Μπορεί κάποια γήπεδα να σου κόβουν την ανάσα από την ατμόσφαιρα της κερκίδας. Τέτοια είναι το «Λα Μπομπονέρα» της Μπόκα Τζούνιορς, ή το «Μαρακανά» του Βελιγραδίου, το γήπεδο του Ερυθρού Αστέρα.
Τα γήπεδα αυτά σου κόβουν την ανάσα από θαυμασμό ή ανησυχία. Υπάρχουν όμως και γήπεδα που σου κόβουν κυριολεκτικά την ανάσα, όχι γιατί υπάρχει ατμόσφαιρα στην κερκίδα, αλλά γιατί αυτή απουσιάζει. Το στάδιο «Hernando Siles» στο Λα Παζ της Βολιβίας βρίσκεται 3. 600 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Τα επίπεδα οξυγόνου είναι πολύ χαμηλότερα σε τέτοια ύψη με αποτέλεσμα οι ομάδες που το επισκέπτονται να αντιμετωπίζουν αναπνευστικά προβλήματα. Οι παίκτες των ομάδων που αγωνίζονται στο γήπεδο, όπως αυτοί της Εθνικής Βολιβίας, είναι πιο συνηθισμένοι, όμως οι φιλοξενούμενοι πολλές φορές πασχίζουν ακόμα και στο τρέξιμο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο αγώνας Βολιβία – Αργεντινή το 2009, όταν οι γηπεδούχοι σκόρπισαν την «αλμπισελέστε» με 6-1. Οι παίκτες της Αργεντινής δυσκολεύονταν ακόμα και να περπατήσουν, αφού έδειχναν να είχαν χάσει την ανάσα τους.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Αργεντινή πήρε το «Χ» στο Λα Παζ, ωστόσο ο Μέσι έκανε εμετό στο γήπεδο, ενώ ο Άνχελ Ντι Μαρία, ζήτησε κάποια στιγμή να του δώσουν μια φιάλη οξυγόνου.
Το 2007, η FIFA αποφάσισε να απαγορεύσει τα παιχνίδια που παίζονται πάνω από τα 2.500 μέτρα. Ο Τότε πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, αντέδρασε αμέσως και κατηγόρησε τους ιθύνοντες της ότι δεν σέβονται τις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας, κατηγορώντας ακόμα και για διακρίσεις.
Το μέτρο κράτησε μόλις έναν χρόνο, με την FIFA να σέβεται της διαμαρτυρίες. Η Βολιβία δεν χάνει εύκολα εκεί, ενώ και οι ομάδες της χώρας έχουν το γήπεδο ως μεγαλύτερο όπλο τους. Οι φιλοξενούμενοι πάντα σκέφτονται ιδιαίτερα τέτοια παιχνίδια, όχι για την δυναμικότητα του αντιπάλου, αλλά για την έλλειψη οξυγόνου, στην οποία δεν είναι συνηθισμένοι.
