Όλοι παρακολουθούσαν πια με χαμόγελο τον Στέλιο, ο οποίος κρατούσε το δαιμόνιο από το αυτί και το έσειε πέρα-δώθε. Η φωνή του ήταν ζωηρή και το ηθικό του χαλαρό κι αναπαυμένο.-Το κρατάς καλά το δαιμόνιο; ρώτησε ξανά ο Αποστολίδης.-Ναι, πολύ καλά.-Τι σου λέει;-Πως θέλει να φύγει.-Μην το αφήσεις. Διάταξέ το να μείνει.-Ρώτησέ το γιατί το έκανε αυτό σε σένα.-Το έκανε από πείσμα, επειδή μπορούσε. Το μαγνήτισε το σφύριγμά μου όταν περπατούσα τη Μεγάλη Δευτέρα στον δρόμο.Ο Αποστολίδης πήρε ένα μαντήλι, το κράτησε από τις τέσσερις άκρες του, ώστε να μοιάζει με μικρό σακούλι και είπε στον Στέλιο:-Βαλ’ το εδώ μέσα. Και φύλαγέ το μη σου φύγει.Ο νεαρός έκανε τη σχετική χειρονομία, όπου φαινόταν ότι έβαζε το δαιμόνιο μέσα στο μαντήλι. Έπειτα, ο ζωγράφος το άρπαξε, προχώρησε προς το μπαλκόνι που έβλεπε στη λεωφόρο Αμαλίας, άνοιξε το παράθυρο και κρέμασε το μαντήλι απ’ έξω, να παραδέρνεται στο κρύο και στον χιονιά.Κατόπιν, πλησίασε τον Στέλιο και του είπε:-Και τώρα πια θα δεις ένα πνεύμα άγιο που θα σε προστατεύει. Κοίταξέ το άφοβα και θα σε ευλογήσει. Είναι ο προστάτης στου. Ετοιμάσου να το δεις. Εμπρός. Πες μου. Το βλέπεις;-Ναι, το βλέπω. Ω! Είναι η Παναγία!-Σκύψε το κεφάλι σου. Θα σε ευλογήσει. Θα σε φυλάει απ’ το κακό.Ο Στέλιος αναστέναξε ανακουφισμένος, χαμηλώνοντας ευλαβικά το κεφάλι του. Μετά από μια σύντομη νεκρική σιγή, συνδέθηκε με το πνεύμα το αγαθό, τον αρχηγό του κύκλου, τον Ινδό Καμφίρ και το ρώτησε τι έπρεπε να γίνει με το ακάθαρτο πνεύμα που αιχμαλωτίστηκε. Η ανακοίνωση ήταν ότι έπρεπε να τιμωρηθεί και να καταστραφεί.Το μαντήλι μπήκε πάλι μέσα και το δαιμόνιο φυλακίστηκε στο μεγάλο ξύλινο ανδρείκελο που χρησίμευε ως μοντέλο για τον καλλιτέχνη και πνευματιστή, κύριο Αποστολίδη. Έπειτα, διέταξε τον Στέλιο να σηκωθεί από το άλλο άκρο της αίθουσας, όπου ήταν καθισμένος και να έρθει, με τα μάτια πάντοτε κλειστά, στο μέρος εκείνο. Τότε, του έδωσε μια καρφίτσα και του είπε:-Στέλιο, πάρε την καρφίτσα και τιμώρησε το δαιμόνιο.Κι ο νεαρός άντρας άρχισε να τρυπά και να ξανατρυπά τα μάτια του ανδρείκελου, εκδικούμενος για τα βασανιστήρια και τις ταπεινώσεις που είχε υποστεί. Έπειτα, κατά παραγγελία του ζωγράφου, πήρε το δαιμόνιο μέσα στη χούφτα του και ακολουθούσε.Στη συνέχεια, ζητήθηκε από τους παρισταμένους να περάσουν όλοι τους στον διάδρομο του ατελιέ, όπου το σκοτάδι ήταν πυκνό. Τότε, ο Αποστολίδης είπε στον Στέλιο:-Κάρφωσε το πνεύμα εκεί, απέναντι στον τοίχο. Θα σου δώσω μια ρομφαία με την οποία θα το χτυπήσεις και θα το εξολοθρεύσεις. Όταν σου πω “δύναμη!”, θα το έχεις καταστρέψει. Είσαι έτοιμος, αγόρι μου; Εμπρός! Χτύπησέ το! Δύναμη!Και την ίδια στιγμή, που ο Στέλιος κατάφερνε το τελειωτικό χτύπημα στο κακό δαιμονικό, όλοι μαζί ανέκραξαν, εντυπωσιασμένοι:-Ένα φως! Ένα φως!-Το είδα, το είδα, βεβαίωνε ο καθένας για λογαριασμό του.Και είδαν το εξής:Μπροστά τους έλαμψε μια γραμμή υπέρλαμπρη, σαν αστραπή, που ανέβαινε ψηλά, με μια ανταύγεια κυανή, σχεδόν στο χρώμα της γαληνεμένης θάλασσας. Σαγηνεύτηκαν!-Πάει, τελείωσε, ξεφύσηξε εφησυχασμένος ο επικεφαλής του κύκλου, ο κύριος Αποστολίδης.Συνεχίζεται…Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 23/03/1928…
