Το Κάστρο του Δουβλίνου, το σκυθρωπό αυτό κτίριο που θυμίζει μεσαιωνική φυλακή, συχνά γίνεται το πρώτο θέμα της ειδησεογραφίας, εξαιτίας των φαντασμάτων του.

Το Κάστρο αρχικά κατασκευάστηκε σαν ισχυρό αμυντικό έργο από τον Ανώτατο Δικαστή της Ιρλανδίας, τον λόρδο Meiler Fitzhenry, ύστερα από εντολές του Βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας το 1204, με σκοπό να προστατεύει τους κατοίκους του Δουβλίνου από τις εισβολές των εχθρών με τα τεράστια τείχη του και τις βαθιές του τάφρους και να διαφυλάττει την ακεραιότητα του βασιλικού θησαυρού.

Από τον καιρό ακόμη που χτιζόταν, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες και θρύλοι για τα φαντάσματα και τις υπερφυσικές δυνάμεις που ελλόχευαν στο Κάστρο του Δουβλίνου, που φαινόταν να έχει απορροφήσει μέσα στις λαξευτές, γκρίζες πέτρες του την πικρή αύρα της τοποθεσίας του, όπου είχαν λάβει χώρα σκληρές και πολυαίμακτες μάχες μεταξύ των διαφόρων φυλών και φατριών.

Η πιο πρόσφατη μαρτυρία προήλθε από τον Patrick Kenny, ο οποίος, ως Αξιωματικός της Εγκληματολογικής Υπηρεσίας, πέρασε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του μέσα στο Κάστρο, μέσα στο οποίο στεγαζόταν η υπηρεσία του.

«Δεν είμαι καθόλου επιρρεπής στις φαντασιοπληξίες. Όταν άκουγα όλες αυτές τις ιστορίες για τα φαντάσματα, τις θεωρούσα απλά προλήψεις», εξηγούσε ο Patrick Kenny.

Κατά την ώρα της εργασίας του, αλλά και στον ελεύθερο χρόνο του συνήθιζε να τριγυρνάει στους διαδρόμους και στις αποθήκες της πτέρυγας, όπου είχε εγκατασταθεί η Εγκληματολογική Υπηρεσία, ως και στα υπόγεια των βασανιστηρίων, όπου τόσοι κατάδικοι γνώρισαν τραγικό θάνατο κι έτσι, έμαθε τα κατατόπια βήμα προς βήμα.

«Δε θα επισκεφτώ ποτέ ξανά στη ζωή μου τα υπόγεια του Κάστρου κατά τη διάρκεια της νύχτας, μετά από αυτά που είδα», εκμυστηρεύθηκε ο Αξιωματικός Kenny.

«Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν πήγα προς την κουζίνα για να πιω ένα φλιτζάνι τσάι. Περπατούσα στον διάδρομο, όταν άκουσα το πιο ωραίο, το πιο γλυκολάλητο σφύριγμα, που έχω ακούσει ποτέ. Παρακολουθούσα μαγεμένος, όταν πρόσεξα ότι εκτός από την ομορφιά του, το σφύριγμα δεν διακοπτόταν καθόλου, για να πάρει αναπνοή αυτός που σφύριζε. Ήταν μια παλιά, γνωστή ιρλανδέζικη μελωδία. Ο Αξιωματικός Kenny στράφηκε προς τον μάγειρα, που ήταν μόνος στην κουζίνα και τον ρώτησε: «Μα, ποιος σφυρίζει;» Τότε, ο μάγειρας του απάντησε: «Αν ήμουν στη θέση σας, κύριε, δε θα ρωτούσα. Έχει ακουστεί κι άλλοτε».

Ο Patrick Kenny προσπάθησε να εντοπίσει την πηγή του γλυκύτατου και αρμονικότατου σφυρίγματος και του φάνηκε ότι προερχόταν από ένα μεγάλο δωμάτιο. Έτρεξε προς τα εκεί κι άξαφνα διαπίστωσε ότι ο ήχος ερχόταν από ένα σημείο σε ύψος αρκετών μέτρων, κοντά στην οροφή!

Φεύγοντας από την κουζίνα, πέρασε δίπλα από ένα παράθυρο κι είδε ολοκάθαρα μια σιλουέτα να διαγράφεται μες στο σκοτάδι. Το πρόσωπο ήταν σκεπασμένο από μαύρο τρίχωμα και παρ’ ότι επικρατούσε απόλυτη ησυχία, ο άγνωστος, που θα έπρεπε να ήταν περίπου 40 ετών, εξαφανίστηκε χωρίς να ακουστούν καθόλου τα βήματά του. Εν τω μεταξύ, το σφύριγμα είχε σταματήσει, αλλά ύστερα από μια ώρα, όταν ο Kenny βρισκόταν πλέον στο γραφείο του, η μελωδία ξανάρχισε.

Τη στιγμή εκείνη, μέσα στο γραφείο υπήρχαν τρεις ακόμη αστυνομικοί κι όλοι γύρισαν να δουν ποιος σφυρίζει. Όταν όμως, διαπίστωσαν ότι το σφύριγμα δεν προερχόταν από τους παρόντες, τα πρόσωπά τους χλώμιασαν. Η μελωδία που ακουγόταν εκείνη τη στιγμή ήταν μια άλλη, παλιά: «Το τελευταίο τριαντάφυλλο του καλοκαιριού», όπως αναγνώρισαν οι παριστάμενοι.

Η συγκεκριμένη, μελίρρυτη μελωδία επαναλαμβανόταν και τις επόμενες νύχτες. Κάθε φορά το λιγυρό σφύριγμα προερχόταν κι από ένα διαφορετικό σημείο του Κάστρου. Πότε από τον διάδρομο, πότε από το παράθυρο, τον κήπο ή αλλού, αλλά πάντα τρόμαζε και καθήλωνε όσους την άκουγαν, διαχέοντας μια απόκοσμη και συνάμα άγρια ομορφιά. Αμέσως διατάχθηκαν έρευνες, αλλά απέβησαν άκαρπες.

«Έτσι, αναγκαστήκαμε όλοι οι αστυνομικοί να ομολογήσουμε ότι όλα όσα είδαμε και ακούσαμε ήταν υπερφυσικά», κατέληξε ο Αξιωματικός Patrick Kenny.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», στις 10/09/1955…