Αν διαπιστώνεις ότι η κατάθλιψη κυριαρχεί στη ζωή σου, τότε είναι καιρός να αναλάβεις δράση…
1.Αναγνώρισε το πρόβλημα
Η πρώτη μάχη στον αγώνα ενάντια στην κατάθλιψη είναι η αποδοχή του προβλήματος. Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να παραδεχθούν ότι κατακλύζονται από αρνητικά συναισθήματα από φόβο ότι θα θεωρηθούν αδύναμοι ή ευάλωτοι.
2.Μίλησε για αυτό που νιώθεις
Ο μεγαλύτερος εχθρός της κατάθλιψης είναι η σιωπή. Πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν από κατάθλιψη, αποφεύγουν να μιλήσουν στους γύρω τους για το πρόβλημα τους, ακόμα και αν υποφέρουν. Μπορεί να νιώθεις ότι οι άλλοι δεν θα σε καταλάβουν και κυρίως ότι δεν θα μπορέσουν να σε βοηθήσουν. Με αυτό τον τρόπο όμως, εγκλωβίζεσαι ακόμα περισσότερο στη θλίψη και το πρόβλημα φαντάζει όλο και μεγαλύτερο.
Αντίθετα…
αν μιλήσεις για τη δυσκολία σου, είναι πιο πιθανό να μειώσεις το βάρος της θλίψης, να συμμαχήσεις με την οικογένεια και τους φίλους σου απέναντι στο πρόβλημα και να βρεις τρόπους υποστήριξης που θα σε οδηγήσουν στην ανάκαμψη.
Θα διαπιστώσεις ότι…
υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπορούν να σε υποστηρίξουν. Η οικογένεια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι και άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεσαι κοινά ενδιαφέροντα και ασχολίες μπορεί να είναι το πρώτο σκαλοπάτι για να αισθανθείς λιγότερο μόνος.
3. Αναζήτησε βοήθεια
Ο δρόμος για την αναζήτηση βοήθειας δεν είναι πάντα εύκολος για έναν άνθρωπο που ζει την κατάθλιψη.
Σκέψεις όπως «υπάρχουν σημαντικότερα προβλήματα», «πρέπει να το ξεπεράσω μόνος μου» ή «κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει», πολλές φορές μας κάνουν να αναβάλλουμε τη λύση.
Άλλοτε… αντιμετωπίζει συγκεκριμένα γεγονότα με έναν υπερβολικό τρόπο.
Για παράδειγμα, όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με μια καθημερινή δυσκολία κατακλύζεται από συναισθήματα ηττοπάθειας, αυτομομφής, ανησυχίας, φόβου, θλίψης και μαύρες σκέψεις καταστροφής – προτετελεσμένης αποτυχίας και ολέθρου βρίσκονται σε πρώτο φόντο… σκέφτεται δυσοίωνα – μεγαλοποιεί τα προβλήματα και την πιθανή βλάβη που θα μπορούσαν να την προκαλέσουν.
Την ίδια στιγμή…
υποτιμά την ικανότητά του να αντιμετωπίσει τις καθημερινές προκλήσεις τις ζωής, αποθαρρύνεται, γίνεται αυστηρός και επικριτικός με τον εαυτό του και καταλήγει σε συμπεράσματα αναξιότητας και ανεπάρκειας χωρίς καμία απόδειξη και μάλιστα πείθει τον εαυτό του ότι τα συμπεράσματά του είναι σωστά…
Θεωρεί ότι ο ίδιος είναι υπαίτιος για ότι του συμβαίνει και ότι φέρει την αποκλειστική ευθύνη για την τροπή που έχει πάρει η ζωή του…
Νιώθει ότι η κατάσταση που περνάει είναι σαν ένα είδος τιμωρίας για όσα έκανε στο παρελθόν. Μπορεί να νιώθει ότι δεν αξίζει τίποτε σαν άνθρωπος…!
