Μετά από δύο χρόνια δημοσιονομικής ολίσθησης, η Γαλλία κλείνει το 2025 με έλλειμμα που «ευθυγραμμίζεται με τις προβλέψεις» - αν και παραμένει υψηλό.
Το Υπουργείο Οικονομικών πάγωσε δισεκατομμύρια σε δάνεια, αλλά η πραγματική έκπληξη ήρθε από την Ελλάδα: πρόωρη αποπληρωμή 1,1 δισ. ευρώ προς τη Γαλλία.
Το άρθρο της Le Monde με τίτλο: «Όταν η Ελλάδα βοηθά τη Γαλλία να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της», παρουριάζει την Ελλάδα από την μια ως την χειρότερη ευρωπαϊκή χώρα όσον αφορά τις δημόσιες δαπάνες και από την άλλη ως «πρότυπο».
Οι Γάλλοι βουλευτές και γερουσιαστές εμφανίζονται με ένα μείγμα έκπληξης και ειρωνείας.
Ο Jean-François Husson σχολίασε: «Μπορούμε να ευχαριστήσουμε τους Έλληνες φίλους μας που μας βοήθησαν να μειώσουμε το έλλειμμά μας».
Δηλαδή, η χώρα που κάποτε ήταν το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, τώρα εμφανίζεται σαν ο απρόσμενος σωτήρας του γαλλικού προϋπολογισμού.
Οι Γάλλοι αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι η Ελλάδα τους έδωσε ανάσα, αλλά το κάνουν με μισό χαμόγελο, σαν να μην πιστεύουν οι ίδιοι ότι γράφουν τέτοια πρόταση στα πρακτικά της Βουλής.
Από «παράδειγμα προς αποφυγή» σε «πρότυπο»
Η εικόνα που βγαίνει από το άρθρο είναι σχεδόν σουρεαλιστική: η Ελλάδα, που το 2010 έτρεχε στο ΔΝΤ για να αποφύγει τη χρεοκοπία, σήμερα αποπληρώνει νωρίτερα τα χρέη της στη Γαλλία. Και μάλιστα τόσο νωρίς, ώστε οι αγορές να θεωρούν την Αθήνα πιο αξιόπιστη από το Παρίσι.
Με άλλα λόγια, οι Γάλλοι βλέπουν τους «παρίες» της Ευρώπη να τους περνάνε στην αξιοπιστία.
Η υπουργός Amélie de Montchalin δεν προτείνει να αντιγράψει η Γαλλία τα σκληρά μέτρα της Αθήνας (κατάργηση 13ου και 14ου μισθού). Αντίθετα, χρησιμοποιεί το ελληνικό παράδειγμα για να τρομάξει τους βουλευτές: «Αν δεν μειώσουμε το έλλειμμα, θα ασφυκτιάσουμε από τους τόκους».
Η εικόνα λοιπόν είναι ξεκάθαρη: η Ελλάδα γίνεται εργαλείο πολιτικής ρητορικής στη Γαλλία. Όχι πια ως «παράδειγμα προς αποφυγή», αλλά ως «παράδειγμα προς σκέψη».
Ένα είδος καθρέφτη που δείχνει στους Γάλλους πού μπορεί να φτάσει μια χώρα αν πάρει το χρέος στα σοβαρά.
Ίσως λοιπόν το πραγματικό δίδαγμα να είναι απλό: στην Ευρώπη, οι ρόλοι αλλάζουν πιο γρήγορα από τα επιτόκια.
