποτε κοινωνική αναταραχή ή πολιτική αποσταθεροποίηση, φροντίζουν να συντηρούνται σε …«επαναστατική ετοιμότητα». Οι δε, μεταξύ των δύο προαναφερθεισών τάσεων, εκδοχές …ουκ ολίγες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα των πρώτων αποτελεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, που παρά την επιχειρούμενη (πάντως ανεπιτυχή-τραγελαφική έως τώρα) κεντροαριστερή ‘στροφή’, εντάσσεται σαφώς στις προαναφερθείσες ιδεολογικές αφετηρίες! (υπενθυμίζεται ότι ένα τέτοιο κόμμα πήρε …31%!) Και βεβαίως, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι εκείνοι με τους οποίους επιχείρησε συνεργασία για εκλογές και για συγκυβέρνηση, είναι τόσο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (‘μείγμα’ ακροαριστερών-επαναστατικών κινημάτων), όσο και το ΚΚΕ αντίστοιχα!
Γι’ αυτό και δεν πρέπει να απορεί κανείς που οι διαπράττοντες τους βανδαλισμούς, δεν καταδικάζονται χωρίς αστερίσκους από πολιτικούς, φιλοσόφους ή άλλους του ριζοσπαστικού-αριστερού χώρου, για τους οποίους οι προηγούμενοι, ενδόμυχα (ενίοτε και απροκάλυπτα) εκλαμβάνονται τρόπον τινά ως …«λαϊκοί τιμωροί».
Άκρως ενδεικτική η περίπτωση του κ. Πολάκη (ΣΥΡΙΖΑ-πρώην ΑΝΤΑΡΣΥΑ), ο οποίος όταν ερωτήθηκε πρόσφατα στο KONTRA CHANNEL εάν καταδικάζει επίθεση σε σπίτι δημοσιογράφου, απάντησε: «Άντε μωρέ παράτα με που θα σου καταδικάσω την επίθεση στον Πορτοσάλτε…»!!!
Χαρακτηριστικό όμως (όσο και προκλητικό) παράδειγμα είναι οι δηλώσεις του κ. Μπαλαούρα (ΣΥΡΙΖΑ) στον ΒΗΜΑ FM (1/2016) που τόλμησε -όχι απλά να βάλει ‘αστερίσκους’ στην τρομοκρατία, αλλά- να ξεστομίσει ότι:
«η 17Ν είχε ένα λαθεμένο αλλά ένα ιδεώδες που ήταν υπέρ του ανθρώπου...», συνεχίζοντας ότι «είχαν ας πούμε αντίληψη μιας κοινωνίας εντελώς διαφορετικής, μιας ‘καλής’ κοινωνίας εν πάση περιπτώσει και οι ‘κακοί’ έπρεπε να τιμωρηθούν»…
Ορίστε γνήσιες εκφάνσεις …«ηθικού πλεονεκτήματος»!! Από αυτήν ακριβώς την μεσσιανική αντίληψη περί …εκκαθάρισης των «κακών» (όπως τους ορίζει ο καθένας βέβαια), σε πολλά μέρη ο πλανήτης μας γνώρισε τη φρίκη του ολοκληρωτισμού καθ’ όλο σχεδόν τον 20ο αιώνα! Το φαινόμενο άρα άπτεται θεμελιωδεστέρων για τη δημοκρατία και τις ελευθερίες μας, ζητημάτων.
Περιττό ίσως να επισημανθεί ότι όλες οι προαναφερθείσες ‘οργουελικές’ αντιλήψεις στο σύνολό τους, παρά το δήθεν ανανεωτικό, προοδευτικό, έως και …φιλανθρωπικό τους πρόταγμα, στον ‘πυρήνα’ τους ως προσεγγίσεις της κοινωνίας τυγχάνουν βαθιά οπισθοδρομικές και διχαστικές, ιδιοτύπως ρατσιστικές (όπου η διαχωριστική γραμμή μεταξύ καλών-κακών έχει ταξικό πρόσημο). Με μία λέξη, ως πολιτικές αντιλήψεις είναι ολοκληρωτικές.
Όσο η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να διακρίνει τις παραπάνω οφθαλμοφανείς κοινωνικοπολιτικές παθογένειες που την κατατρέχουν (πολλές από τις οποίες πλέον, στην Ευρώπη εκλαμβάνονται μάλλον ως …‘φολκλορικές’), εν πολλοίς στρουθοκαμηλίζοντας και αναλισκόμενη σε προσεγγίσεις ‘καφενείου’ (επίσης εγγενές ‘μικρόβιο’ των Ελλήνων), τόσο αυτά θα αποτελούν βαρίδια στην ανάπτυξη και την πρόοδο του τόπου. Τόσο αυτή κοινωνία θα ψηφίζει μη ικανούς πολιτικούς• ιδιοτελείς, λαϊκιστές έως και επικίνδυνους…
Ως απάντηση στην αποσταθεροποίηση, στο διχασμό και την αποσταθεροποίηση, στα «ηθικά πλεονεκτήματα», στα κάθε ‘απόχρωσης’ ακροαριστερά ή ακροδεξιά παραληρήματα, ιδεολογίες και πρακτικές, η εδραίωση των οποίων επιφέρει αυτονοήτως την οπισθοδρόμηση (το ελληνικό παράδειγμα της μεταπολίτευσης άλλωστε είναι χαρακτηριστικό), η ελληνική κοινωνία οφείλει να αντιτάξει την προσήλωσή της στην πρόοδο και τις δημοκρατικές αρχές, την ‘κοινή λογική’, τις πνευματικές της ρίζες, ακόμα και μια υπέρβαση ουσιαστικά του δίπολου Αριστερά-Δεξιά. Οφείλει επιτέλους να βαδίσει τη μέση οδό…
