Αν αναρωτιέστε ποιες είναι οι αγαπημένες διατροφικές συνήθειες μεγάλων δικτατόρων, την απάντηση θα τη βρείτε στο παρακάτω βιβλίο.
Το βιβλίο τους «Dictators’ Dinners: A Bad Taste Guide to Entertaining Tyrants», η Βικτόρια Κλαρκ και η Μελίσα Σκοτ δίνουν μια σαφή εικόνα για τα αγαπημένα πιάτα και τις διατροφικές συνήθειες γνωστών δικτατόρων.
Σε σχετική δημοσίευση στη Business Insider, παρουσιάζονται 9 περιπτώσεις γνωστών δικτατόρων όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο Νικολάε Τσαουσέσκου κ.ά, ορισμένων εκ των οποίων οι διατροφικές συνήθειες είχαν να κάνουν σε έναν μεγάλο βαθμό με το φόβο δηλητηρίασης.
Αδόλφος Χίτλερ: Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, ο Χίτλερ ήταν χορτοφάγος για ιδεολογικούς λόγους, όμως, υπάρχει και η θεωρία, σύμφωνα με την οποία η συγκεκριμένη επιλογή οφειλόταν σε θέματα υγείας. Γύρω στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μάλιστα έτρωγε μόνο πουρέ πατάτας και σούπα, ενώ έτρωγε το γεύμα του μετά το πέρας τουλάχιστον 45 λεπτών κατανάλωσής του από τους 15 δοκιμαστές του.
Ιωσήφ Στάλιν: Ήταν λάτρης της παραδοσιακής γεωργιανής κουζίνας που περιλάμβανε καρύδια, σκόρδο, δαμάσκηνα, ρόδια και κρασί. Του άρεσαν επίσης τα μεγάλα δείπνα που ετοίμαζαν οι προσωπικοί του σεφ, ένας εκ των οποίων ήταν ο Σπυρίδωνας Πούτιν, παππούς του Βλάντιμιρ Πούτιν.
Μπενίτο Μουσολίνι: Περιφρονούσε τη γαλλική κουζίνα θεωρώντας την ανάξια λόγου. Του άρεσε να τρώει στο σπίτι με τη σύζυγό του, Ρακέλε και τα πέντε παιδιά τους σε δείπνα που χαρακτηρίζονταν από αυστηρή τήρηση τύπων και ακρίβεια. Μια από τις προτιμήσεις του ήταν η σαλάτα με φέτες σκόρδου και ντρέσινγκ από λεμόνι και ελαιόλαδο.
Κιμ Γιονγκ Ιλ: Λάτρευε το salo, τη σούπα με πτερύγια καρχαρία, αλλά και τη σούπα με…κρέας σκύλου, καθώς νόμιζε πως ενίσχυε τον ανδρισμό του. Είχε επίσης μια ομάδα γυναικών που έλεγχαν αν όλοι οι κόκκοι ρυζιού που του σερβίρονταν ήταν ίδιοι μεταξύ τους σε μέγεθος, σχήμα και χρώμα!
Νικολάε Τσαουσέσκου: Λέγεται πως απέφευγε να τρώει φαγητό που δεν είχε δοκιμαστεί όπως έπρεπε όταν βρισκόταν σε επίσημα δείπνα. Του άρεσαν τα λαζάνια για χορτοφάγους, μαζί με ένα αβγό που είχε χτυπηθεί σε sour cream, ο κυπρίνος αλλά και η απλή σαλάτα ελληνικού τύπου, με ντομάτα, κρεμμύδι και φέτα, συνοδεία μπριζόλας.
Ίντι Αμίν: Ο δικτάτορας της Ουγκάντα είχε αδυναμία στο ψητό κατσικάκι, την κασάβα και το ψωμί από κεχρί. Λέγεται επίσης πως έτρωγε μέχρι και 40 πορτοκάλια την ημέρα, επειδή τα θεωρούσε φυσικό σεξουαλικό διεγερτικό. Έχει αναφερθεί πως είχε επιδοθεί και σε κανιβαλισμό ενώ αργότερα, εξόριστος στη Σαουδική Αραβία, λέγεται πως λάτρεψε την πίτσα και το κοτόπουλο από τα KFC. Για ένα διάστημα του άρεσε πολύ οτιδήποτε βρετανικό, οπότε υιοθέτησε και τη συνήθεια να πίνει τσάι το απόγευμα.
Πολ Ποτ: Οι συνήθειές του όσον αφορά το φαγητό δεν ήταν και πολύ συνηθισμένες δεδομένου ότι στις προτιμήσεις του έρχεται η σούπα από… κόμπρα και άλλα πιάτα με φίδι. Βέβαια, στο τραπέζι του έβαζε και πιο «φυσιολογικά» πιάτα με κρέας ελαφιού και αγριογούρουνο. Από ποτά προτιμούσε το μπράντι και το κινεζικό κρασί. Σημειώνεται επίσης πως, ενώ αυτός απολάμβανε πολυτελή γεύματα, οι χωρικοί έτρωγαν μόνο σούπα με λίγο ρύζι.
Φρανσίσκο Μασίας Νγκέμα: Ο δικτάτορας της Ισημερινής Γουϊνέας συνήθιζε να πίνει «μπχανγκ», ένα τσάι φτιαγμένο από φύλλα κάνναβης και ιμπόγκα, μια ρίζα με παραισθησιογόνες ιδιότητες. Λέγεται επίσης πως ήταν κανίβαλος και ότι είχε πάντα κρανία στο ψυγείο του.
Φρανσουά «Πάπα Ντοκ» Ντιβαλιέ: Δεν έτρωγε πολλά περίεργα, καθώς ήταν ήδη διαβητικός και με καρδιακά προβλήματα από τα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν έγινε πρόεδρος της Αϊτής. Στο τέλος της ζωής του, το 1971, η γυναίκα του έπρεπε να τον ταΐζει με το κουτάλι. Μετά το φαγητό, λέγεται πως του άρεσε να κατεβαίνει σε ένα μπουντρούμι που είχε τοίχους βαμμένους κόκκινους και να βλέπει αντιπάλους του να υποβάλλονται σε βασανιστήρια.
